JoAnne Russell

Russell debuteerde in 1974 op het invitatietoernooi van Tulsa, waar zij meteen de titel won.[11] In 1975 won zij het Mcfarlin Satellite-toernooi in San Antonio (Texas).[12]

Russell speelde voor het eerst op een grandslamtoernooi op het US Open 1975 – zij bereikte de tweede ronde, door de Zuid-Afrikaanse Ilana Kloss te verslaan. Haar beste resultaat op de grandslamtoernooien is het bereiken van de kwartfinale, op Wimbledon 1982, nadat zij de Duitse Sylvia Hanika in de vierde ronde had verslagen.

Russell won in 1984 nog twee WTA-titels in het enkelspel, een in februari op het toernooi van Indianapolis waar zij Française Pascale Paradis in de finale versloeg, de andere titel in september op het toernooi van Richmond waar zij landgenote Michaela Washington in de eindstrijd klopte. Een maand later bereikte zij op het toernooi van Brighton wel de finale, maar voornoemde Hanika nam hier haar revanche.

Haar hoogste notering op de WTA-ranglijst is de 11e plaats, die zij bereikte in 1977.[1]

Russell behaalde in het dubbelspel betere resultaten dan in het enkelspel. Zij trad reeds in 1973 aan op het US Open, samen met landgenote Laurie Tenney.[13] Ook in het dubbelspel speelde Russell in 1974 op voor­noemd invitatietoernooi van Tulsa, waar zij ook in deze discipline de titel won, samen met de Australische Donna Stockton.[11]

In 1975 bereikte Russell de finale van het Canadian Open in Toronto, samen met landgenote Jane Stratton – zij verloren de eindstrijd van Julie Anthony en Margaret Court. In 1977 won zij haar enige grandslamtitel, op Wimbledon – met de Australische Helen Cawley aan haar zijde versloeg zij Martina Navrátilová en Betty Stöve. Hiermee steeg Russell naar de eerste plaats op de wereldranglijst in het dubbelspel, ex aequo met Rosie Casals.[1]

In de tachtiger jaren won Russell nog drie WTA-titels, in Indianapolis (1981), in Richmond (1984) en in Palm Beach (1985), alles in de Verenigde Staten.

Haar hoogste notering op de WTA-ranglijst is de 1e plaats, die zij bereikte in juli 1977.

In deze discipline bereikte Russell de finale van het US Open 1981, samen met landgenoot Steve Denton.

Eénmaal, in 1977, vertegenwoordigde Russell haar land bij de jaarlijkse Wightman Cup. In het Californische Oakland versloegen de Amerikaanse dames hun Britse tegenstandsters met 7–0.

Russell gaf vanaf 1990 tennislessen, onder meer bij het USTA Junior Development Program en aan de Universiteit van Florida en de Universiteit van Illinois.[1] Daarnaast bleef ze actief tennissen, waarbij zij in 1993 op Wimbledon dubbelspelkampioen 35-plus werd.[1] In 2009 won zij de enkelspeltitel 55-plus van de 29th ITF Seniors World Individual Championships.[1][14] In de finale versloeg zij Sherri Bronson, die medio 2009 de nummer één op de seniorenwereldranglijst werd.[15] Nog in 2012, op 57-jarige leeftijd, won Russell het USTA National Women's Indoor Championship 35-plus samen met Julie Ogborne.[16]

Haar hoogste positie bij de senioren is de 2e plaats in het enkelspel (1 juni 2009) respectievelijk de 7e plaats in het vrouwen­dubbelspel (21 mei 2012) en de 2e plaats in het gemengd dubbelspel (20 februari 2012).[17]

Sinds 2010 geeft zij les aan de Riviera Country Club in Pacific Palisades (Californië).[1]