Otto von Oelhafen

Na de uitbraak van de Eerste Wereldoorlog werd Oelhafen als adjudant in de 1e afdeling van zijn stamregiment met de rang van een Oberleutnant geplaatst[1]. Van maart 1915 tot november 1917 was hij batterijleider bij het 20. Feldartillerie-Regiment. Aansluitende was hij tot eind maart 1918 commandant van de 2e afdeling. hij werd op 27 september 1916 tot Hauptmann bevorderd. Vanaf eind maart 1918 was hij commandant van het 4e batterij en behoorde tot de staf van het regiment. In mei 1918 werd Oelhafen overgeplaatst naar de 84. Landwehr-Brigade, en werd kort daarop in de staf van het Artillerie-Kommandeurs Nr. 125 en, in juni 1918 in de staf van het Artillerie-Kommandeurs Nr. 129 ingezet.

Na de overname van de macht door de nationaalsocialisten, was Oelhafen begin juni 1933 tot september 1937 in de rang van een Oberstleutnant de commandant van de Schutzpolizei München. Begin van juli 1934 na de moord op August Schneidhuber in de Röhm-Putsch was hij waarnemend dan wel plaatsvervangende van het Münchner politie departement. Van oktober 1937 tot eind mei 1938 werkte hij in de rang van een Oberst der Schutzpolizei als commandant van de Schutzpolizei Dresden, en daarna tot het begin december 1939 eerste als plaatsvervanger, later als inspecteur in de Ordnungspolizei (IdO) Saksen.

In de loop van de Anschluss was Oelhafen leider van de politiegroep 8, en daarna tot het einde van april 1938 als IdO verantwoordelijk voor Stiermarken, Karinthië en Lienz[1]. Na de bezetting van het Sudetenland, was hij begin oktober 1938 tot het begin van december 1938 commandant van het 1e politie-regiment en BdO district „Nord-Böhmen“ in Aussig.

Oelhafen werd aanvang mei 1937 lid van de NSDAP. Op 20 april 1939 werd hij op eigen verzoek in de rang van een SS-Standartenführer in de SS opgenomen.

Na het begin van de Tweede Wereldoorlog, in het begin van januari 1940 was Oelhafen IdO van het Wehrkreis I (1e militaire district) met zijn kantoor in Koningsbergen. Op 6 oktober 1940 werd hij tot Generalmajor der Polizei bevorderd. Aanvang mei 1941 volgde hij Jürgen von Kamptz op als BdO in het Protectoraat Bohemen en Moravië, met zijn kantoor in Praag. Hij werd in deze functie begin september 1941 door Paul Riege afgelost[1].

Na operatie Barbarossa, was Oelhafen van september 1941 tot oktober 1942 BdO in de Oekraïne met zijn kantoor in Kiev[5]. Oelhafen was ook gezaghebbend betrokken in Oekraïne als een dader van de holocaust, zo leidde hij in november 1941 de Einsatzgruppe C (EZ C) tijdens een massamoord op Joden in Rivne, deze eenheid was nog niet operationeel. In samenwerking met de lokale Gebietskommissar Werner Beer, stelde hij uit de politiebataljons 69, 315, 320, van de Ostkompanie en eigen personeel van de Einsatzkomma 5 een moordcommando samen, deze vermoorden 17.000 Joden. In december 1941 werd Hij tot SS-Gruppenführer en Generalleutnant der Polizei bevorderd. Hij leidde vanaf het begin van september 1942 tot 10 oktober 1942 de "staf voor het bestrijden van bendes" bij de Höherer SS- und Polizeiführer (HSSPF) Oekraïne. Hij werd door Adolf von Bomhard opgevolgd.

In hoeverre Oelhafen na de oorlog is gedenazificeerd is, is onbekend[1]. Hij werd echter als getuige in de Processen van Neurenberg op 5 en 28 mei 1947 verhoord. Hij leefde hierna in Lichtenfels. Er is verder niks bekend over het verloop van zijn leven.

Oelhafen trouwde op 25 maart 1920 met Edith Reder, het echtpaar kreeg twee kinderen.