Ernest Louwes

Ernest Cornelis Jacobus Johannes Louwes (Amsterdam, 13 augustus 1953) is een Nederlandse fiscaal-juridisch adviseur die in 2003 tot twaalf jaar gevangenisstraf werd veroordeeld wegens moord in de zogeheten Deventer moordzaak, waarvan hij uiteindelijk slechts zes jaar, oftewel de helft, effectief heeft moeten uitzitten.

In deze zaak gaat het om de moord op een van de cliënten van Louwes, een zestigjarige alleenstaande weduwe, wonende te Deventer, bij wie hij enkele malen op bezoek kwam in verband met zijn adviseurschap, aangevuld met de taak van executeur-testamentair voor het geval de cliënte zou overlijden. Louwes is veroordeeld op – onder meer – het feit dat zijn DNA is gevonden op de blouse van het slachtoffer, en omdat uit een analyse van de verkeersgegevens van een telefoongesprek met het slachtoffer zou zijn gebleken dat hij ten tijde van de moord in Deventer was.

De heftige ontkenning van Louwes heeft tot een grote hoeveelheid publiciteit geleid, alsmede tot diverse nationale initiatieven, gericht op het zo mogelijk beëindigen van de straf, die deze zelfverklaard onschuldige sinds omstreeks 2000 moet ondergaan.

Opiniepeiler Maurice de Hond gelooft hardnekkig in de onschuld van Louwes en plaatste zelfs op eigen kosten op 16 maart 2007 een paginagrote advertentie hierover in diverse Nederlandse dagbladen. Misdaadjournalist Peter R. de Vries daarentegen zei dan weer juist overtuigd te zijn van de schuld van Louwes. Wetenschapsfilosoof Ton Derksen verklaarde Ernest Louwes, na grondige bestudering van het bewijs, onschuldig. Hij beschreef zijn bevindingen in het boek Leugens over Louwes, dat op 6 december 2011 verscheen.[1]

Op 18 maart 2008 besliste de Hoge Raad dat de Deventer moordzaak niet zou worden heropend en dat Louwes ook het restant van zijn gevangenisstraf (een jaar) moest uitzitten; hij werd hierna op 22 april 2009 in vrijheid gesteld. Zijn advocaat Geert-Jan Knoops kondigde aan een nieuw herzieningsverzoek voor te bereiden.[2] Een dag na zijn invrijheidstelling presenteerde Louwes zijn boek Schuldig, waarin hij zijn visie geeft op de zaak.[3]