Kiss Me Kate (film)

Op 30 december 1948 ging op Broadway, in het New Century Theater, de musical "Kiss Me, Kate" in première. Het was onmiddellijk een succes en in totaal werden 1077 voorstellingen gespeeld. Bij de uitreiking van de Tony Awards in 1954 kreeg de musical een 'Tony' in de categorie Beste Musical, Beste scenario en Beste Muziek. Al in december 1951 probeerde Sir Alexander Korda de musical te verfilmen met Alfred Drake als Fred Graham. Het was echter MGM die in 1953 uiteindelijk de filmrechten verwierf.

Samuel en Bella Spewack baseerden hun libretto voor de musical op de beruchte ruzies achter de schermen tussen het acteursechtpaar Alfred Lunt en Lynn Fontanne die in 1935 op Broadway optraden met The Taming of the Shrew. De beroemde komedie van Shakespeare gaat overigens ook over een stormachtig huwelijk en wel dat van Petruchio en Katherine. Petruchio zit achter het geld van Katherine aan en moet menig verbaal gevecht aangaan met de koppige 'feeks'. Uiteindelijk worden ze verliefd en accepteert Katherine haar rol als onderdanige vrouw. De Spewacks combineerden de ruzies van twee acteurs achter de schermen met de heftige ruzie-liefdesverhouding van The Taming of the Shrew. Scenariste Dorothy Kingsley veranderde weinig aan het toneelstuk voor haar filmscenario. Ze voegde de beginscène toe met Cole Porter in het appartement van Fred Graham en daarmee gaf ze meer achtergrondinformatie over het voorbije huwelijk van Lili en Fred. De meeste ingrepen werden gedaan in de teksten van Cole Porter en Spewaks. De Hollywoodfilm stond sinds begin jaren dertig onder curatele. Na een aantal seksschandalen in jaren twintig veegde de filmindustrie haar straatje schoon door een zelfcensuur op te stellen. Er werden een code opgesteld, bekend als de Hays- of Production Code waaraan filmstudio's zich moesten houden. Films die niet voldeden aan de code konden een distributie in de meeste Amerikaanse bioscopen vergeten. Het grootste taboe was seks. Overspel, het expliciete gebruik van seksueel getinte teksten, abortus, of zelfs maar het uitspreken van woorden als 'verkrachting' of zelfs 'kousen' of 'slipje' was verboden. Sommige teksten van Porter en de Spewacks zaten op het randje. Tegenwoordig zal er geen mens meer over vallen, maar in de jaren vijftig kon bijvoorbeeld het woord 'bastard' echt niet in een film. Om die reden werd het weggelaten of vervangen door 'you louse'. In het nummer "Too Darn Hot" wordt de tekst "according to the Kinsey Report" (Volgens het Kinseyrapport, een rapport van de psychiater Kinsey over seksueel gedrag in de VS) omgezet in "according to the latest report" (volgens het laatste rapport) en "according to the weather report" (volgens het weerbericht). Op het toneel werd het nummer overigens gezongen en gedanst door Afro-Amerikanen, maar in de film is dat veranderd en zingt en tapt Ann Miller het. Ook werd een verwijzing naar MGM-studiobaas L.B. Mayer geschrapt uit het nummer "We Open in Venice". De grootste censuur onderging het nummer "Brush Up Your Shakespeare", waar de helft van de tekst werd geschrapt vanwege de pikante teksten. Andere wijzigingen hadden niets met de censuur te maken, maar meer met de adaptie van het verhaal van toneel naar film. Zo werd het nummer "So in Love" op toneel door Lili en Fred los van elkaar gezongen, terwijl het in de film een duet werd in de openingsscène. Om onduidelijke redenen is de verloofde van Lili in de film een veebaron uit Texas in plaats van een hoge ambtenaar uit New York op het toneel.

Alfred Drake speelde de rol van Fred Graham op Broadway en was aanvankelijk in de race om de rol in de film te spelen. MGM wilde graag Laurence Olivier of Danny Kaye, terwijl ook komiek Red Skelton op de nominatie stond. Het was echter Howard Keel die met de hoofdprijs ging strijken. Voor de rol van Lili Vanessi wilde producent Jack Cummings graag Deanna Durbin. De actrice had zich echter teruggetrokken en weigerde. Zelfs een bezoek van Cummings aan haar adres in de buurt van Parijs kon haar niet overhalen. De rol ging toen naar Kathryn Grayson.

De productie verliep zonder veel problemen, al werd er door de acteurs onderling luchtig gepest. Zo haalde Kathryn Grayson een grapje uit met Howard Keel. In de scène waar hun personages Lili en Fred met elkaar op de vuist gaan, had Greyson haar kostuum laten aanpassen. Kostuumontwerpster Helen Rose, die in het copmplot zat, had een houten plaat onder Greysons jurk aangebracht. Voor Keel was het een onaangename verrassing toen zijn hand geen stof trof maar hout. De choreografie van de film was toevertrouwd aan Herman Pan, maar één scene werd gechoreografeerd door de toen nog vrijwel onbekende Bob Fosse. Fosse speelde een klein rolletje in de film en danst een duet met Carol Haney in het nummer "From This Moment On". Het was een sensationeel dansnummer waarbij Fosse vanuit stand achterover springt. De hele scène duurt 66 seconden maar laat al zien wat Fosse later tot zijn eigen stijl zou maken. De scherpe en eigenzinnige danspassen die Fosse later zou laten zien in Chicago en All That Jazz zijn hier in de kiem te vinden. Fosse viel hiermee zo op bij choreograaf Jerry Robbins dat deze Fosse aanbeval bij de producenten van The Pajama Game. Het leverde Bob Fosse een Tony Award op.