(I Can't Get No) Satisfaction

De riff op gitaar waar het nummer mee opent, componeerde Keith Richards in zijn slaap: "I woke up in bed with this riff and I thought 'I 've gotta put that down.' ", ik werd wakker met die riedel en ik dacht 'dat moet ik vastleggen.'[1] De bandleden verbleven in het Fort Harrison Hotel in Clearwater, Florida. Het was 7 mei 1965, de nacht na het vijfde concert van hun derde Amerikaanse tournee. Richards stond op, pakte zijn gitaar en een draagbare cassetterecorder, speelde in wat hij zojuist bedacht had en ging terug naar bed. De volgende ochtend draaide hij het bandje af. "It was two minutes of 'Satisfaction' and forty minutes of me snoring", twee minuten 'Satisfaction' en veertig minuten mijn gesnurk.[2]

Een paar woorden bij de riedel van zijn muzikale idee waren gauw gevonden. Of die waren er altijd al bij geweest. Het had van alles kunnen zijn, zei Richards later, maar het was I can't get no satisfaction, ik kan geen voldoening vinden. Richards was bang dat de compositie te veel leek op Dancing In The Street van Martha and the Vandellas, maar de overige bandleden waren enthousiast. De toon was gezet, puur, rauw, seksueel en goudeerlijk. In de dagen die volgden schreef Mick Jagger de rest van het lied, over een ik-figuur die zoekt naar authenticiteit in een wereld vol commerciële nep, als een protest tegen de consumptiemaatschappij die hij aantrof in Amerika, en dan met name in radio- en televisiespots.[3]

When I 'm watchin' my TV

And a man comes on to tell me

How white my shirts can be

But he can't be a man 'cause he doesn't smoke

The same cigarrettes as me

Het werd het eerste nummer dat de Stones volledig op Amerikaanse bodem hebben opgenomen en geproduceerd. Op 10 mei maakten ze in de Chess Studios in Chicago een akoestische versie, met Jagger op mondharmonica. Op 11, 12 en 13 mei volgden sessies in de RCA Studios in Hollywood. Richards gebruikte een Gibson Maestro fuzzbox om de kenmerkende vervorming uit zijn gitaar te krijgen. Na het studiowerk werd er gestemd over een eventuele single. Richards en Jagger stemden tegen, maar waren in de minderheid. Op 5 juni lag Satisfaction in de Amerikaanse winkels, met alle gevolgen van dien. Na zes weken stond ze op nummer 1. Terugkijkend in 1995 beschreef Jagger die dagen als volgt: "It was the song that really made the Rolling Stones, changed us from just another band into a huge, monster band. You always need one song." Het was het lied dat de Rolling Stones groot heeft gemaakt, het veranderde ons van zomaar een of andere band in een enorme monstergroep. Je hebt altijd net één lied nodig. Het tijdschrift Newsweek noemde het "five notes that shook the world", vijf noten die de wereld deden schudden op haar grondvesten.[4]

Een release in Engeland werd uitgesteld tot de band terug was van de tournee om het succes te delen en vergroten. Op de B-kant van de Amerikaanse single stond The Under-Assistant West Coast Promotion Man. Hetzelfde gold voor de Nederlandse single. Eind juli verscheen de Engelse persing met op de B-zijde The Spider and the Fly.

"It 's a signature tune, really, rather than a great, classic painting". aldus Mick Jagger ("Het is eerder een rake krabbel dan een groots klassiek schilderij. Daar kan van alles mee gebeuren".[5]

Mick Jagger - Zang en tamboerijn

Keith Richards - elektrische gitaar en ook zang

Brian Jones - elektrische gitaar

Bill Wyman - basgitaar

Charlie Watts - drums