Leffinge

Onze-Lieve-Vrouwekerk

De Onze-Lieve-Vrouwekerk van Leffinge – ook wel de kathedraal van het Noorden genoemd – werd in 1879 ingewijd. Ze kreeg 13 torentjes omdat toenmalige bisschop Johan Joseph Faict geboren was in 1813 in Leffinge. De bouw ervan had 30 jaar geduurd. De kerk is sinds 1976 beschermd. In november 1980 besliste het schepencollege over te gaan tot de restauratie van de kerk. Deze restauratie verliep echter niet vlekkeloos. Enkele fases uit de restauratie waren niet succesvol door problemen met de aannemersbedrijven, en het heeft zelfs tot in 2010 geduurd voordat men weer aan de restauratie kon werken. Sinds oktober 1995 was de kerk jarenlang ontoegankelijk en dienden parochianen uit te wijken naar de omliggende kerken. Tijdens de restauratiewerken werd het graf van een tempelridder gevonden door de Oostendse architect Walter Snauwaert.

In 1854 wordt door de Hoegaardse geneesheer Justinus Van Nerum een soort kasteel opgetrokken langsheen het kanaal Nieuwpoort-Plassendale. In 1876 verkoopt hij dit eigendom met zijn landerijen aan Mgr. Faict die het landgoed schenkt aan de congregatie van de Zusters van Liefde van Heule om er een oud mannenhuis en een school op te richten. In 1880 komt de eerste verpleegster-kloosterzuster aan en starten het 'Gesticht H. Joannes' en iets later ook de katholieke school voor meisjes. Aanvankelijk vinden de lessen plaats in de ruime salons van het klooster. Pas in 1882 worden de eerste klassen opgetrokken op het erf naast het gebouw (nu nummer 20).

In de oorlog 1914-1918 wordt het klooster opgeëist door de Duitse bezetter die van het klooster met zijn panoramisch zicht zijn uitkijkpost maakt. Het strategische belang van het klooster en ook het feit dat er hoge Duitse officieren gelegerd zijn, maken dat het klooster – door de geallieerden gekend onder 'Le Petit Château' – het zwaar te verduren krijgt. Als triest hoogtepunt valt 14 september 1918 te melden; in een kwartier tijd vallen 150 bommen rondom Le Petit Château. Na jarenlange pogingen het te vernielen, blijken de geallieerden het precies georiënteerd te hebben. Het totaal onbewoonbare klooster wordt echter na de oorlog opnieuw hersteld en blijft als klooster verder bestaan.

In 1940-1945 wordt het klooster opnieuw opgeëist; tot aan de capitulatie door het Franse en het Belgische leger, daarna door de Duitse bezetter. De impact is dit keer evenwel minder groot; voor het grootste deel van de oorlog kan gewoon les gegeven worden en hoeven de zusters het klooster niet te ontruimen. Getuige van de bezetting tijdens de Tweede Wereldoorlog is een merkschets, gemaakt van op de belvédère van het klooster. Dit unieke stuk, uitzonderlijk geschilderd in verf op hout, toont de vier windstreken met vermelding van afstanden en levensechte voorstelling van hoeves en andere herkenningstekens. De merkschets werd inmiddels overgedragen aan het Atlantikwallmuseum te Raversijde zodat hij voor het nageslacht bewaard blijft.

De parktuin van het klooster.

Na de ontruiming van klassen en uiteindelijk ook klooster eind jaren 60 komen deze in particulier bezit. Vanaf dan zijn het perceel met de klassen en dat met het klooster van elkaar gescheiden.

Het geheel valt op door de hoge authenticiteit van de gebouwen zoals de paardenstallen, het koetsiershuis en tal van originele elementen waar de 19e-eeuwse geest bewaard is gebleven. In de parktuin vindt men nog typische kloostertuinelementen terug, zoals natuurstenen banken en een 'Lourdesgrot'. De fraaie rode beuken en andere eeuwenoude bomen maken van deze kloostertuin een ware oase in dit polderlandschap.

• De Rosmolen van de Kalkaertshoeve
• De Groenhagemolen

Enkele belangrijke hoevecomplexen zoals:

• Basteroenshoeve
• Hoeve Groot Kalkaertsleen