Lionel Vandenberghe

Vandenberghe volgde humaniora aan het Onze-Lieve-Vrouwcollege van Veurne en werd in 1966 licentiaat in de psychologie met specialisatie in de ontwikkelingspsychologie aan de Katholieke Universiteit Leuven. Hij werd eerst wetenschappelijk medewerker aan het Interuniversitair Centrum voor Jeugdproblematiek in Leuven. Vanaf 1973 was hij directeur van de dienst voor Studieadvies en Studentenbegeleiding aan de Universiteit Antwerpen.

Tijdens zijn studies was hij actief in het Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond. Hij was ook jaren actief in de Vlaamse uitgeverij De Nederlanden met het bijhorende maandblad "Nieuw Vlaanderen" tot begin 1990 de activiteiten stopten. Vanaf 1968 was hij redacteur van "Nieuw Vlaanderen" en van 1970 tot 1978 was hij hoofdredacteur van het blad. Ook werd hij lid van het hoofdbestuur van de Vlaamse Volksbeweging en van het nationaal bestuur van het Davidsfonds.

In 1975 werd Vandenberghe lid van de Algemene Vergadering en in 1980 lid van de raad van beheer van het IJzerbedevaartcomité. Vanaf mei 1988 was hij ondervoorzitter en in maart 1989 volgde hij de overleden Paul Daels op als voorzitter van het IJzerbedevaartcomité, wat hij bleef tot in 2002. Hij hield het comité in Vlaams-democratisch-nationalistische banen hield en actualiseerde de boodschap van het IJzertestament door ook in te zetten op werkloosheid, leefmilieu en onderwijs. In een van zijn toespraken aan de IJzertoren, poneerde hij de oproep "Waalse vrienden, laten we scheiden".[3]

Tijdens de 75ste IJzerbedevaart in 2002 werd hij door een 100-tal radicale nationalisten uitgejouwd, eerder had hij bedreigingen ontvangen.[4] In 1996 al hadden aanhangers van het Vlaams Blok gewelddadig het podium bestormd tijdens zijn toespraak.[5]

Toen hij na dertien jaar het einde van zijn voorzitterschap van het IJzerbedevaartcomité bekendmaakte, en politiek actief werd bij Spirit, werd dit door N-VA, de concurrent van Spirit bij de opvolgers van de Volksunie, cynisch onthaald als een pijnlijke zaak voor Lionel Vandenberghe en een goede zaak voor het IJzerbedevaart en de Vlaamse Beweging.[6]

Van 2003 tot 2007 was Vandenberghe lid van de Senaat voor het Vlaamse links-liberale spirit. Als tweede opvolger op de sp.a-Spirit-lijst raakte hij in 2003 met 14.290 stemmen verkozen, vermits Bert Anciaux (verkozen in de Kamer van volksvertegenwoordigers) zijn eed niet aflegde voor de Senaat. Bij de verkiezingen van 2007 had hij geen verkiesbare plaats.[7] Bij de tweede afscheuring van de partij in het najaar van 2008 bleef hij bij Spirit, volgens de richting-Geert Lambert. Tevens was hij lid van de lid van de commissie voor Taalinspectie en van de Parlementaire Assemblee van de OVSE - Organisatie voor de Veiligheid en de Samenwerking in Europa.

Als senator zette hij zich vooral in rond erkenning van klinische psychologen, internationale politiek, Noord-Zuidsamenwerking, Europese integratie, pacifisme en regionalisme.

Hij ontmoette onder anderen de Dalai Lama in 2006, Yasser Arafat in 2004, en was internationaal waarnemer in Congo in 2006.

Vandenberghe stamt af van een Vlaamse vader en een Hongaarse moeder. Hij woont in Zoersel.

• Officiële website