Frans Hagenaars

Hagenaars begon zijn muzikale carrière, eind jaren zeventig, als bassist in de Amsterdamse band Minny Pops. In de jaren tachtig richtte hij zich meer en meer op muziekproductie. In 1992 produceerde hij, in zijn huisstudio, het album Palomine van Bettie Serveert, waarmee hij zichzelf en de band op de kaart zette.[1] Toen Daryll-Ann, in 1995, het album Seabourne West mocht opnemen voor het Engelse Hut Records, kozen zij Hagenaars als producer.

Zo kwam Hagenaars in contact met Daryll-Ann manager Ferry Roseboom, met wie hij een liefde voor vinylsingles deelt. De twee besloten een platenlabel op te richtten, dat zich richtte op de uitgave van vinylsingles van Nederlandse alternatieve-rockbands. Het label kreeg de naam Nothing sucks like Electrolux mee en bracht in 1995 een vijftal vinylsingles uit van Caesar, 13, Visions Of Johanna (het latere Johan), Scram C Baby en Slide (voorheen The Serenes), allen onder productie van Hagenaars.

In 1996 werd de labelnaam veranderd naar Excelsior Recordings, om problemen met het Zweedse Electrolux te voorkomen.[1] Hetzelfde jaar werd Daryll-Ann ontslagen door Hut Records, vanwege de teleurstellende verkoop van Seabourne West. Hierop tekenden Roseboom en Hagenaars de band, waardoor Excelsior Recordings uitgroeide tot een regulier platenlabel.[1] Hagenaars produceerde vervolgens vele albums voor het label.

Hoewel Hagenaars mede-oprichter is van Excelsior Recordings, is hij niet de vaste producer van het label. Wel wordt hij gezien als huisproducent van het label. Het is ook niet zo dat Hagenaars enkel werkt voor Excelsior Recordings, hij staat, in principe, ook open voor opdrachten van andere partijen. Hagenaars is eigenaar van de Studio Sound Enterprise in Weesp, waar vele Excelsiorartiesten hun albums opnemen.

Hagenaars heeft vele platen geproduceerd. Hieronder incomplete lijst van zijn oeuvre.

• Website van Studio Sound Enterprise
• Frans Hagenaars in de encyclopedie van Muziek Centrum Nederland