Bernard Blier

Bernard Blier werd in Argentinië geboren omdat zijn vader, die bioloog was aan het Pasteur-instituut, een werkopdracht in Buenos Aires had. Eenmaal terug in Frankrijk vestigde de familie zich in Parijs. De school kon de jonge Blier maar weinig bekoren. In 1931 begon hij toneellessen te volgen bij Raymond Rouleau en Julien Bertheau. Vervolgens wou hij zijn studies verderzetten aan het fameuze Conservatorium voor dramatische kunst. Hij werd er drie keer geweigerd vooraleer hij les mocht volgen bij Louis Jouvet.

Hij debuteerde al vroeg, zowel op de scène als op het grote scherm. Zijn eerste filmrol werd hem gegeven door Raymond Rouleau. In 1938-1939 speelde hij mee in Hôtel du Nord en Le jour se lève, twee films van Marcel Carné. In die tijd werd Blier ook vader van een zoon, filmregisseur Bertrand Blier.

Wanneer de Tweede Wereldoorlog uitbrak, werd Blier gemobiliseerd. Na de Duitse invasie werd hij gevangengenomen en opgesloten in een kamp in Oostenrijk. Hij vermagerde er zienderogen maar hij slaagde er na een jaar in gerepatrieerd te worden. Geruggensteund door zijn nieuw uiterlijk probeerde hij rollen als verleider te bekomen. Christian-Jaque, Claude Autant-Lara en Marcel Achard hielpen hem aan werk.

Gedurende de late jaren veertig en gedurende de ganse jaren vijftig vertolkte hij de ene na de andere bijrol in een vijftigtal films van de hand van de klassieke filmregisseurs van die tijd zoals Jean-Paul Le Chanois en Christian-Jaque. In 1958 deed de Italiaanse filmwereld een eerste keer een beroep op zijn kwaliteiten. Hij kreeg eindelijk rollen (in meer dan 30 films) waar hij voluit zijn dramatisch talent kon laten zien.

De jaren zestig waren heel succesrijk voor Blier die speelde in ongeveer 50 commerciële films van regisseurs als Georges Lautner, Henri Verneuil en Edouard Molinaro. Hij was er de tegenspeler van de bekendste Franse acteurs : Jean Gabin, Jean-Paul Belmondo, Lino Ventura, Louis de Funès ....

In de jaren zeventig werd hij gevraagd door nieuwlichters als Pierre Richard, Michel Audiard en Jean Yanne. Acteur Richard en scenarist Audiard deden een beroep op zijn komisch talent voor hun debuutfilm en voor een aantal van hun daaropvolgende komedies. Ook acteur Yanne gaf hem een ereplaats in zijn satirische komedies. Hij maakte ook twee films in een regie van zijn zoon : Calmos (1976) en Buffet froid (1979).

In de jaren tachtig bestendigde hij zijn carrière in Italië. Hij kreeg er tijdens de uitreiking van de Premi David di Donatello, de belangrijkste filmprijzen, de prijs voor de beste mannelijke bijrol in Speriamo che sia femmina, een komedie van Mario Monicelli, de regisseur die zorgde voor zijn Italiaanse doorbraak met La Grande Guerra en met wie hij in het totaal 8 films maakte.

In 1985 stelde men prostaatkanker vast bij Blier. Toch bleef hij filmrollen aanvaarden. Enkele weken voor zijn dood kreeg hij nog de César d'honneur ter bekroning van een hele carrière. Hij overleed in 1989 op 73-jarige leeftijd.