Grumman S-2 Tracker

De Amerikaanse vliegtuigfabrikant Grumman begon aan het eind van de Tweede Wereldoorlog met het bouwen van onderzeeboot-bestrijdingstoestellen. Een van de bekende typen uit die periode was de Grumman Avenger, die tot in de jaren vijftig werd gebruikt.

Avengers werkten in groepen van twee of drie toestellen samen om onderzeeboten op te sporen en uit te schakelen. Eén toestel (de hunter) was uitgerust met de opsporingsradar, de andere vliegtuigen (de killers) waren voorzien van dieptebommen en raketten.

In het begin van de jaren vijftig ontstond echter de behoefte om al deze taken door één toestel te laten uitvoeren. In 1952 resulteerde dit in "Model 89", een prototype van een tweemotorig toestel waarvan de vleugels aan de bovenkant van de romp waren gemonteerd, zodat onder de vleugels plaats was voor bewapening. Omdat de testresultaten van het prototype veelbelovend waren, bestelde de US Navy 15 toestellen.

Het vervolg hierop was een succesvolle serie van drie van elkaar afgeleide typen,

• het Grumman C-1 Trader transportvliegtuig,
• de Grumman E-1 Tracer Airborne Early Warning versie en
• de S-2 Tracker onderzeebootverkenner/bestrijder versie.

De firma Grumman leverde het toestel onder de naam "Grumman S2F-1", maar de US Navy (USN) doopte het toestel "Tracker" (opspoorder). De bemanningen hadden hier echter heel andere ideeën over en gaven het als bijnaam "Stoof" (van S-two-F).

De eerste S2F-1 versie had een AN/APS38 rondzoekradar in de romp die men tijdens onderzeebootbestrijdingsmissies kon laten zakken, en een Magnetic Anomaly Detector in een uitschuifbare staartsectie (de zogenaamde MAD boom). Boven de cockpit was een APA69 Electronic Counter Measure (ECM) antenne aangebracht; deze werd echter in de latere versies vervangen door een AN/APA69 antenne in een radome. Onder de rechtervleugel was standaard een vast zoeklicht gemonteerd voor gebruik tijdens nachtmissies of bij slecht zicht. De latere versies kregen zelfs een nog sterker en beweegbaar zoeklicht als standaarduitrusting mee.

De Tracker had 6 ophangpunten (drie onder elke vleugel) waaraan een diversiteit aan bewapening kon worden meegevoerd zoals:

• 15x 5 inch HVAR raketten in rekken
• Mk54 dieptebommen
• 30x 2,75 inch raketten in rekken of pods

Het toestel beschikte ook over een intern wapenruim waarin ruimte was voor een Mk34 of Mk43 torpedo, 8x SSQ2 en 2 SSQ1 sonoboeien.

De S-2 Tracker kon een relatief grote hoeveelheid brandstof meenemen en had een vrij lage kruissnelheid. Hierdoor kon de gemiddelde missieduur 6 uur bedragen.

Om aan de grote internationale vraag te kunnen voldoen, werd het toestel ook in Canada in licentie vervaardigd door de firma De Havilland.

In totaal werden 1284 Trackers gebouwd en onder meer in het kader van het Mutual Defence Aid Program (MDAP) geleverd en later verkocht aan:

• Argentinië In 1962 werden deze gelegerd op de Comando Aviacion Naval Argentina basis Punta Indio.
• Australië In 1967 werd de Royal Australian Navy uitegrust met Trackers ten behoeve van onderzeebootverkenning; zij waren actief in de squadrons VS-816 en VC-851.
• Brazilië De Força Aerea Brasileira, de Braziliaanse luchtmacht, gebruikte vanaf 1961 SA-2 Trackers.
• Canada De Royal Canadian Navy gebruikte vanaf 1959-1969 Trackers vanaf het vliegdekschip HMCS Bonaventura.
• Frankrijk gebruikt nog steeds Trackers, die nu echter worden ingezet als brandbestrijder.
• Italië Vanaf 1957 was de Aeronatica Militaire Italiana actief met de Tracker vanaf de basis Sigonella op Sicilie. Deze toestellen werden later door de Breguet Atlantic vervangen.
• Japan gebruikte vanaf 1957 het grootste aantal Trackers op de VS na; dit vanwege de ligging omringd door de zee en relatief dicht bij de toenmalige USSR.
• Nederland De inmiddels opgeheven Marine Luchtvaartdienst van de Koninklijke Marine ontving in 1960 28 SA-2 toestellen, later aangevuld met nog een 17 ex Canadese CS-2F's. Ze vlogen respectievelijk in de squadrons 1, 2 en 5 vanaf het vliegdekschip Hr. Ms. Karel Doorman (1948) en in squadrons vanaf de vliegbasissen Valkenburg en Hato tot in 1975. Daarna rustte de taak op de schouders van de Lockheed P-2V Neptune, later afgelost door de Breguet Atlantic SP-13A en als laatste door de Lockheed P-3 Orion.
• Peru De Fuerza de Aviacion Naval van Peru gebruikte de S-2E Tracker van 1976 tot 1986, vanaf de basis Jorge Chávez.
• Taiwan gebruikte van 1978 tot 1998 37 Trackers van de typen S-2A, S-2E en S-2G.
• Thailand De Royal Thai Naval Air Division gebruikt vanaf 1968 tot heden S-2F's en US-2C's vanaf de basis U-Tapao.
• Turkije De Turk Donama Havaciligi kreeg in 1971 8 Trackers van de Marine Luchtvaartdienst en 17 van de US Navy. Tot 1987 waren de toestellen gelegerd op de basis Topel. Turkije was als laatste Europese land actief met de militaire versie van de Tracker.
• Uruguay was een der kleinste gebruikers. De zes S-2G toestellen waren gelegerd op de basis Laguna del Sauces bij Montevideo.
• Zuid-Korea Tussen 1976 en 1981 werden 26 S-2E's aan Zuid-Korea geleverd waar ze door de luchtmacht en de marine werden gebruikt; verdere details zijn niet bekend.

V.w.b. de betrouwbaarheid van de S-2 Tracker zegt het genoeg dat het ook in 2009 nog steeds in verschillende landen zeer actief wordt gebruikt als brandbestrijder. Het gaat hier om gereviseerde en omgebouwde toestellen die vliegen onder de naam Conair Firecat.