Johan Ferrier

Op 15 maart 1968 werd Ferrier gouverneur van Suriname. Toen in 1969 stakingen het land lam legden en Nederland dreigde in te grijpen, dwong hij premier Pengel tot aftreden. Vervolgens installeerde Ferrier een interim-kabinet onder leiding van Arthur May. Na de verkiezingen in dat jaar werd Jules Sedney premier van Suriname.

Ferrier bleef gouverneur van Suriname tot het uitroepen van de onafhankelijkheid in 1975, en werd daarna de eerste president van de republiek Suriname. Zijn verkiezing als nationaal bindende persoon deed de Hindoestaanse leider Jagernath Lachmon zijn verzet tegen de onafhankelijkheid staken.

Na de coup door 16 sergeants onder leiding van Desi Bouterse bleef Ferrier aan in de hoop het land terug te leiden naar democratische verhoudingen. Op 13 augustus 1980, een half jaar na de coup, trad Ferrier af, omdat de regering weigerde conform de grondwet een begroting aan het (geschorste) parlement te presenteren. De grondwet werd alsnog opgeschort en het parlement ontbonden. Op verzoek van Bouterse en mede-couppleger Roy Horb gaf hij advies over de machtsoverdracht, nadat het parlement reeds was ontbonden. Ferrier adviseerde beiden het Hof van Justitie te verzoeken premier Henk Chin A Sen te beëdigen als de nieuwe president. Dit advies werd opgevolgd. Een dag voor zijn vertrek hield Ferrier een toespraak voor de soldaten. Hij drukte hun op het hart niets te doen waarvoor zij zich als Surinamer zouden moeten schamen.

Het gezin Ferrier verhuisde naar Nederland – waar de dochters Cynthia, Joan en Kathleen studeerden – en vestigde zich in Oegstgeest. In 1988 keerde het echtpaar Ferrier terug naar Suriname. Als gevolg van privé-omstandigheden vestigden zij zich later weer in Nederland. Dr. Ferrier woonde sindsdien in Oegstgeest. Zijn echtgenote Edmé Ferrier-Vas stierf in 1997.

Hij had zes kinderen uit zijn eerste (in 1951 ontbonden) huwelijk met Eugenie Lionarons (Helen (1931), de econoom Derryck Ferrier (1933), Robin (1935), de schrijfster Cynthia McLeod (1936), Stanley (1939) en de schrijver Leo Ferrier (1940-2006)), en twee kinderen uit zijn huwelijk met Edmé Vas: Joan Ferrier (1953-2014), oud-directeur van E-Quality, en het Tweede Kamerlid Kathleen Ferrier (1957). De laatste is vernoemd naar de Britse zangeres Kathleen Ferrier. In de verte zouden deze Ferriers familie van elkaar zijn, en afstammen van hugenoten die naar het Caraïbische gebied waren gevlucht.

Een nicht van hem, Lilian Ferrier, werd in 2018 minister van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur in Suriname.[1]

In 2002 verscheen Het grote Anansiboek, een bundel verhalen over de spin Anansi zoals verteld door Ferrier.

Ferrier werd in 1958 Ridder in de Orde van Oranje-Nassau, en was beschermheer van de Surinaamse Stenografenvereniging. Hij werd in 1999 gekozen tot politicus van de eeuw. Op 15 augustus 2004 werd hem op het Amsterdamse Kwakoe Festival de Kwakoe Award uitgereikt.

In 2005 verschenen de mémoires van Johan Ferrier als Laatste gouverneur, eerste president; De eeuw van Johan Ferrier, Surinamer, opgetekend en bewerkt door John Jansen van Galen.

Ferrier overleed in zijn slaap aan hartfalen in zijn Nederlandse woning in Oegstgeest op 4 januari 2010 op 99-jarige leeftijd, vier maanden voor zijn 100ste verjaardag. Zijn lichaam werd vroeg in de ochtend van 4 januari 2010 gevonden.