Godfried II van Lotharingen

Onder zijn vader was hij graaf van Verdun. In 1044 overleed zijn vader en Godfried werd (slechts) tot hertog van Opper-Lotharingen benoemd. Keizer Hendrik III vond het niet raadzaam om Godfried het bestuur over geheel Lotharingen te geven en hij beloofde Neder-Lotharingen aan Godfrieds zwakzinnige broer Gozelo II van Neder-Lotharingen. In 1044/1045 probeerde Godfried Neder-Lotharingen te teisteren, maar dit mislukte. Hij werd gevangengezet in Giebichenstein. Later hernieuwde hij zijn eed van trouw en gaf een verder onbekende zoon als gijzelaar. Wanneer deze in gevangenschap sterft, neemt Godfried opnieuw de wapens op.

Ditmaal kreeg hij steun van Boudewijn V van Vlaanderen en Dirk IV van Holland. In 1047 ontnam de keizer Godfried de rijkslenen aan de rebellen. Verdun gaf hij in leen aan de plaatselijke bisschop, waarop Godfried de stad verwoestte. Twee jaar later doodde Godfried zijn plaatsvervanger Adalbert van Lotharingen, maar zijn poging om de Moezel-regio te veroveren mislukte. Paus Leo IX, afkomstig uit Opper-Lotharingen, wist in 1049 een vrede te bemiddelen en Godfried zich ertoe verbond om de kathedraal van Verdun herop te bouwen.

In 1053 hertrouwde Godfried met Beatrix van Toscane, weduwe van markgraaf Bonifatius III van Toscane. In reactie nam Hendrik III Beatrix en haar zoon gevangen. Daarop nam Godfried het bestuur van Toscane en de grote bezittingen van zijn vrouw in de Povlakte en Emilia-Romagna, op zich.

In 1054 kwam Boudewijn van Vlaanderen opnieuw in opstand tegen Hendrik, maar dankzij de afzijdigheid van Godfried kon deze worden verslagen te Doornik. In 1055 zou Boudewijn Antwerpen belegerd hebben, maar de Lotharingse overmacht was te groot.

In 1056 (na de dood van Hendrik III) sloot Boudewijn vrede met het keizerrijk. Boudewijn verwierf later omvangrijke gebieden in Neder-Lotharingen: de mark Ename kreeg hij in leen omstreesk 1062/1063. Godfried verwierf de graafschappen Pisa en Ancona en hij werd keizerlijk stadhouder in Italië.

In 1057 was Godfried aanvankelijk nog een medestander van de keizer, doch later toch verbannen naar Toscane. Zijn broer was inmiddels tot paus benoemd (paus Stefanus IX (X)) en samen domineerden ze de politiek van Noord- en Midden-Italië. Van zijn broer kreeg hij het hertogdom Spoleto in leen. Paus Stefanus overleed in 1058 en Godfried steunde zijn opvolger paus Nicolaas II tegen Tegenpaus Benedictus X, die hij door soldaten uit het Lateraanse paleis liet verdrijven. Godfried bemiddelde in een conflict tussen de adel van Sardinië en de stad Pisa, en wist een leger van Italiaanse Normandiërs te verslaan dat op weg was naar Rome.

Na de dood van Hendrik III in 1056 keerde Godfried weer terug naar Lotharingen. In 1062 sloot hij zich aan bij de ontvoering van de minderjarige koning Hendrik IV. Deze ontvoering maakte deel uit van een machtsgreep van de rijksgroten tegen het corrupte bewind van Hendriks moeder Agnes van Poitou (1024-1077) als regentes. Agnes gaf na dit incident haar functie als regentes op.

Na de dood van Frederik van Luxemburg in 1065 werd Godfried benoemd tot hertog van Neder-Lotharingen. In 1066 was hij aanvoerder van de fractie die bisschop Adalbert van Bremen afzette als mede-voogd over Hendrik IV. Godfried trok zich in 1069 terug in Verdun wegens slechte gezondheid en stierf daar nog in hetzelfde jaar. Hij werd begraven in de Notre-Dame van Verdun.

Godfried huwde tweemaal. Uit zijn eerste huwelijk met Oda (Goda) 'van Munsterbilzen', begraven in de abdij van Munsterbilzen), werden geboren:

• mogelijk een dochter Judith, die zou zijn getrouwd met Manasses III van Rethel
• Godfried III 'met de Bult' (1045-1076), huwde met Mathilde van Toscane
• een onbekende zoon, gijzelaar aan het hof van Hendrik III
• Ida van Neder-Lotharingen (1032-1113), die huwde met Eustatius II graaf van Boulogne
  • ouders van o.m. Godfried van Bouillon
• Wiltrudis, gehuwd met Adalbert van Calw
  • ouders van Godfried van Calw

Zijn tweede huwelijk met Beatrix van Toscane bleef kinderloos.