Internationale Transportarbeiders Federatie

De vakbondsfederatie werd op 10 juni 1896[1] opgericht te Londen als International Federation of Ship, Dock and River Workers[2] naar aanleiding van een stakingsactie bij dokwerkers te Rotterdam. Bij de stakers ontstond de vraag voor Europese steun bij hun actie. Die vraag werd beantwoord door Britse scheepsvakbondsleiders die een orgaan oprichtten om deze steun te organiseren, dat uitgroeide tot de ITF. Stichters waren onder meer de Britten Havelock Wilson (NSFU), Ben Tillett, Tom Mann (beiden DWRGLU) en de Zweed Charles Lindley.[2] Hoewel aanvankelijk opgericht voor de maritieme industrie, werden later ook werknemers uit de weg-, spoorweg- en luchtvaarttransportsector in de ITF opgenomen. Dit resulteerde in 1898 tot de naamswijzing naar International Transport Workers' Federation (ITF).[2] De Belgische Transportarbeidersbond (BTB) was een van de eerste leden van deze koepelorganisatie. Prominente leden van deze vakbond zoals Louis Major en Omer Becu namen sleutelposities binnen het ITF in en drukten hun stempel op de organisatie.

De ITF voert al sinds 1948 strijd tegen de zogenaamde flags of convenience of goedkope vlaggen. Die stellen scheepseigenaars in staat om gemakkelijker bemanningsleden in lageloonlanden te werven. Bovendien laat de veiligheid op deze schepen vaak te wensen over, aangezien zij zich aan de veel minder strikte normen van hun vlaggenstaat dienen te houden. Hierdoor komen ongevallen en milieurampen aan boord van schepen met een flag of convenience veel vaker voor. Enkele bekende voorbeelden:

• De MV Erika, die onder de Maltese vlag voer, zonk in 1999 voor de Franse kust en verloor daar zo'n 10 000 ton olie.
• De Deepwater Horizon, een boorplatform met de Marshall Eilanden als vlaggenstaat. Na een ontploffing op 20 april 2010 zonk de Deepwater Horizon. Gedurende drie maanden kwamen dagelijks miljoenen liters ruwe aardolie in de Golf van Mexico terecht.

De ITF verdedigt de belangen van transportvakbonden in bestuursorganen zoals de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO), de Internationale Maritieme Organisatie (IMO) en de Internationale Burgerluchtvaartorganisatie (ICAO). Ook biedt ze informatie en advies aan de vakbonden omtrent de ontwikkelingen in de transportindustrie. Verder organiseert de ITF internationale solidariteitsacties bij conflicten tussen haar lidvakbonden en werkgevers of overheden.

Het hoofdkwartier van de organisatie is gevestigd in Londen, daarnaast zijn er regiokantoren in Nairobi, Ouagadougou, Tokio, New Delhi, Rio de Janeiro, Amman, Moskou en Brussel.

Bestuur

Periode Voorzitter[3] 1893 - 1901 Tom Mann 1901 - 1904 Tom Chambers 1904 Ben Tillett 1904 - 1916 Hermann Jochade 1920 - 1925 Robert Williams 1925 - 1933 Charlie Cramp 1933 - 1946 Charles Lindley 1946 - 1947 John Benstead 1947 - 1950 Omer Becu 1950 - 1954 Robert Bratschi 1954 - 1955 Arthur Deakin 1955 - 1958 Hans Jahn 1958 - 1960 Frank Cousins 1960 - 1962 Roger Dekeyzer 1962 - 1965 Frank Cousins 1965 - 1971 Hans Düby 1971 - 1986 Fritz Prechtl 1986 - 1994 Jim Hunter 1994 - 1998 Eike Eulen 1998 - 2006 Umraomal Purohit 2006 - 2010 Randall Howard 2010 - heden Paddy Crumlin

Periode Algemeen secretaris 1896 Ben Tillett 1896 Robert Peddie 1896 - 1904 Tom Chambers 1904 Ben Tillett 1904 - 1916 Hermann Jochade 1919 - 1942 Edo Fimmen 1942 - 1950 Jaap Oldenbroek 1950 - 1960 Omer Becu 1960 - 1965 Pieter de Vries 1965 - 1968 Hans Imhof 1968 - 1977 Charles Blyth 1977 - 1993 Harold Lewis 1993 - 2014 David Cockroft 2014 - heden Stephen Cotton

Congressen

Het hoogste orgaan van de organisatie is het congres dat volgens Regel VI van de ITF Constitution om de vier jaar plaatsvindt.

Congres Datum Locatie[4][1] * 14 - 16 juni 1898 London 1 19 - 21 september 1900 Parijs 2 4 - 7 juli 1902 Stockholm 3 14 - 17 augustus 1904 Amsterdam 4 25 - 28 juni 1906 Milaan 5 26 - 29 augustus 1908 Wenen 6 23 - 27 augustus 1910 Kopenhagen 7 26 - 30 augustus 1913 Londen 8 29 - 30 april 1919 Amsterdam 9 15 - 19 maart 1920 Kristiania 10 18 - 22 april 1921 Genève 11 2 - 6 oktober 1922 Wenen 12 7 - 12 augustus 1924 Hamburg 13 15 - 21 september 1926 Parijs 14 19 - 24 juli 1928 Stockholm 15 22 - 27 september 1930 Londen 16 7 - 13 augustus 1932 Praag 17 18 - 24 augustus 1935 Kopenhagen 18 31 oktober - 5 november 1938 Luxemburg 19 6 - 11 mei 1946 Zurich 20 19 - 24 juli 1948 Oslo 21 21 - 29 juli 1950 Stuttgart 22 16 - 23 juli 1952 Stockholm

Congres Datum Locatie 23 16 - 24 juli 1954 Londen 24 18 - 26 juli 1956 Wenen 25 23 juli - 1 augustus 1958 Amsterdam 26 20 - 29 juli 1960 Bern 27 25 juli - 4 augustus 1962 Helsinki 28 28 juli - 6 augustus 1965 Kopenhagen 29 28 juli - 3 augustus 1968 Wiesbaden 30 28 juli - 6 augustus 1971 Wenen 31 7 - 15 augustus 1974 Stockholm 32 21 - 29 juli 1977 Dublin 33 17 - 24 juli 1980 Miami 34 20 - 28 oktober 1983 Madrid 35 31 juli - 8 augustus 1986 Luxemburg 36 2 - 9 augustus 1990 Firenze 37 4 - 11 augustus 1994 Genève 38 30 juni - 2 juli 1996 London[5] 39 23 oktober - 5 november 1998 New Delhi[6] 40 14 - 21 augustus 2002 Vancouver 41 2 - 9 augustus 2006 Durban[7] 42 5 - 12 augustus 2010 Mexico-Stad[8] 43 10 - 16 augustus 2014 Sofia[9] 44 14 - 20 oktober 2018 Singapore[10]

De Europese afdeling is de Europese Transportarbeiders Federatie (ETF), daarnaast werkt het ITF nauw samen met het Internationaal Vakverbond (IVV). De internationale vakbondsfederatie verenigt 781 vakbonden en vakcentrales die de belangen behartigen van werknemers uit de transportsector in 155 landen. In totaal vertegenwoordigt de ITF zo'n 4,6 miljoen werknemers[11]

In België zijn de Belgische Transportarbeidersbond (BTB), ACV Transcom, de Bond van Bedienden, Technici en Kaderleden (BBTK) en de Algemene Centrale der Openbare Diensten (ACOD) aangesloten. In Nederland zijn dit respectievelijk de CNV Bedrijvenbond, FNV Bondgenoten, Nautilus NL en de Vakbond van Nederlands Cabinepersoneel (VNC).

• Pamflet The International Movement: What is it, it's programme and policy (1897); Universiteit van Warwick

• Officiële website