Brian Jones

Jones' ouders, Lewis Blount Jones en Louisa Beatrice Jones, stamden uit Wales. Brian had twee zusters: Pamela, die geboren was op 3 oktober 1943 en overleed op 14 oktober 1945 aan leukemie, en Barbara, geboren op 22 augustus 1946.

Jones' ouders waren beiden zeer geïnteresseerd in muziek, en dat blijkt van invloed te zijn geweest op de jonge Jones. Zijn vader speelde graag piano en orgel tijdens zijn werk, en zijn moeder was pianolerares. Toen Jones 14 was speelde hij klarinet in het schoolorkest. Jones kon vele instrumenten bespelen en bleek zeer intelligent te zijn. Jones had een bovengemiddeld IQ van 135.

Oorspronkelijk hield Jones veel van jazz, maar daar kwam verandering in toen hij Mick Jagger en Keith Richards leerde kennen. Met hen en Dick Taylor (later oprichter van The Pretty Things) richtte hij een bandje op: The Rollin' Stones, naar een liedje van Muddy Waters. In 1962 kwamen Charlie Watts en Bill Wyman erbij, en werd de groepsnaam veranderd in The Rolling Stones. Taylor stapte uit de band om zich op zijn studie te richten. Jones was destijds de onbetwiste leider, maar dat veranderde toen Andrew Oldham manager van Rolling Stones werd. Hij maakte van Jagger en Richards songschrijvers en leiders. Gitarist Jones was niet langer de leider.

Inmiddels stond de band alweer bekend als The Rolling Stones, en ze begonnen hits te scoren. Op de eerste hits was Jones achtergrondzanger en gitarist. In 1965 braken de Rolling Stones definitief door en scoorden ze veel hits. Jones schreef ook veel mee, ook al kwamen de nummers op de naam van Richards en Jagger te staan.

De Rolling Stones werden al snel bekend als een van de grootste bands van de wereld, en Jones genoot van alle roem. Hij scoorde in de jaren 60 met de Stones hits als Paint it, black en (I can't get no) Satisfaction.

Jones bespeelde ook andere instrumenten, naast gitaar. Volgens Watts, de drummer van de Stones, kon hij werkelijk ontzettend veel, zoals citer, harmonica, piano. Zo speelt hij sitar op Paint it, black, en piano op Let's spend the night together. Bij The Beatles bespeelt Jones de hobo in het nummer Baby, you're a rich man en saxofoon op You know my name (look up the number).

Brian Jones in 1967. Van links naar rechts: Michael Cooper, Mick Jagger, Marianne Faithfull, Shepard Sherbell en Brian Jones; op de bank: Maharishi Mahesh Yogi (Concertgebouw Amsterdam, 1967)

In 1967 ging het echter steeds slechter met Jones, die zwaar verslaafd raakte aan alcohol en drugs. Hij maakte plannen om wereldberoemd te worden door middel van een solocarrière; volgens de andere Stones begon hij toen een beetje raar te worden. Jones kreeg ontzettende ruzie met Richards, hoewel ze het later weer bijlegden. Ook muzikaal ging het slecht met Jones: op de albumopnamen was nog maar weinig van hem te horen. In maart 1967 kreeg Richards een relatie met Jones' vriendin Anita Pallenberg en dat heeft Jones hem nooit meer vergeven.

Op de lp Beggars Banquet van de Rolling Stones speelde Jones nog maar op enkele nummers mee. Zijn akoestische slidegitaar op No expectations maakte de meeste indruk. Meestal kwam hij niet opdagen tijdens de opnames, en als hij er was, dan was hij dronken. Hij had nog steeds ruzie met Richards. Op de volgende lp Let it bleed (uitgebracht na zijn dood) speelde hij slechts op twee nummers mee: autoharp op You got the silver en percussie op Midnight rambler.

Jones werd in juni 1969 officieel uit de Rolling Stones gezet. De Stones wilden in december 1969 weer op tournee door Amerika en vermoedden dat Jones geen visum zou krijgen. Bovendien was hij niet in staat om op tournee te gaan. Mede-bandleden Jagger, Richards en Watts reden naar zijn huis, Cotchford Farm genaamd, en deelden hem mee dat hij uit de band was gezet.

In juli 1968 ging Jones naar Marokko om samen met de Master Musicians of Joujouka een album op te nemen. Dit album werd in 1971 uitgebracht onder de naam Brian Jones presents the pipes of pan at Joujouka.

Zijn laatste optreden met de Rolling Stones was tijdens het Rock 'n Roll Circus in 1968.

Jones was van plan een solocarrière te beginnen, en hij wilde gaan toeren met Jimi Hendrix. Van al deze plannen zou niets meer terechtkomen.

Overlijden

Het graf van Brian Jones in 1979

In de nacht van 2 op 3 juli 1969 overleed Jones in zijn eigen zwembad bij zijn huis Cotchford Farm. De toedracht is onbekend; over wat er gebeurd zou kunnen zijn, hebben vele speculaties de ronde gedaan. Hij kan dronken zijn geweest, hij kan tijdens het zwemmen een astma-aanval hebben gekregen, maar ook moord (in verband met een ruzie tussen Jones en een vriend, Frank Thorogood) of zelfmoord worden niet uitgesloten. Een scenario is dat Jones en een vriend dronken aan het zwemmen zouden zijn geweest, ruzie hebben gekregen, waarbij Jones half per ongeluk, half expres zou zijn verdronken door deze vriend. Op 31 augustus 2009 maakte de Britse politie bekend dat er opnieuw onderzoek gedaan wordt naar de dood van Jones.[1]

Het meest nabije verslag van Brian Jones' overlijden is het boek "The murder of Brian Jones". Het is geschreven door Anna Wohlin, Jones' Zweedse vriendin die bij zijn overlijden aanwezig was, samen met Christine Lindsjoo. Anna Wohlin's verhaal stemt met de bekende feiten overeen, en voegt haar ervaringen met het Rolling Stones-management na Jones' overlijden eraan toe. Deze waren er volgens haar op gericht om zijn tragische dood zo snel mogelijk in de doofpot te stoppen. Zoals de titel van haar boek aangeeft, is Wohlin ervan overtuigd dat Brian Jones is vermoord.

De Amerikaanse psychotherapeute Mandy Aftel publiceerde in 1982 haar biografie Death of a Rolling Stone : the Brian Jones story. Aftel heeft voor dit boek talloze bekenden van Brian Jones geïnterviewd, waaronder de bandgenoten Keith Richards en Ian Stewart. Op basis van research komt Aftel tot de volgende conclusies: (1) Brian Jones is de grondlegger van de sound waarmee de Rolling Stones beroemd zijn geworden. (2) Jones' zeer grote muzikale vaardigheden stonden in en buiten de Rolling Stones nooit ter discussie. (3) In de beginjaren was Brian Jones de zakelijke leider van de band. (4) Jones' geestvermogens maakten hem tot een psychiatrisch patiënt, wat verergerd werd door de stress van het succesvolle Rolling Stones-bedrijf.

Nagedachtenis

Nagedachtenis in Hyde Park, 1969

De Rolling Stones gaven ter nagedachtenis aan de overleden Brian Jones een groot concert in Hyde Park. Daar werd ook de nieuwe gitarist, Jones' vervanger Mick Taylor, voorgesteld. In 2005 werd er een film gemaakt over Jones' dood: Stoned.

Na zijn dood schreef Pete Townshend van The Who A normal day for Brian, a man who died every day, dat werd afgedrukt in The Times. Jimi Hendrix droeg op de Amerikaanse televisie een lied aan hem op en Jim Morrison van The Doors schreef het gedicht Ode to L.A. while thinking of Brian Jones, deceased.[2]

Brian Jones was de eerste van het viertal Jones, Jimi Hendrix, Janis Joplin en Jim Morrison, die allen in 1969, 1970 of 1971 op 27-jarige leeftijd overleden. Sinds het overlijden van Kurt Cobain in 1994 wordt aan deze groep en andere muzikanten die op deze leeftijd stierven vaak gerefereerd als de 27 club.

• Rolling Stones (1964)
• Rolling Stones: England's newest hit makers (1964)
• 12 x 5 (1964)
• The Rolling Stones No. 2 (1965)
• The Rolling Stones, Now! (1965)
• Out of Our Heads (1965)
• December's Children (1965)
• Aftermath (1966)
• Between the Buttons (1967)
• Their Satanic Majesties Request (1967)
• Beggars Banquet (1968)
• Let it Bleed (1969)

• Trynka, Paul (2015). Sympathy for the devil : Brian Jones: de biografie / vert.: Robert Vernooij. Luitingh-Sijthoff, Amsterdam. 365 pagina's, 16 p. platen. ISBN 978-90-245-6765-2. Oorspr. eng. uitg.: 2014. Over de diverse complottheorieën rond zijn dood.
• Wohlin, Anna, & Christine Lindsjoo (1999). The murder of Brian Jones: the secret story of my love affair with the murdered Rolling Stone. Blake, London. 246 p. ISBN 978-1857823165. Herdr. 2005 o.d.t.: The wild and wycked world of Brian Jones : the true story of my love affair with the Rolling Stone. ISBN 978-1857825671.
• Rawlings, Terry (1994). Who killed Christopher Robin? : life and death of Brian Jones. Boxtree, London. 227 p., 16 p. pl. ISBN 0-7522-0989-2.
• Aftel, Mandy (1982). Death of a Rolling Stone : the Brian Jones story. Sidgwick & Jackson, London. 207 p. ISBN 0-283-98945-9 (pbk.), ISBN 0-283-98952-1 (geb.). Biografie.

• Woolley, Stephen (regie) (2005). Stoned : the wild and wicked world of Brian Jones / met Leo Gregory e.a. Bridge Entertainment Group, 2006. 2 dvd-video's, ca. 99 min. Nederlands ondertiteld. Bonus disc: interviews, fotogalerij, trailer. Laatste dagen uit het leven van Brian Jones. Oorspr. uitg.: Number 9 Films, 2005.