Jean-François Bernard

Jean-François Bernard (Luzy, 2 mei 1962) is een Frans voormalig wielrenner. Zijn bijnaam in het peloton luidde Jeff. Bernard was beroepswielrenner van 1984 tot 1996 en werd lange tijd gezien als de opvolger van Bernard Hinault. Hij kon die belofte niet inlossen maar won desondanks een groot aantal wedstrijden, waaronder vele tijdritten. Hij is een van de renners die een etappe won in alle drie de grote rondes.

Jean-François Bernard
Persoonlijke informatie
Volledige naam	Jean-François Bernard
Bijnaam	"Jeff"
Geboortedatum	2 mei 1962
Geboorteplaats	Luzy, Frankrijk
Sportieve informatie
Huidige ploeg	gestopt
Discipline(s)	Weg
Specialisatie(s)	Tijdrijden
Ploegen
1984-1986 1987-1990 1991-1994 1995 1996	La Vie Claire Toshiba Banesto Chazal-König Agrigel-La Creuse
Beste prestaties
Luik-Bastenaken-Luik	3e (1992)
Ronde van Lombardije	16e (1986)
Ronde van Italië	14e (1991) 4 etappezeges
Ronde van Frankrijk	3e (1987) 3 etappezeges
Ronde van Spanje	1 etappezege
WK op de weg	10e (1992)
Portaal    Wielersport

Als amateur werd Bernard nationaal kampioen op de weg in 1983. Tijdens de Tour de l'Avenir in 1985, liet hij zijn grote talent al zien. Het seizoen nadien reed hij zijn eerste Tour de France en noteerde zijn eerste etappeoverwinning in Gap. Voorafgaand aan deze Tour had hij al enkele grote etappes gewonnen in de belangrijkste voorbereidingswedstrijden van dat moment.

Hij nam deel aan de Olympische Zomerspelen 1984 in de ploegentijdrit.

Het jaar 1987 zou het beste seizoen worden uit de loopbaan van Bernard. Hinault was gestopt en Jeff was gebombardeerd tot kopman van de nieuwe Toshiba-ploeg. In de klimtijdrit op de flanken van de Mont Ventoux reed hij in recordtempo naar boven. De Colombiaanse klimgeit Luis Herrera volgde op bijna twee minuten en de rest was nog verder weggeslagen. De gele trui was zijn deel. Die trui verloor hij de dag nadien door een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Bernard reed meerdere malen lek en de zwakte van zijn ploeg kwam schrijnend aan het licht. Door meerdere aanvallen vooraan was het peloton in drie stukken gebroken en Bernard sloot aan in de achterste groep. Vrijwel alleen moest Bernard kilometers lang de achtervolgende groep leiden. De laatste tijdrit werd wederom met overmacht door hem gewonnen. Echter, alle ogen waren inmiddels al gericht op het duel Roche-Delgado. In Parijs bezette hij de derde plaats op ruim twee minuten van uiteindelijk winnaar Stephen Roche. Een hard gelag, gezien het feit hij meer dan vier minuten verloor in de rampetappe naar Villard-de-Lans.

In 1988 liet Bernard zien ook goed uit de voeten te kunnen in de Giro d'Italia. Hij won drie etappes en droeg enkele dagen de roze trui. Een onverlichte tunnel maakte een einde aan deze ronde en de tot dan toe voorspoedige carrière van Jean-François Bernard. De jaren nadien stonden in het teken van tal van blessures. Bernard zou nooit meer het niveau halen van weleer. In 1991 keerde hij terug als meesterknecht van Miguel Indurain. Hij werd een van de belangrijke kopstukken in de Banesto-ploeg tijdens diens gloriejaren. Gedurende het seizoen 1996 zette hij een punt achter zijn carrière.