Placebo (band)

Placebo werd in 1994 opgericht in Londen, maar heeft zijn wortels in het Groothertogdom Luxemburg, waar zanger/gitarist Brian Molko en gitarist/bassist Stefan Olsdal op een internationale kostschool zaten. De twee hadden dan nog niet zo veel met elkaar op.[1] Op 17-jarige leeftijd vertrok Molko naar Londen om toneel te studeren aan de Goldsmiths Academy. In diezelfde periode komt hij op metrostation South Kensington Olsdal weer tegen. Ze besluiten samen een band te beginnen onder de naam 'Ashtray Heart'.[2] Ze speelden een tijdje met drummer Steve Hewitt, maar deze had al verplichtingen naar een lokale band, Breed.

Eind 1994 nam Robert Schulzberg uiteindelijk de drumpositie in, en wordt de band omgedoopt tot Placebo, vanwege de Latijnse betekenis 'ik zal behagen'.[3] In 1995 komt de eerste single, "Bruise Pristine", uit, onder het onafhankelijke label Fierce Panda Records. Als gevolg hiervan krijgt de band veel aanbiedingen van andere labels, en in februari 1996 komt "Come Home" uit op het label Deceptive Records. 17 juli 1996, ten tijde van de Britpop hoogtijdagen komt Placebo's eerste titelloze debuutalbum uit, Placebo en bereikt nummer vijf in de Britse albumcharts. Na talloze onenigheden tussen Schulzberg en de andere twee leden, besluiten ze dat het beter voor de band is als Schulzberg vertrekt. Hij wordt in september 1996 vervangen door Steve Hewitt.

In 1997 boekt de band het eerste grote succes met de single "Nancy Boy" die op de vierde plaats komt in de Engelse hitlijsten, en een hit wordt in de alternatieve muziekscene van het Europese vasteland. De single trok ook de aandacht van David Bowie, welke hun uitnodigt om in zijn voorprogramma's te spelen.[4]

De groep wordt langzaam bekender en ontvangt veel kritiek, wat mede komt door de androgyne houding van Molko. Ook over zijn seksuele geaardheid wordt volop gespeculeerd.[5]

Het tweede album, Without You I'm Nothing, komt in 1998 uit, en wordt voorafgegaan door de singles "Pure Morning" (op nummer 4 in Engeland) en "You Don’t Care About Us" (op nummer 5 in Engeland). Het album krijgt goede kritieken, voornamelijk door de persoonlijke, cynische teksten van Brian. Ondanks het grote succes van "Pure morning" achtte frontman Molko zelf de teksten van het lied als onbevredigend en weigerde het nummer negen jaar lang live te spelen.[6] De band speelt dat jaar ook een bescheiden rolletje in de glamrockfilm Velvet Goldmine. In 2000 komt Placebo's derde album, Black Market Music uit, welke ook goed wordt ontvangen en de singles "Special K", "Black-Eyed" en "Slave to the Wage" worden bescheiden hitjes.

In 2003 verschijnt Sleeping With Ghosts. Op dit album lijkt Placebo het wat rustiger aan te doen en vormen de nummers een samenhangend geheel. Desondanks blijft de muziek typisch voor Placebo. Van dit album komen de singles "This Picture", "Special Needs", "The Bitter End" en een remix van "English Summer Rain". Ook verschijnt het album in een 'limited edition'-uitgave met een bonus-cd waarop covers die Placebo in de loop der jaren heeft opgenomen zijn verzameld. Placebo speelt hierop onder meer nummers van The Smiths, Pixies en Sinéad O'Connor. In 2004 kwam er ook er een verzamelcd en -dvd uit getiteld Once More With Feeling met daarop de singles vanaf 1996 en twee nieuwe nummers: "I Do" en "Twenty Years".

Hun vijfde album Meds verscheen in maart 2006 en werd over het algemeen goed onthaald. De band zelf beschouwde dit album destijds als hun beste en claimt daarnaast ook dat ze met dit album naar hun roots terugkeren, namelijk stevige rock, zoals hun eerste twee albums. Al staan er ook weer enkele rustige nummers op, zoals "Pierrot the Clown" en "Follow the Cops Back Home". Onder fans zorgde dit album voor enige opschudding, omdat het motto van de plaat 'The Death of Nancy Boy' was, waarmee bedoeld wordt dat Placebo bij dit album hun losbandige, androgyne imago van zich probeert af te schudden, terwijl Placebo eigenlijk vooral daarvoor bekendstond. Het zorgde deels ook voor hun groeiende populariteit in de jaren 90.

Placebo met drummer Steve Forrest in Bologna, Italië, 29 november, 2009

Er verschenen vier singles van het album. "Because I Want You" werd gelijktijdig uitgebracht met "Song to Say Goodbye", respectievelijk in Groot-Brittannië en in de rest van de wereld. De derde single werd "Infra-Red". "Meds" werd de laatste single, een nummer in samenwerking met Alison Mosshart van The Kills, tevens een goede vriendin van Brian Molko. 3 Juni 2006 trad Placebo op op Pinkpop 2006.[7]

In oktober 2007 verliet drummer Steve Hewitt de band na elf jaar, wegens spanningen in de groep en omdat hij en de band uit elkaar waren gegroeid. In augustus 2008 werd in de Amerikaan Steve Forrest een nieuwe drummer gevonden. Forrest kwam uit de Californische punkband Evaline die nog in het voorprogramma van Placebo heeft gespeeld.

Op 31 mei 2009 stond Placebo weer op het podium tijdens Pinkpop 2009 in Landgraaf en was de band tevens te zien zijn op Rock Werchter, Pukkelpop en het Sziget-festival.

Het zesde album van de band werd Battle for the Sun. Volgens Molko is dit het eerste album is dat in zijn geheel een verhaal vertelt. Een positief verhaal, over de keuze om het leven te omarmen. Het album kwam uit op 8 juni 2009. Er verschenen vier singles: "For What It's Worth", "The Never Ending Why", "Ashtray Heart" en "Bright Lights".

In 2013 kwam het zevende album van de band, Loud Like Love. Dit album werd voorafgegaan door de single "Too Many Friends".

In het voorjaar van 2015 verliet Steve Forrest de band en werd zijn plaats ingenomen door Matt Lunn. Lunn speelde direct mee in de tournee door Engeland en was te zien op Pinkpop 2015.[8]

19 Augustus 2015 speelde Placebo een MTV Unplugged concert.[9] Waarvan Molko zei dat het het belangrijkste moment was in de geschiedenis van de band.

Stefan Olsdal op Rock'n'Heim festival in Hockenheim, august 2014. De regenboogkleuren op zijn gitaar staan symbool voor Lgbt

De band was in de jaren 90 een van de eerste voorstanders van de lgbt beweging. Frontman Brian Molko is biseksueel en Stefan Olsdal homoseksueel. Veelgebruikte thema's in de teksten zijn seksualiteit, drugs[10], en depressie. Het nummer "Special K" gaat over ketamine. In een interview uit 1997 met Brits muziektijdschrift Kerrang! deelde Brian Molko mede dat heroine waarschijnlijk de enige drugs is die hij nog niet gebruikt heeft.[11] Een paar jaar later gaf hij toe ook heroine te hebben gebruikt.[12]

• Robert Schultzberg (drums) 1995-1997
• Steve Hewitt (drums) 1997-2007
• Steve Forrest (drums) 2007-2015