Novolipetsk Steel

NLMK werd opgericht in 1931 als hoogoven- en staalbedrijf nabij de ijzerertsmijn te Lipetsk en in 1934 werd het eerste ruwijzer geproduceerd. Na de Duitse inval werd in 1941 de hoogoven en de warmte-krachtinstallatie ontmanteld en per spoor naar Tsjeljabinsk gebracht, om dit uit handen van de nazi's te houden en de oorlog tegen de nazi's te ondersteunen. Na de oorlog werden de installaties weer herbouwd. In 1957 werd een warmbandwalserij voor transformatorblik geïnstalleerd en in 1959 werd de technologie van continugieten ingevoerd. In 1960 werd een koudbandwalserij voor transformatorblik geïnstalleerd. Zo werd Novolipetsk de belangrijkste leverancier van dit product in de Sovjet-Unie. Ook werd vanaf toen elektrostaal geproduceerd.

In 1963 kwam een derde hoogoven in productie en in 1966 volgde een oxystaalfabriek. In 1967 werd een vierde hoogoven ontstoken. In 1969 volgde een derde warmbandwalserij die 5,8 miljoen ton staalplaat per jaar kon produceren, waarmee de totale warmgewalste productie op 6,1 miljoen ton per jaar kwam. In 1973 kwam een vijfde en tevens grootste hoogoven in de Sovjet-Unie gereed. In 1974 volgde een tweede oxystaalfabriek en in 1978 een zesde hoogoven. In 1980 werd de eerste koudbandwalserij van de Sovjet-Unie in bedrijf genomen en in 1981 een lijn voor het continu uitgloeien van koolstofstaal. In 1983 kwam de afkorting NLMK in zwang welke de naam Novopolitesk IJzer- en Staalfabrieken verving. In hetzelfde jaar werd het totale productievolume van 100 miljoen ton oxystaal bereikt. In 1986 kwam een grote walserij voor dynamoblik gereed en in 1990 bereikte de jaarlijkse productie voor het eerst het niveau van 10 miljoen ton ruwijzer, terwijl 7 miljoen ton walserijproducten werd voortgebracht. Men produceerde nu onder andere transformatorblik met een zeer laag koolstof- en stikstofgehalte.

Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie werd NLMK een Russisch bedrijf. In hetzelfde jaar kwam de eerste coatingmachine gereed, waarmee het bandstaal met polymeer kon worden bedekt.

Op 31 december 1992 werd het bedrijf geprivatiseerd en sinds 24 september 1993 bestaat het bedrijf onder haar huidige rechtsvorm. In 1995 en 1996 maakte het bedrijf deel uit van het leningen voor aandelen-programma van de Russische overheid. De overheid verkocht een aandelenbelang van 14,8% in het staalbedrijf voor US$ 31 miljoen. Dit impliceerde een totale aandelenwaarde van US$ 210 miljoen voor het hele bedrijf. In 1997 werd Dolomit, een producent van metallurgisch dolomiet aangekocht. Stagdok, een fabrikant kalksteen, werd in 1999 overgenomen. In 2001 werd een nieuwe cokesfabriek in gebruik genomen en ook een nieuwe galvaniseerinstallatie.

In 2004 werd de mijnbouwfirma Stoilensky overgenomen, de derde grootste ijzerertsproducent in Rusland. Productielijnen voor voorgeverfd staal werden geïnstalleerd. Een mijnbouwconcessie voor cokeskolen, nabij Kemerovo gelegen, volgde in 2005. In 2006 werd VIZ-Stal opgekocht, de op één na grootste producent van oxystaal in Rusland en cokesproducent Altai-Coke.

In 2013 werd begonnen met de bouw van een nieuwe staalfabriek te Kaloega. In 2015 volgt een fabriek voor ijzerertspellets.

Op 15 december 2005 werd 8,3% van de aandelen op de London Stock Exchange genoteerd. In 2006 werd de Deense producent van dikke staalplaten DanSteel gekocht. Ook kwam een joint venture tot stand tussen NLMK en Duferco. In 2007 volgde een samenwerking met het Chinese Tebian Electric Apparatus Stock Co (TBEA) en werd ook het Amerikaanse Sharon Coating verworven, alsmede een 50% aandeel in de Maxi-groep, een producent van staaldraad. Het Amerikaanse Beta Steel werd in 2008 verworven, alsmede twee handelsfirma's: een Zwitserse en een Cypriotische. In 2010 werd de ferroschroothandelaar VMI opgekocht. In 2011 werden de walserijen van Duferco geïntegreerd en werd hoogoven 7 gebouwd. Te Klabbeek werd een uitgloeiingslijn gestart. Ook werd te Oesinsk een nieuwe steenkoolmijn verworven en werd te Lipetsk een nieuwe continu-gietinstallatie in gebruik genomen.