Edmund Rubbra

Rubbra groeide op in een arbeidersfamilie. Van zijn moeder kreeg hij de eerste pianolessen. Om de inkomsten van de familie te verbeteren werkte hij na zijn schoolperiode bij een Britse spoorwegmaatschappij. Op 16-jarige leeftijd gaf hij zijn eerste pianorecital met werken van Cyril Scott. Rubbra viel zo op bij Scott, dat deze laatste hem aansluitend lessen voor piano en compositie gaf. Vier jaar later won hij een studiebeurs en kon daarmee aan het Royal College of Music in Londen studeren, onder andere compositie bij Gustav Holst en harmonieleer en contrapunt bij Reginald Owen Morris. Beiden hadden sterke invloed op zijn muzikale ontwikkeling. Vooral de studie van de muziek uit de Tudorperiode in de Engelse renaissance riep zijn enthousiasme op. In 1925 studeerde hij af aan het Royal College of Music en ging werken als freelance componist, leraar en muziekcriticus. Zijn vakmanschap is te herkennen in zijn boekje Counterpoint uit 1960, waarin hij elementaire principes en mogelijkheden behandelt.

Tot de Tweede Wereldoorlog leidde hij een kunstenaarsleven als pianist en componist (in beide functies werkte hij met een reizende theatergroep), leraar en criticus. In de jaren dertig raakte zijn werk meer bekend. Hij had toen al een eigen stijl ontwikkeld. De eerste vier symfonieën die hij toen schreef, leverden hem waardering van vakmensen op, alhoewel zijn desinteresse voor bijzondere effecten een breder succes in de weg stond. Rubbra gaf voorrang aan contrapunt boven andere zaken: zijn instrumentatie werd wel als "simpel" aangeduid.

Tijdens de militaire dienst in de "Royal Artillery" werd hij gevraagd om met de cellist William Pleeth en de violist Erich Gruenberg een ensemble te vormen (het Rubbra-Gruenberg-Pleeth Trio) en kamermuziekconcerten voor legerofficieren uit te voeren.

Na de Tweede Wereldoorlog zorgde het op vooruitgang gerichte klimaat steeds meer voor tegenwind. Hij werd als conservatief beschouwd, wat bij een nadere blik op zijn oeuvre niet altijd blijkt. Voorbeelden zijn het 2e deel Scherzo polimetrico uit het 2e strijkkwartet en het 2e deel uit zijn concert voor altviool en orkest. De symfonieën 5 tot 7 waren destijds succesvol en werden door de dirigenten Leopold Stokowski, Sir Adrian Boult en Sir John Barbirolli uitgevoerd.

Alhoewel hij zich zeer verbonden voelde met Oosterse religies bekeerde hij zich in 1948 tot de Katholieke Kerk.

Van 1947 tot 1968 was Rubbra docent aan de muziekafdeling van de Universiteit van Oxford en vanaf 1963 ook aan het Worcester College van deze universiteit. Van 1961 tot 1974 was hij professor in de muziek aan de Guildhall School of Music and Drama te Londen.

Als componist schreef hij onder andere 11 symfonieën, soloconcerten, werken voor brassband, een opera, vocale muziek en kamermuziek.

• Mary Booker: Music-making in the British Isles from 1890 to 1990, Ilfracombe, Devon: Arthur H. Stockwell, 1994, 172 p., ISBN 978-0-722-32745-6
• Lewis Foreman: From Parry to Britten : British music in letters 1900-1945 - A chonological anthology including correspondence by ..., London: B.T. Batsford Ltd., 1987, 332 p., ISBN 0931340039
• Lewis Foreman: Edmund Rubbra, composer: Essays. Rickmansworth: Triad Press: 1977. ISBN 0-902-07021-5 ISBN 978-0-902-07021-9
• Stan Meares: British opera in retrospect, British Music Society, 1986, 149 p., ISBN 978-0-950-69021-6
• Ralph Scott Grover: The Music of Edmund Rubbra, Aldershot, Scolar Press / Brookfield, Vt.: Ashfield Publishing Co., 1993. ISBN 0859679101

• (en) Biografie