Defensie-industrie

Geschat wordt dat jaarlijks meer dan 1,5 biljoen dollar wordt besteed aan militaire uitgaven wereldwijd (2,7% van het bbp).[1] Een deel hiervan gaat naar de aankoop van militaire hardware en diensten van de militaire industrie. De gecombineerde verkoop van wapens van de top 100 van grootste wapenproducerende ondernemingen bedroeg naar schatting 315 miljard dollar in 2006.[2] In 2004 werd meer dan $ 30 miljard besteed aan de internationale wapenhandel (in dit bedrag is de binnenlandse verkoop van wapens uitgesloten).[3] De wapenhandel is ook een van de sectoren beïnvloed door de kredietcrisis, waarbij de waarde van de totale transacties in de markt meer dan halveerde, van 32,9 tot 14,3 miljard dollar in 2008.[4] Veel geïndustrialiseerde landen hebben een binnenlandse wapenindustrie om hun eigen strijdkrachten te voorzien. Sommige landen hebben ook een aanzienlijke legale of illegale binnenlandse handel in wapens voor het gebruik door de burgers. Illegale handel in kleine wapens is gangbaar in veel landen en regio's die getroffen zijn door politieke instabiliteit.

Contracten om aan een bepaald land militaire goederen te leveren worden toegekend door de overheid, waardoor wapencontracten van grote politieke betekenis zijn. De link tussen politiek en de wapenhandel kan resulteren in de ontwikkeling van wat de Amerikaanse president Dwight D. Eisenhower omschreef als een militair-industrieel complex, waarbij de strijdkrachten, handel en politiek nauw zijn verbonden. De gang van zaken rond Europese defensieopdrachten is min of meer analoog aan dat in het Amerikaanse militair-industrieel complex. Verschillende organisaties, sommige beursgenoteerde, anderen privaat, bieden op deze contracten, die vaak om vele miljarden dollars kunnen draaien. Soms, zoals bij het contract voor de nieuwe Joint Strike Fighter, vindt een openbare aanbesteding plaats, waarbij de beslissing wordt genomen op grond van de geschiktheid van het ontwerp, dat door de betrokken bedrijven is ingediend. In andere gevallen is er geen mogelijkheid tot bieden of competitie.

In de Koude Oorlog werd de uitvoer van wapens gebruikt door zowel de Sovjet-Unie als de Verenigde Staten om andere landen politiek te beïnvloeden, met name derdewereldlanden. Sinds de val van de Sovjet-Unie is de wereldwijde wapenexport in eerste instantie licht gedaald. Sinds 2003 is er echter weer sprake van groei, waarna het niveau van tijdens de Koude Oorlog dicht is benaderd.[5]

• Het Verdrag inzake de wapenhandel (Engels Arms Trade Treaty) is de naam van een potentieel multilateraal verdrag dat de internationale handel in conventionele wapens zou beheersen. Het verdrag is in het voortraject van de ontwikkeling en het is nog niet officieel uitonderhandeld.
• Het Missile Technology Control Regime (MTCR) is een informeel en vrijwillig samenwerkingsverband tussen 34 landen om de verspreiding van raketten voor onbemande luchtvaartuigen, met technologie in staat om een 500 kg laadvermogen ten minste 300 km dragen, te voorkomen.
• Het verdrag voor de beperking van de Naval Bewapening (Engels Treaty for the Limitation of Naval Armament) zijn vele afzonderlijke verdragen. In het algemeen hebben deze verdragen betrekking op de Verenigde Staten, Verenigd Koninkrijk, Japan en Frankrijk.
• De Conventie over Clustermunitie (CCM) (Engels Convention on Cluster Munitions) is een internationaal verdrag dat het gebruik van clusterbommen, een wapen dat submunitie ("bommetjes") over een gebied verstrooit, verbiedt.
• Het Ruimteverdrag (Engels Outer Space Treaty, een verdrag inzake de beginselen omtrent activiteiten van staten in het onderzoek en gebruik van de kosmische ruimte met inbegrip van de maan en andere hemellichamen, is een verdrag dat de basis van het internationale ruimterecht vormt.
• Het Verdrag van Ottawa of de Mine Ban Treaty, officieel het Verdrag inzake het verbod van het gebruik, de aanleg van voorraden, de productie en de overdracht van antipersoonsmijnen en inzake de vernietiging, volledig verboden alle antipersoneelmijnen (AP-mijnen).
• Het nieuwe START -Verdrag voor strategische kernwapenontmanteling is een bilateraal nucleair ontwapeningsverdrag tussen de Verenigde Staten en de Russische Federatie, dat werd ondertekend in Praag op 8 april 2010.
• Het Protocol van Genève is een verdrag dat is bedoeld om het gebruik van chemische en biologische wapens te verbieden. Het werd ondertekend in Genève op 17 juni 1925 en in werking getreden op 8 februari 1928. Het werd geregistreerd in Volkenbond Verdrag Series op 7 september 1929.
• Het Verdrag Chemische Wapens (Engels Chemical Weapons Convention) behelst een wereldwijd verbod op het gebruik en het in voorraad hebben van chemische wapens.
• Het Verdrag biologische wapens behelst een wereldwijd verbod op de ontwikkeling, de productie en het aanleggen van voorraden van bacteriologische (biologische) en toxinewapens. Het was het resultaat van langdurige inspanningen van de internationale gemeenschap om een nieuw instrument dat een aanvulling op het Protocol van Genève 1925 vormde vast te stellen.

• Lijst van wapenfabrikanten
• Defensie (landsverdediging)
• Wapenhandel
• Arsenaal (gebouw)

Zie de categorie Military industry van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.