Casiquiare

In 1744 ontmoette een jezuïet, genaamd Pater Roman, varend over de Orinoco, enkele slavenhandelaren vanuit de nederzettingen van de Rio Negro. Hij vergezelde hen op hun terugreis via de Casiquiare, en keerde nadien terug naar de Orinoco. Zeven maanden later was La Condamine in staat om verslag uit te brengen aan de Académie Française van Pater Romans reis, en dus het bestaan te bevestigen van deze waterweg, voor het eerst gerapporteerd door Pater Acuña in 1639. Er werd weinig waarde toegekend aan het verslag van Pater Roman, totdat de bifurcatie werd vastgesteld in 1756 door de Spaanse grenscommissie van José Yturriaga en José de Solano y Bote.

In 1800 verkenden de Duitse geleerde Alexander von Humboldt en de Franse botanicus Aime Bonpland de rivier. Gedurende 1924-1925 tijdens een expeditie van Harvard University voer Alexander H. Rice, Jr. over de Orinoco en de Casiquiare en daalde af via de Rio Branco en Rio Negro naar de Amazone bij Manaus. Het was de eerste expeditie waarbij luchtfotografie en kortebandradio gebruikt werden bij het in kaart brengen van de regio. In 1968 voer een expeditie van National Geographic met een SRN6 Hovercraft over de rivier.[1]

De oorsprong van de Casiquiare aan de Orinoco is ongeveer 16 km van La Esmeralda op ongeveer 123 m boven zeeniveau. De monding aan de Rio Negro is dicht bij de stad San Carlos de Río Negro op 91 m boven zeeniveau. De stroomrichting is zuidwest en haar lengte ongeveer 326 km. De breedte is bij de bifurcatie met de Orinoco ongeveer 300 meter en de stroomsnelheid is ongeveer 0,3 m/s. Stroomafwaarts neemt de snelheid toe tot 3,6 m/s in het regenseizoen, door de vele zijstromen. De breedte van de Casiquiare loopt op tot 550 meter bij het naderen van haar monding.

De hoeveelheid water, die de Casiquiare onttrekt aan de Orinoco, is gering vergeleken met wat zij opneemt in haar loop. Gedurende overstromingsperiodes is er nog een tweede verbinding met de Rio Negro, op ongeveer 85 km boven haar monding, via een vertakking naar het westen, de Itinivini. In de droge tijd zijn er ondiepten, zandbanken, stroomversnellingen en stenen, die het varen bemoeilijken. Haar oevers zijn dicht bebost, en de grond is er vruchtbaarder dan langs de Rio Negro. De vlakten waardoor de Casiquiare loopt, hellen af naar het zuidwesten, die van de Rio Negro naar het zuidoosten.

Ten westen van de Casiquiare is er nog een kortere verbinding tussen de Orinoco- en Amazonebekkens: de landengte van Pimichin. Men bereikt deze vanaf de rivier de Terni, een zijtak van de Atabapo, die weer een zijrivier van de Orinoco is. De Terni is alleen bevaarbaar met kleine boten. De landengte is 16 km breed, niet meer dan 15 m hoog en moerassig. De landengte wordt veel gebruikt door grote kano's, die eroverheen getrokken worden vanuit de Terni en die de Negro bereiken via de kleine stroom genaamd Pimichin.

• Wikimapia satelliet foto die begin en eind toont van de Casiquiare.