Joachim Murat
Joachim Murat (Labastide-Fortunière, Frankrijk, 25 maart 1767 - Pizzo, Calabrië, 13 oktober 1815) was een zwager van Napoleon Bonaparte en van 1808 tot 1815 koning van Napels.
Joachim Murat
| ||
| 1767-1815 | ||
 | ||
| Groothertog van Berg | ||
| Periode | 1806-1808 | |
| Voorganger | Maximiliaan Jozef | |
| Opvolger | Napoleon Lodewijk Bonaparte | |
| Koning van Napels | ||
| Periode | 1808-1815 | |
| Voorganger | Jozef Bonaparte | |
| Opvolger | Ferdinand I | |
| Vader | Pierre Murat-Jordy | |
| Moeder | Jeanne Loubieres | |
.svg.png)
Hij was de zoon van een herbergier. In 1789 begon hij zijn militaire carrière. In 1795 sloeg hij samen met Napoleon de Opstand van 13 Vendémiaire neer en in 1796 nam hij als aide-de-camp deel aan Napoleons Italiaanse Veldtocht van 1796-1797. Hij was succesvol bij de Expeditie van Napoleon naar Egypte en werd in 1799 tot divisiegeneraal benoemd. In november van datzelfde jaar steunde hij Napoleon bij de val van het Directoire. Het jaar daarop huwde hij Carolina Bonaparte, Napoleons jongste zuster.
In 1804 werd hij maarschalk van Frankrijk, in 1805 prince de l'Empire en in 1806 groothertog van Berg. Zijn grootste onderscheiding ontving hij op 15 juli 1808 toen de keizer hem, als opvolger van Jozef Bonaparte, tot nieuwe koning van het door hem ingenomen koninkrijk Napels verhief.
Murat moderniseerde hier het staatsbestuur en de rechtsorde. Napoleon verdacht hem ervan de macht in Frankrijk te willen overnemen. Aan het einde van de Veldtocht van Napoleon naar Rusland gaf Napoleon het bevel over aan Murat; zelf reisde hij op 5 december naar Parijs. Om de terugkeer van de uitgehongerde troepen te dekken liet Murat verse regimenten bij zeer strenge vorst buiten Vilnius posteren. Duizenden soldaten kwamen in een nacht om. Al na een maand hield Murat het voor gezien en vluchtte naar Italië. Naar het zich laat aanzien ontstond er een breuk. Na de Slag bij Leipzig sloot hij zich bij Oostenrijk (11 januari 1814) aan en kon zo op de troon blijven. Omdat de onderhandelingen op het Congres van Wenen er voor hem weinig gunstig uitzagen, keerde hij gedurende de Honderd Dagen terug naar de kant van Napoleon en verklaarde de oorlog aan Oostenrijk (zie Napolitaanse Oorlog). Hij trok met zijn leger naar de Po en proclameerde in maart 1815 een onafhankelijk Italië met zichzelf als koning.
In de Slag bij Tolentino van 2 en 3 mei 1815 werd hij echter door de Oostenrijkers en de oude Napolitaanse koning Ferdinand IV verslagen. Op 22 juni 1815 verloor Napoleon de Slag bij Waterloo en Murat vluchtte naar Corsica. Van daaruit trachtte hij in september nog zijn oude koninkrijk binnen te vallen, maar hij werd bij zijn landing in Calabrië gevangengenomen.
Joachim Murat werd ter dood veroordeeld en op 13 oktober 1815 gefusilleerd. Hij bleef kalm, wenste niet geblinddoekt te worden en sprak terwijl hij fier rechtop stond de woorden:
"Soldaten! Doe uw plicht! Recht op het hart maar spaar het gezicht. Vuur!"[1]
Hij liet vier kinderen na, van wie Lucien Murat enige bekendheid geniet.
Murat ligt begraven op de begraafplaats Pere Lachaise in Parijs.
Murats geboorteplaats Labastide-Fortunière heet tegenwoordig Labastide-Murat.
Trivia
- Vitalis, een van de hoofdpersonen uit Alleen op de wereld van Hector Malot, vertelt in hoofdstuk 8, als hij door Labastide-Murat reist, dat hij Murat nog gekend heeft.
- Ook George Sand (romanschrijfster en een tijdlang levensgezellin van Frederic Chopin) heeft als kind Murat ontmoet toen ze zich samen met haar moeder voor een tijdje in Madrid ging vervoegen bij haar vader, een van Murats officieren. Ze beschrijft dit in haar autobiografie (Histoire de ma Vie, 1854)
Bronnen, noten en/of referenties
|
 |
Zie de categorie Joachim Murat van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. |