Lijst van heersers van Toscane

De antieke naam voor Toscane was Tuscia. Dit was als hertogdom van 570 tot 774 deel van het Longobardische Rijk, met Florence als hoofdstad. Er is alleen ene Gudibrandus bekend in de achtste eeuw, met de titel dux civitatis Florentinorum. Er zijn echter ook aanwijzingen dat Lucca de hoofdstad van Tuscia was.[1]

Bij de Frankische verovering in 774 degradeerde Tuscia tot graafschap[2], vanaf 812 is er sprake van een markgraafschap.

Mathilde schonk in 1114 al haar bezittingen, waaronder Toscane, aan de Heilige Stoel; de paus en de keizer streden vervolgens om haar nalatenschap, terwijl de steden Florence, Siena, Pisa, Lucca, Arezzo en Pistoia zich zelfstandig maakten. Van deze stadstaten werd Florence de machtigste en annexeerde haar rivalen één voor één in de 14e, 15e en 16e eeuw, terwijl Toscane als entiteit verdween en een streeknaam werd.[3]

Florence was sinds het onafhankelijk van Toscane werd tot de omvorming tot hertogdom in 1531 staatsrechtelijk een republiek, hoewel er onder het huis Medici (sinds 1434) wel een dynastie ontstond; de' Medici werden 'heren van Florence' genoemd, met de Signoria als bestuur. In de geschiedschrijving noemt men soms slechts het tijdperk 1494-1512 de Florentijnse Republiek (met een korte heropleving in 1527-1530).

In 1569 werd Cosomo I benoemd tot eerste groothertog ooit; het hertogdom Florence werd omgedoopt tot groothertogdom Toscane, waarbij de streeknaam opnieuw een politieke entiteit werd, met Florence als hoofdstad.
Toen de Fransen Toscane veroverden in 1801, werd het verheven tot koninkrijk Etrurië, verwijzend naar het antieke Etrurië. Op 10 december 1807 werd de koning door de Fransen weer verwijderd, en bij besluit van de Franse Senaat op 30 mei 1808 werd Etrurië ingelijfd bij het keizerrijk en daarna opgedeeld in drie departementen: Arno (met hoofdstad Florence), Méditerranée (hoofdstad Livorno) en Ombrone (hoofdstad Siena), waarover Napoleon Bonaparte's zuster slechts in naam als groothertogin van Toscane werd aangesteld.