Clarice Gargard

Gargards vader was directeur van het telecombedrijf van Liberia, en daarmee een getrouwe van president Charles Taylor, die later werd veroordeeld voor misdaden tegen de menselijkheid.[2] Toen zij vier jaar oud was, bracht haar vader Clarice en haar oudste zus Natoe naar Nederland. Zij groeide op in Purmerend en Middelie.[3]

Gargard studeerde journalistiek aan Hogeschool Windesheim, en houdt zich bezig met politieke en maatschappelijke kwesties omtrent het bevragen van machtsstructuren en intersectioneel feminisme. Ze maakte radioprogramma’s bij SALTO Omroep Amsterdam en tv-programma's voor AT5, NTR en de VARA. Zij schrijft onder andere voor Joop.nl, nrc.next en Vice.[4][5][6] Ze is columnist bij NRC Handelsblad en correspondent Verzet bij De Correspondent.[7][8]

Een aantal malen was zij tafelvrouw bij Pauw,[9] De Wereld Draait Door[10] en RTL Late Night. Ook organiseerde en leidde zij debatten in samenwerking met onder andere Pakhuis de Zwijger en de Nieuwe Kerk in Amsterdam. Voorts organiseert zij het multidisciplinaire kunstinitiatief Cinnamon Amsterdam, in De Balie en Bitterzoet.[11] In 2012 werd zij genomineerd voor een Connecting Differences Award, in 2016 voor de You Go Girl Award (VIDM) en in 2017 voor de Joke Smit-aanmoedigingsprijs.

In 2018 verscheen het boek Zwart, onder redactie van Vamba Sherif en Ebissé Rouw (ISBN 9789025451547), waarin een essay van Gargard is opgenomen: Wat als de hand die je voedt ook een wapen is.

In november 2018 deed Gargard op Facebook live verslag van een anti-Zwarte Pietdemonstratie in Amstelveen. Als reactie ontving zij duizenden haatberichten, waarop zij aangifte deed van bedreigingen.[12]

In 2019 vertegenwoordigt Gargard Nederland als VN vrouwenvertegenwoordiger bij de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. In oktober van dat jaar werd de Black Achievement Award in de categorie mens en maatschappij aan haar toegekend.[13]

Op 24 maart 2019 vertoonde BNNVARA de film De waarheid over mijn vader, die Gargard maakte samen met regisseur Shamira Raphaëla. Hierin doet zij verslag van haar bezoek aan haar 84-jarige vader, en van vraaggesprekken over hem met oud-partijgenoten, afgewisseld met gesproken getuigenissen van slachtoffers van Charles Taylor.[2] De film won een Gouden Kalf voor beste korte documentaire.

In 2019 verscheen bij De Arbeiderspers haar boek Drakendochter - Op zoek naar mijn vader, rechterhand van Liberiaanse dictator Charles Taylor.[14]