Gebke Hinrichs Tjaden
Gebke Hinrichs Hussman-Tjaden (Victorbur, 29 maart 1829 – Groningen, 13 mei 1935) was een eeuwelinge en als Opoe Tjadens lange tijd een bekende figuur in de stad Groningen. Zij was bovendien bijna drie jaar lang, van 2 juli 1932 tot haar dood, de oudste ingezetene van Nederland.
Opoe Tjadens bracht haar jeugd door in de Duitse stad Aurich. Ze trouwde eerst op 4 maart 1852 in Hattem[1] met Herman Wilhelm Anton Huesman of Hussman (ook wel Herman Willem Anton Huisman), die leefde van 1822 tot 1878, en vervolgens met Eede (of Ide) Postema (ook wel Postma of zelfs Posthuma), die leefde van 1835 tot 1923.[2][3] Ze zou bovendien tijdens haar eerste huwelijk ook nog een buitenechtelijke relatie gehad hebben met een zekere Dirk Rudolfs Seeberg, waaruit haar eerste twee kinderen voortkwamen.[4] Tussen 1861 en 1864 verhuisde ze met haar eerste man en die twee dochters naar Nederland, waar ze aanvankelijk woonden in Castricum, Schoorl en Petten. Daar werden respectievelijk een zoon en nog een dochter geboren.[1][4] Na 1872 verbleven ze in Groningen, aan de Achterstraat (vanaf de tegenwoordige Nieuwe Sint Jansstraat tot de Agricolastraat), waar ze uiteindelijk ook zou overlijden.[5] Zij bewoog zich op latere leeftijd achter een kinderwagen (bij wijze van rollator) voort door de stad.[6]
Haar laatste verjaardag, op 29 maart 1935, werd een waar volksfeest: kinderen zongen haar toe en de burgemeester, Cort van der Linden, en de commissaris van de Koningin, Fockema Andreae, kwamen haar gelukwensen brengen.[7] Ze gaf bovendien een radio-interview.[8] Even had het erop geleken dat Opoe Tjadens haar 106e verjaardag niet zou halen. Ze werd namelijk kort voordien ziek, maar herstelde en verklaarde op haar verjaardag: Ik begun weer te leven, 'k bin nog mor zes, dij aander honderd heb 'k weggooid (= Ik begin weer te leven, ik ben nog maar zes, die andere honderd heb ik weggegooid). Ze overleed anderhalve maand later toch en werd begraven op de rooms-katholieke begraafplaats in de stad Groningen.
|