Laura Arraya

Arraya debuteerde in maart 1981 aan het Santista Cup-toernooi op de Clube Bahiano de Tênis in Salvador da Bahia (Brazilië) – zij won meteen dit, met $20.000 gedoteerde, toernooi, waarbij ze haar landgenote Pilar Vásquez in de finale versloeg.[6] Dit kwalificeerde haar[7] voor deelname aan het Tournament of Champions (in april 1981 gespeeld in Haines City), haar eerste WTA-toernooi. In juni 1981 nam zij in Frankrijk deel aan het Satellite Circuit: in Nantes, Metz, Marseille en de circuitfinale ("Masters") in Arcachon – in Marseille won zij de enkelspeltitel, waarbij zij de Braziliaanse Patricia Medrado in de finale versloeg;[8] in Arcachon won zij de dubbelspelfinale, samen met Française Catherine Tanvier.[8] Zij stond in 1982 voor het eerst in een WTA-finale, op het toernooi van Japan in Tokio – hier veroverde zij haar eerste WTA-titel, door landgenote Pilar Vásquez te verslaan. In 1984 nam zij deel aan de Olympische spelen in Los Angeles – zij strandde er in de eerste ronde. In totaal won zij vier WTA-titels, de laatste in 1989 in San Juan. Vier weken later won zij dan nog een ITF-toernooi in Santiago (Chili). Haar laatste WTA-finale bereikte zij in 1992 op het Tier III-toernooi van Osaka. Haar laatste enkelspeltoernooi speelde Arraya in september 1993, op het Tier II-toernooi van Nichirei, waar zij nog de kwartfinale bereikte.

Haar beste resultaat op de grandslamtoernooien is het bereiken van de kwartfinale, op Wimbledon 1991 waar zij in de vierde ronde de als achtste geplaatste Katerina Maleeva versloeg. Haar hoogste notering op de WTA-ranglijst is de 14e plaats, die zij bereikte in maart 1990.

Arraya was in het dubbelspel minder actief dan in het enkelspel. Zij debuteerde in 1982 op het ITF-toernooi van Ogden (VS), samen met de Ameri­kaanse Kim Steinmetz. Drie maanden later speelde Arraya voor het eerst op een WTA-toernooi, op het Italian Open in Perugia, samen met de Argentijnse Ivanna Madruga-Osses. Zij bereikten er de tweede ronde. Zij stond in 1985 voor het eerst in een WTA-finale, op het toernooi van Palm Beach, samen met de Argentijnse Gabriela Sabatini – zij verloren van het Amerikaanse koppel JoAnne Russell en Anne Smith. In 1987 veroverde Arraya haar enige WTA-dubbelspeltitel, op het toernooi van Wild Dunes in Isle of Palms (nabij Charleston), samen met de Deense Tine Scheuer-Larsen, door het koppel Mercedes Paz en Candy Reynolds te verslaan. In het verdere verloop van haar carrière bereikte Arraya nog enkele WTA-finales, de laatste keer in 1991 op het Tier II-toernooi van Nichirei, met de Ameri­kaanse Carrie Cunningham aan haar zijde. In 1990 won zij nog wel een ITF-toernooi in haar woonplaats Lima, samen met landgenote Karim Strohmeier. In september 1993 speelde Arraya haar laatste WTA-toernooi, in Tokio Nichirei, waar zij samen met de Amerikaanse Beverly Bowes nog de halve finale bereikte. In 1994 en 1995 speelde zij alleen nog op het ITF-toernooi van Lima, samen met landgenote María Eugenia Rojas – in 1994 bereikten zij de finale; de halve finale in 1995.

Haar beste resultaat op de grandslamtoernooien is het bereiken van de derde ronde. Haar hoogste notering op de WTA-ranglijst is de 27e plaats, die zij bereikte in maart 1988.

Arraya speelde de meeste van haar grandslam-optredens samen met haar broer Pablo. Met hem bereikte zij de kwartfinale op Roland Garros 1984. Drie jaar later bereikte zij nogmaals de kwartfinale, nu met de Tsjech Pavel Složil aan haar zijde, op Roland Garros 1987.

In de periode 1982–1993 maakte Arraya af en toe deel uit van het Peruviaanse Fed Cup-team – zij behaalde daar een winst/verlies-balans van 17–11. In 1982 bereikten zij de tweede ronde van de Wereldgroep – daar verloren zij van de Sovjet-dames, ondanks Arraya's persoonlijke overwinning op Jelena Jelisejenko.