Olivier Deschacht

Olivier Deschacht begon bij de jeugd van Begonia Lochristi maar stapte in 1991 over naar de jeugdopleiding van KAA Gent. Bij de Buffalo's bleef de Gentenaar tot 1995. Nadien verkaste hij naar KSC Lokeren, waar het bedrijf van zijn vader Ronny Deschacht een van de voornaamste sponsors was. Op 16-jarige leeftijd belandde hij bij RSC Anderlecht. Deschacht, aanvankelijk een linksbuiten, werd bij paars-wit door toenmalig jeugdtrainer Frank Vercauteren omgeschoold tot linksachter.[2]

In de zomer van 2001 nam trainer Aimé Antheunis de toen 20-jarige Deschacht op in de A-kern van Anderlecht. Op 18 december maakte hij in een uitwedstrijd tegen KSK Beveren zijn officiële debuut voor paars-wit. Deschacht viel toen na meer dan 80 minuten in voor Bertrand Crasson. Vanaf dan haalde hij onder Antheunis regelmatig de selectie. Deschacht moest in die dagen voor de positie van linksachter de concurrentie aangaan met Davy Oyen, Aleksandar Ilić en Marc Hendrikx.

Een seizoen na zijn debuut vertrokken Hendrikx en Oyen, maar haalde Anderlecht er met de Poolse verdediger Michał Żewłakow een nieuwe concurrent bij. Hugo Broos volgde Antheunis op en gaf aanvankelijk de voorkeur aan Żewłakow, die Broos nog van bij Excelsior Moeskroen kende. Pas in de heenronde van de competitie kreeg Deschacht meer speelkansen van Broos.

Vanaf het seizoen 2003/04 werd Deschacht bij Anderlecht titularis. De toen 22-jarige Deschacht werd de vaste linksachter en veroverde in 2004 zijn eerste landstitel. Anderlecht had dat jaar ook de minst gepasseerde verdediging van het land. Deschacht en zijn ploegmaats incasseerden 25 doelpunten in 34 wedstrijden.

Als titularis speelde Deschacht bijna elke wedstrijd voor Anderlecht, zowel in de Belgische competitie als in Europa. Pas in 2006 nam Anderlecht met Jelle Van Damme een nieuwe linksachter in de kern op. Maar Deschacht stond, ondanks de komst van Van Damme, nog steeds elke wedstrijd in de basis. Daar kwam pas een jaar later verandering in. Van Damme ontbolsterde en maakte het trainer Frank Vercauteren, en later dat seizoen diens opvolger Ariël Jacobs, erg moeilijk. Deschacht werd uiteindelijk naar het centrum van de verdediging verschoven, zodat Van Damme de nieuwe linksachter kon worden. Als Van Damme vervolgens door de trainer op het middenveld geposteerd werd, schoof Deschacht opnieuw op naar de linkerflank. In januari 2009, na het vertrek van Bart Goor naar Germinal Beerschot, werd Deschacht benoemd tot aanvoerder van Anderlecht.

In de zomer van 2010 verhuisde Van Damme naar het buitenland en werd Deschacht opnieuw linksachter. De jonge Tsjech Jan Lecjaks werd zijn doublure. Maar Deschacht blesseerde zich in oktober 2010 tijdens een wedstrijd tegen KVC Westerlo aan de enkel. De zware blessure zorgde ervoor dat Deschacht een lange tijd niet aan spelen toekwam en dat Lecjaks de vaste linksachter werd. Pas in mei 2011 keerde Deschacht terug in het elftal. Hij startte in de basis tegen KAA Gent, maar werd aan de rust opnieuw gewisseld omwille van een blessure aan dezelfde enkel.

Tijdens de voorbereiding op het seizoen 2010/11 liet Anderlecht Lecjaks vertrekken en haalde het de linksachters Behrang Safari en Diogo naar Brussel. Via Twitter reageerde hij op de komst van de twee concurrenten: "Anderlecht heeft nu al twee linksbacken gekocht...??!!". De tweet van Deschacht, die op dat ogenblik nog steeds geblesseerd was, werd door het bestuur van de club niet geapprecieerd.[3] Na zijn revalidatie belandde hij op de bank en speelde hij zijn aanvoerdersband kwijt aan Lucas Biglia.

Na het vertrek van trainer Jacobs stelde het bestuur de Nederlander John van den Brom aan als nieuwe coach. Onder Van den Brom werkte Deschacht zich terug in het team. De linksachter kreeg de voorkeur op Safari en was op de eerste speeldag van het seizoen 2012/13 meteen belangrijk voor paars-wit. Anderlecht stond lange tijd 1-0 achter, maar Deschacht wist in het slot nog gelijk te maken. Op 26 januari 2013 speelde hij tegen Lokeren zijn 300e competitiewedstrijd voor Anderlecht en op 13 december 2015 speelde hij tegen Oostende zijn 400e competitiewedstrijd. Op zijn 35ste verjaardag tekende hij nog eenjaring contract dat hem tot 30 juni 2017 aan de Brusselse ploeg verbindt waar hij ondertussen terug een vaste waarde is. Op 18/10/2017 speelde hij zijn 100ste Europese wedstrijd voor RSC Anderlecht.

Op 25 augustus 2018 werd bekend gemaakt dat Deschacht een contract tekende tot het einde van het seizoen. Zijn eerste terugkeer naar het Astridpark op 1 november 2018 vierde hij met een doelpunt. Deze wedstrijd eindigde op 1-1 na een doelpunt van Landry Dimata voor het andere kamp.

Aimé Antheunis had Deschacht in 2001 bij Anderlecht laten debuteren en nam hem in 2003 ook voor het eerst op in de selectie van de Rode Duivels. De bondscoach verkoos hem toen boven Philippe Léonard en Didier Dheedene. Deschacht verzamelde zo meer dan 10 A-caps.

Toen René Vandereycken de ontslagen Antheunis in 2006 opvolgde, viel Deschacht naast de nationale ploeg. Vandereycken selecteerde de sobere verdediger van Anderlecht nooit, maar nam Jelle Van Damme, Deschachts concurrent bij Anderlecht, wel in zijn selectie op. Deschacht betreurde de situatie, maar bleef zich beschikbaar stellen voor de nationale ploeg.[4]

Na het ontslag van Vandereycken werd diens assistent Frank Vercauteren in 2009 tijdelijk bondscoach. Onder hem werd Deschacht opnieuw Rode Duivel. Vercauteren stapte uiteindelijk al na enkele maanden op als bondscoach, waarna Dick Advocaat zijn functie overnam. Onder Advocaat speelde Deschacht een interland tegen Qatar, maar kwam hij nadien niet meer aan spelen toe.[5]

Advocaat stapte na vijf maanden op en werd opgevolgd door Georges Leekens, die Deschacht opnieuw regelmatig opriep. Dat veranderde opnieuw toen Marc Wilmots in juni 2012 bondscoach werd.

Deschacht vierde op 24 maart 2015 zijn rentree in de selectie.

• De jongere broer van Olivier Deschacht heet Xavier Deschacht en is eveneens voetballer. Xavier Deschacht begon net als zijn oudere broer bij Begonia Lochristi en speelde nadien ook voor de jeugd van KAA Gent en Lokeren.