Manenduif

De manenduif is een vrij grote duivensoort van zo'n 30–40 cm lang. Het verenkleed is voornamelijk groen, grijs en blauw van kleur met wat rood erdoorheen. Er zijn twee ondersoorten bekend van de manenduif. De C. nicobarica nicobarica is de meeste voorkomende ondersoort. De C. nicobarica pelewensis komt alleen voor op Palau, waar nog zo'n 1000 exemplaren van deze soort leven. Als gevolg van ontbossing en jacht op de veelkleurige vogel lopen hun aantallen terug. Het DNA van de manenduif komt sterk overeen met de inmiddels uitgestorven dodo. En is daarmee de nog enige levende verwant van de dodo.

De manenduif komt in Azië voor op beboste eilanden van de Andamanen en Nicobaren in India, tot de eilanden in Indonesië en de Filipijnen. Buiten Azië komt de soort alleen voor op de Salomonseilanden en Palau.

De soort telt twee ondersoorten:

• C. n. nicobarica: van de Andamanen en Nicobaren, Malakka tot Nieuw-Guinea, de Filipijnen en de Salomonseilanden.
• C. n. pelewensis: Palau.

De manenduif scharrelt op de grond van bossen naar zijn voedsel dat bestaat uit zaden, bessen en insecten.

De broedkolonies van de manenduif kunnen uit wel duizenden exemplaren bestaan. Ze bouwen hun nesten in de bomen tot maximaal zo'n 12 meter hoog. De manenduif legt 1 ei, dat door beide ouders uitgebroed wordt. Dit duurt zo'n 30 dagen. Na zo'n 70 tot 80 dagen kan het jong voor zichzelf zorgen.