Broompentacarbonylrenium(I)

Broompentacarbonylrenium(I) is als carbonylcomplex commercieel beschikbaar. Ook de vorming ervan uit direniumdecacarbonyl en broom is eenvoudig en relatief goedkoop:[1]

${\displaystyle \mathrm {Re_{2}(CO)_{10}\ +\ Br_{2}\longrightarrow \ 2\ ReBr(CO)_{5}} }$

De eerste synthese van de verbinding verliep via de reductieve carbonylering van renium(III)bromide:[2]

${\displaystyle \mathrm {ReBr_{3}\ +\ 5\ CO\ +\ 2\ Cu\longrightarrow \ ReBr(CO)_{5}\ +\ 2\ CuBr} }$

Koper(I)bromide is in deze synthese een nevenproduct.

Broompentacarbonylrenium(I) is een goed uitgangspunt in de bereiding van andere reniumcomplexen. Zo wordt met zink in azijnzuur het reniumhydride ReH(CO)₅ gevormd:[3]

${\displaystyle \mathrm {ReBr(CO)_{5}\ +\ Zn\ +\ CH_{3}COOH\longrightarrow \ ReH(CO)_{5}\ +\ CH_{3}COOZnBr} }$

Broompentacarbonylrenium(I) reageert met tetraethylammoniumbromide in diglyme tot [NEt₄]₂[ReBr₃(CO)₃)], een belangrijke tussenstap naar reniumtricarbonyl-verbindingen.[4]

Ook tijdens refluxen in water wordt het omgezet in een reniumtricarbonyl-verbinding:

${\displaystyle \mathrm {ReBr(CO)_{5}\ +\ 3\ H_{2}O\longrightarrow \ [Re(H_{2}O)_{3}(CO)_{3}]Br\ +\ 2\ CO} }$

Via deze route wordt de vorming van het tetraethylammoniumbromide als bijproduct voorkomen, wat een belangrijk voordeel tijdens syntheses is, omdat het vaak lastig te verwijderen is.[5]