Col de Menté

De klim werd voor het eerst aangedaan op 2 juli 1966 in de elfde etappe van de Ronde van Frankrijk van dat jaar, een rit van Pau naar Luchon. Die etappe werd gewonnen door Marcello Mugnaini. Het was Joaquim Galera die tijdens de etappe als eerste op de Col de Menté passeerde.

In de eerste pyreneeënrit van Revel naar Luchon van de Ronde van Frankrijk 1971 speelde de Col de Menté een cruciale rol. Luis Ocaña had bij de start van die veertiende etappe op 12 juli een comfortabele voorsprong op onder meer Joop Zoetemelk en Eddy Merckx in het klassement. In de beklimming van de Col de Menté was Ocaña evenwel op het achtervolgen van Merckx aangewezen. De afdaling gebeurde in stormweer met hevige regen en modderstromen op de baan. Beiden namen grote risico's en toen Merckx onderuit gleed en tegen een stenen muurtje belandde, viel Ocaña ook. Merckx was snel terug weg, maar Ocaña bleef iets langer liggen en werd aangereden door de achtervolgende Zoetemelk. Voor Ocaña, die met een helikopter afgevoerd diende te worden, was de Tour dat jaar voorbij. José Manuel Fuente die als eerste over de Col de Menté kwam won die dag ook de etappe. Merckx nam die dag de gele trui over van Ocaña en won dat jaar de Tour. Uit respect voor Ocaña weigerde Merckx, die er zelfs even aan dacht uit de wedstrijd te stappen, wel vier dagen lang de gele trui te dragen tot de dag dat hij zelf een etappe won in de wedstrijd en zich zo waardig genoeg vond de trui te dragen.[1] Op de plaats van het ongeluk (42° 54' 56" NB, 0° 44' 38" OL), aan de oostelijke zijde, is een herdenkingsplaatje aangebracht.

Op de top van de bergpas zijn er twee verbindingswegen met het skistation Le Mourtis (op 1.409 m). In de Ronde van Frankrijk wordt deze lus soms meegenomen in de beklimming. Zowel in 1979 als de editie van 1995 werd Col de Menté - Le Mourtis beklommen.