Eartha Kitt

Ze werd geboren als Eartha Mae Keith op een katoenplantage in de zuidelijke staat South Carolina. Haar vader was blank en haar moeder van Afro-Amerikaanse en Cherokee-afkomst. Haar kindertijd was moeilijk: haar vader verdween al snel en haar moeder stierf toen Eartha zes was. Op achtjarige leeftijd werd ze naar New York gestuurd om bij haar tante te gaan wonen. Haar grote kans kreeg ze toen ze op zestienjarige leeftijd werd toegelaten tot de Katherine Dunham Company, het eerste Afro-Amerikaanse gezelschap voor modern ballet.

Kitt was in haar beginjaren vooral actief in het cabaret. Ze maakte haar filmdebuut in 1948. Orson Welles gaf Kitt haar eerste hoofdrol in zijn productie van Christopher Marlowes toneelstuk The Tragical History of Doctor Faustus (1950). In Hollywood debuteerde Kitt als tegenspeelster van Sidney Poitier in de film The Mark of the Hawk (1958). Ze was in meer dan 30 films te zien, waaronder in de documentaire All By Myself: The Eartha Kitt Story (1983).

Als zangeres had Kitt in de jaren vijftig en jaren zestig een aantal hits, waaronder Let's Do It, C'est Si Bon, Just an Old Fashioned Girl, Monotonous, Love for Sale, I'd Rather Be Burned as a Witch, Usku Dara, Mink, Schmink en Under the Bridges of Paris. Haar debuut-lp RCA Victor Presents Eartha Kitt (1953) stond in de top vijf in de Amerikaanse albumlijsten.

Haar kerstnummer Santa Baby uit 1953 gaat over een vrouw die de Kerstman een afspraakje belooft in ruil voor dure cadeaus; de vrouw in een ondergeschikte, afhankelijke rol. Later werd dit kerstlied gecoverd door onder meer Madonna, Kylie Minogue en Ariana Grande.

In 1968 maakte ze een faux-pas tijdens een lunch in het Witte Huis, door Lady Bird Johnson, de vrouw van Amerikaanse president Lyndon B. Johnson, aan het huilen te maken met kritisch commentaar op de oorlog in Vietnam.[1] Hierna kon ze in de VS geen werk meer krijgen en vertrok ze naar Europa, waar ze onder meer vloeiend Frans leerde spreken. In 1978 maakte ze haar Amerikaanse comeback in de Broadway-musical Timbuktu!

In de jaren tachtig maakte ze eveneens een comeback als zangeres met de disco-hits Where Is My Man (1983), I Love Men (1984) (beide forse hits in de homoscene) en Cha-Cha Heels (1989), een samenwerking met Bronski Beat. In de jaren negentig ging Kitt op tournee door Noord-Amerika als de slechte heks in een toneelversie van The Wizard of Oz. In 1989 speelde ze in de film Erik the Viking.

De laatste jaren van haar leven trad Kitt regelmatig op als cabaretier en musicalster. Ze had een hoofdrol in off-Broadway musical Mimi Le Duck (2006) en in de film Somebody Like You (2007). Ook had ze stemrollen in de animatiefilms The Emperor's New Groove (2000) and Madagascar: Escape 2 Africa (2008).

Eartha Kitt overleed op 81-jarige leeftijd aan de gevolgen van darmkanker.

• (en) EarthaKitt.com
• (en) TV.com
• (en)  Eartha Kitt in de Internet Movie Database

Zie de categorie Eartha Kitt van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.