Magellan-telescopen

In tegenstelling tot andere telescopen van vergelijkbare grootte zijn de Magellan-telescopen niet als Cassegraintelescoop uitgevoerd, maar als Gregoriaanse telescoop. De primaire spiegel is gemaakt van boriumsilicaatglas en heeft de vorm van een omwentelingsparaboloïde met een openingsverhouding van 1:1,25. De secundaire spiegel heeft een diameter van bijna 1,8 m. Gezamenlijk hebben zij een openingsverhouding van 1:11 voor het Cassegrainbrandpunt en 1:15 voor de twee Nasmythbrandpunten. De telescoop beschikt over actieve optiek en over een systeem om atmosferische storingen te compenseren, dat ook gebruikt kan worden om de beeldhoek van 6' te vergroten tot 24'. De telescopen hebben een alt-azimutale montering.

De Baadertelescoop ontving het eerste licht op 15 september 2000, en de Claytelescoop op 7 september 2002.[1]

De telescopen zijn gebouwd door en worden beheerd door het Carnegie Institution for Science, de Universiteit van Arizona, de Harvard-universiteit, de Universiteit van Michigan en het Massachusetts Institute of Technology.

Voor de Baade-telescoop (Magelan-1) zijn de volgende instrumenten beschikbaar:

• PANIC, Persson’s Auxiliary Nasmyth Infrared Camera, een infraroodcamera;
• IMACS, Inamori Magellan Areal Camera and Spectrograph, een bredbeeldcamera en spectrometer voor meerdere objecten.

De Clay-telescoop (Magellan-2) beschikt over een reeks beeldvormende en spectrografische instrumenten:

• MagIC, Magellan Instant Camera, een rechtstreekse CCD-beeldsensor;
• LDSS3, Low Dispersion Survey Spectrograph, een efficiënte breedbeeld-meerspleets-spectrograaf;
• MIKE, Magellan Inamori Kyocera Echelle, een verliesarme dubbele-échellespectrograaf;
• MIKE Fibers, Glasvezelkoppeling voor MIKE voor het waarnemen van meerdere objecten.

• (en) Magellan-website van het observatorium van het Carnegie-instituut in Washington
• (en) Magellan-website van het Las Campanas-observatoriums