Drievingerige luiaards

Drievingerige luiaards worden 45 tot 50 cm lang en wegen 2 tot 5 kg.

Het zijn trage boombewoners die zich voeden met bladeren, knoppen en twijgen.

Drievingerige luiaards leven voornamelijk in de bomen, maar komen eens per week naar de bodem - waar ze minder veilig zijn - om er zich te ontlasten. De uitwerpselen bemesten de bomen en vormen een broedplaats voor motten. Een deel van de uitwerpselen blijft aan de luiaard hangen en vormt zo ook een broedplaats voor de motten. De uitgekomen motten nestelen zich in de vacht van de luiaards. Deze leven en ontlasten zich in de vacht, sterven er en hun dode lijf vergaat er uiteindelijk ook. Zo vormen ze - samen met andere organische stoffen - een bodem voor algen. Die algen zijn dan weer nuttig voor de luiaard zelf: ze geven hem een schutkleur en vormen een deel van diens dieet. Luiaards verzorgen elkaars vacht en nemen door het eten van de algen essentiële voedingsstoffen op, die hun dieet van bladeren aanvult.[2][3]

Er is waargenomen dat de motten op de vacht zelf ook een voedselbron vormen voor bruine gaaien.[4]

Deze luiaards leven in de bosgebieden van Latijns-Amerika, van Honduras tot Argentinië.

Deze dieren behoren tot de orde luiaards en miereneters (Pilosa). Het is het enige geslacht binnen de superfamilie Bradypodoidea en de familie Bradypodidae. Naast de Megatherioidea vormen ze een van de twee superfamilies van de Megatheria. De superfamilie omvat slechts één geslacht.

• Escudo-eilandluiaard (Bradypus pygmaeus) (Escudo-eiland voor de kust van Panama)
• Kraagluiaard (Bradypus torquatus) (Mata Atlântica van Brazilië)
• Drievingerige luiaard (Bradypus tridactylus) (Amazoneregenwoud van Venezuela, Guyana, Suriname, Frans-Guyana en Noordoost-Brazilië)
• Kapucijnluiaard (Bradypus variegatus) (bosgebieden van Honduras tot Noord-Argentinië)