Libertaire Partij (Nederland)

De LP werd opgericht in 1993 door Barthold van Doorn, Hub Jongen, en Stefan van Glabbeek. Zij waren sympathisanten van het in de jaren zeventig gestichte Libertarisch Centrum Nederland en waren zeer betrokken bij het libertarische medium de Vrijbrief, en vonden ook via dat medium de benodigde hulp om de partij op te starten. Bij de vorming daarvan lieten ze zich vooral inspireren door de Amerikaanse LP.[2]

Ondanks de beperkte aanhang waar de partij mee begon, en de beperkte bekendheid van diens ideologie, deed de partij direct mee aan de Tweede Kamerverkiezingen van 1994. Het doel was destijds niet directe zetelwinst, maar bovenal om media-aandacht te vergaren voor de ideologie, zodat vier jaar later een serieuze poging voor een zetel kon worden gedaan. Er werden uiteindelijk 2.754 stemmen behaald, 0,03% van alle uitgebrachte stemmen.

Niet alle sympathisanten van de LP waren tevreden met de uitslag, en sommigen zagen geen heil meer in het project. Mede hierdoor kwam de deelname aan de Kamerverkiezingen van 1998 er niet meer van, en als gevolg bleef het lang stil bij de LP. De partij werd echter wel in leven gehouden door Toine Manders, die na de verkiezingen in 1994 tot voorzitter was verkozen, en secretaris/penningmeester Otto Vrijhof. Later raakte ook Paul Schreurs hierbij betrokken. Zij zetten de organisatie voort in de hoop om in betere tijden weer een poging te kunnen wagen bij verkiezingen.

Aan het sluimerend bestaan kwam een einde op 8 juni 2012, toen de LP middels een persbericht liet weten opnieuw mee te willen doen aan de verkiezingen. Het succes van de libertarische presidentskandidaat Ron Paul in de Verenigde Staten had de nodige fondsen en sympathisanten binnengebracht, en volgens de partij was de tijd rijp voor deelname omdat er behoefte was aan "een echt liberaal alternatief" in de verkiezingen gezien de "forse lastenverhogingen" die de andere liberale partijen hadden doorgevoerd.[3] Op 7 juli 2012 werd in Utrecht de kandidatenlijst voor de Tweede Kamerverkiezingen 2012 vastgesteld, waarbij Toine Manders zonder dat er sprake was van tegenkandidaten tot lijsttrekker werd verkozen.

Bij de verkiezingen op 12 september 2012 behaalde de LP uiteindelijk 4.163 stemmen, ofwel 0,05% van het totaal aantal stemmen. Sinds 2012 maakt de LP een groei door en zijn er diverse lokale afdelingen opgezet.

Vervolgens deed de partij in 2013 mee aan herindelingsverkiezingen in Leeuwarden. Op 19 maart 2014 deed de partij mee bij de verkiezingen in 9 gemeenten.[4]

In 2015 nam de LP deel aan de verkiezingen voor de Provinciale Staten op 18 maart 2015 in de provincies Friesland, Zuid-Holland, Utrecht, Noord-Brabant en Gelderland. In geen van de provincies werden zetels gewonnen.

Bij de Tweede Kamerverkiezingen in 2017 deed de Libertarische Partij opnieuw mee. De LP diende kandidatenlijsten in alle kieskringen, behalve in Zwolle, Haarlem, Den Helder en de BES eilanden. De uitslag was teleurstellend, slechts 1.492 stemmen (0,01%).

In 2018 deed de partij mee in drie gemeenten, namelijk Rijswijk, Dalfsen en Stichtse Vecht. In geen van de gemeenten werd een zetel gewonnen.

De oorspronkelijke Libertarische Partij (1993-2016) was een enigszins anarchistische partij. In navolging van het ideologisch libertarisme en het non-agressieprincipe, stelde de partij dat individuele mensenrechten zoals recht op leven, vrijheid en eigendom onder geen enkele voorwaarde geschonden mochten worden. De partij wilde de rol van de overheid daarom minimaliseren tot het waarborgen van deze rechten en streefde naar een nachtwakersstaat zonder enige vorm van belastingheffing.

De partij heeft hierdoor een lange tijd een extreemrechts imago gehad. Dit werd versterkt doordat bij de partij weinig aandacht was bij de partij voor problemen zoals armoede.

Toine Manders was politiek leider van de partij van 1994 tot 2014. Na zijn aftreden is de partij verdergegaan als de LP en is zij een nieuwe koers gaan varen. De partij staat sinds 2016 onder leiding van Robert Valentine, die tevens partijvoorzitter is. Onder zijn bewind is de partij een meer rechts-progressieve koers gaan varen en positioneert zij zich als een partij voor radicale democratisering. Er bestaan nog steeds aanzienlijke ideologische verschillen tussen het leiderschap van Valentine en een aantal leden van het eerste uur.

De partij stelt uitgebreide economische hervormingen voor, waaronder het afschaffen van de loon- en inkomstenbelasting, meer mogelijkheden tot het kiezen van een passende zorgverzekeraar en een onderwijsbudget voor scholieren en studenten.

De LP houdt Nederland graag in de Europese Unie. Daarbij wil zij echter wel EU drastisch hervormen tot een evenbeeld van de Europese Vrijhandel Associatie (EVA): een Unie enkel gebaseerd op vrijhandel en vrij verkeer.

De partij is tegen het subsidiëren van immigratie, maar ook tegen strengere immigratiewetten. De partij stelt voor de verblijfsvergunning te vervangen door een werkvergunning, zodat immigranten direct mogen werken en verder geen aanspraak kunnen maken op sociale zekerheid vanuit de overheid.

De LP stoelt haar programma op het libertarisme, een politieke ideologie die streeft naar zo groot mogelijke individuele vrijheid en een zo klein mogelijke overheid. Elk individu, zo stelt de ideologie, heeft het recht op zijn of haar leven (zelfbeschikkingsrecht) en vrijheid, en daaruit volgt ook het recht op de vruchten van arbeid. Dit recht op de vruchten van eenieders arbeid vormt samen met het homesteading principe (de eerste die een ongebruikt stuk natuur productief gebruikt (bijvoorbeeld door voedsel te verbouwen op ongebruikt land) verwerft daarmee het eigendom van dat stuk natuur) het libertarische eigendomsrecht. In de libertarische filosofie mag niemand deze individuele rechten (leven, vrijheid, en eigendom) schenden of dreigen te schenden, en dat principe gaat ook op voor de overheid (het non-agressieprincipe). De maximale rol die de overheid dan ook mag vervullen is er een waarin zij niets doet anders dan het waarborgen van deze rechten (de nachtwakersstaat) zonder daarbij belastingen te heffen. De LP streeft er dan ook naar om de overheid tot deze rol te beperken.

De LP wijst principieel het initiëren van geweld om politieke, maatschappelijke of sociale doelen te bereiken af. Onder het initiëren van geweld rekent de partij ook de meeste verplichtingen, reguleringen, en belastingheffingen van de overheid, omdat wanneer een individu er niet aan voldoet, hij of zij met geweld van zijn of haar vrijheid of eigendom beroofd zal worden. Regelgeving van de overheid die volgens de partij niet als initiatie van geweld kan worden beschouwd zijn enkel die regels die vrijheid en eigendom beschermen, aangezien het afdwingen van deze wetten reactief geweld in plaats van initiatie van geweld inhoudt.

De programmapunten op de 5 belangrijkste thema’s zijn.

• Meer mogelijkheden tot het kiezen van een passende zorgverzekeraar en zorgverzekering. Ook de vrije keuze om je niet te verzekeren.
• Een onderwijsbudget voor scholieren en studenten in plaats van subsidiëring van onderwijsinstellingen.
• Het afschaffen van de loon- en inkomstenbelasting
• De LP houdt Nederland graag in de Europese Unie. Daarbij wil zij echter wel EU drastisch hervormen tot een evenbeeld van de Europese Vrijhandel Associatie (EVA): een Unie enkel gebaseerd op vrijhandel en vrij verkeer van personen en goederen.
• Verregaande decentralisatie van bevoegdheden van de Rijksoverheid naar gemeenten.

• Stefan van Glabbeek
• Paul Schreurs
• Otto Vrijhof

De ereleden werden op het congres van 7 juli 2012 benoemd vanwege hun hulp om de partij van 1994 tot 2012 voort te zetten tijdens haar 'winterslaap'. Het ledenaantal van de LP is sinds 2012 sterk gegroeid van 27 in april 2012 tot circa 200 in het eerste kwartaal van 2018.