Beau Brummell (film)

Het verhaal speelt in Engeland aan het begin van de negentiende eeuw. Een knappe jonge kapitein van de cavalerie, George Bryan Brummell beoefent zijn schermtechniek. Behalve een militair is George Brummell, bijgenaamd 'Beau' ook een dandy. Hij weet veel van kleding en geeft er fortuinen aan uit. Als George, de prins van Wales, hem complimenteert met zijn schermtechniek, heeft Beau onmiddellijk kritiek op de uniformen van de dragonders. Aangezien George de uniformen heeft ontworpen, is hij gelijk beledigd. Die avond, bij een diner van het regiment, laat Beau zien dat hij een echte dandy is door op te komen dagen in zeer extravagante kleding. Hij ontmoet de mooie Lady Patricia Belham, de aanstaande van Lord Edwin Mercer, de adviseur van George. De prins probeert Beau weer aan te spreken over de uniformen, maar Beau blijft bij zijn kritiek en wordt uit het leger ontslagen. Zonder connecties bij het hof en zonder geld heeft Brummell weinig toekomstperspectieven. Tijdens een politieke bijeenkomst valt hij echter op door zijn kritische uitspraken en hij begint naam te maken als politicus. Weer valt hij op bij de prins van Wales en George vraagt hem om advies. De premier van Engeland, William Pitt, heeft zich namelijk uitgesproken tegen het huwelijk van George met de katholieke Maria Anne Fitzherbert. Het advies van Beau luidt dat de prins zijn eigen koers moet varen. Langzaam herstelt de vriendschap tussen beide mannen zich. Ondertussen raakt Beau tot over zijn nek in de schulden vanwege zijn gigantische kledinguitgaven en gokspelletjes. Hij weigert echter om naar Frankrijk te vluchten omdat prins George hem nodig heeft. Beau zoekt zijn heil bij lady Patricia, maar die ziet hem niet als een geschikte huwelijkskandidaat. Brummell moet toezien dat zijn geliefde gaat trouwen met Lord Mercer. Politiek gezien blijft het rommelen tussen prins George en Pitt. Als George weer om advies vraagt inzake zijn huwelijk met Fitzherbert, barst de bom. Op aanraden van Beau laat George zijn vader officieel krankzinnig verklaren en wordt aangesteld als prins-regent. George kan nu de wet aanpassen die hem verbiedt te trouwen met een katholieke vrouw. Hoewel George nu kan trouwen met Maria Anne Fitzherbert is zijn macht nog altijd beperkt. Als Beau hem adviseert op te staan tegen Pitt en het parlement, wordt de prins-regent bang. Hij beschuldigt Brummell van egoïsme en zelfverrijking en de tweede breuk is een feit. Zonder de bescherming van de prins-regent kan Beau nu zijn schuldeisers niet het hoofd bieden en hij vlucht naar Frankrijk. Na een aantal jaren sterft George III en wordt opgevolgd door zijn zoon als George IV. Brummell is intussen ernstig ziek en straatarm. Desondanks slaat hij een aanbod af om zijn memoires tegen veel geld te laten publiceren. Hij kan namelijk niet leven met de voorwaarde dat deze memoires George IV te schande moeten zetten. Als de koning dit hoort is hij geroerd door deze onbaatzuchtige daad en bezoekt zijn oude vriend. Ook Brummel is geroerd en de twee mannen sluiten vrede. Als George weer vertrekt, sluit Brummell voor het laatst zijn ogen.

George Bryan "Beau" Brummell leefde van 1778 tot 1840. Tijdgenoten beschrijven hem als een knappe man, hoewel zijn neus werd gebroken door een paardenhoef toen hij diende bij Dragonders. Hij studeerde in Eton en Oriel College en ging vervolgens het leger in (Het tiende regiment Dragonders). Hij kwam onder de aandacht van de prins van Wales en werd door de laatste tot kapitein bevorderd. Niet lang daarna verliet hij het leger omdat hij weigerde in Manchester te wonen, de nieuwe basis van zijn regiment. Hij gaf de voorkeur aan het meer mondaine Londen. Al snel viel Brummell op door zijn extravagante manier van kleding, zijn gokverslaving en zijn lidmaatschap van de intieme kring rond de prins van Wales. Brummell verloor echter veel geld en kreeg tot overmaat van de ramp ruzie met de prins van Wales. Hoewel hij nu zonder prinselijke bescherming was, kon Brummell zich handhaven met behulp van andere beschermheren. Zijn kijk op mode werd bijzonder op prijs gesteld. In 1816 was hij echter zo in de problemen geraakt dat hij naar Frankrijk moest vluchten. De rest van zijn leven leefde hij op een klein jaargeld en stierf uiteindelijk zonder een cent in 1840. Zijn oude vriend en vijand George IV was toen al enkele jaren geleden overleden. De film wijkt in sommige opzichten af van de werkelijkheid. De nadruk wordt minder gelegd op Brummells leven als een dandy. In tegenstelling hiermee zien we een Beau Brummell die zijn vrienden trouw is en politiek gedreven. In werkelijkheid was Brummell veel meer oppervlakkig en verliet hij het leger niet, zoals de film suggereert, om principiële redenen maar omdat Manchester hem niet beviel. Er was geen sprake van een ontslag omdat Brummell zijn uitspraken tegen de prins niet wilde intrekken. Zijn liefde voor lady Patricia wordt breed uitgemeten en voorgesteld als een typische romantische liefde, gedoemd te mislukken. In werkelijkheid was het maar de vraag of Brummel interesse had in vrouwen. Lady Patricia is dan ook een verzonnen personage en komt alleen in de film voor om speculaties over Brummells homoseksualiteit weg te nemen. Ook het einde is typisch Hollywood, Brummell verzoent hij zich met George IV. Dat de koning in werkelijkheid al enige jaren dood was op het moment dat Brummell overleed was voor de scenarist geen bezwaar. Er moest een goede afloop zijn.

Hoewel de film veel bezoekers trok, was er toch de nodige kritiek. In Engeland noemde koningin Elizabeth II "Beau Brummell", "een slechte film". Het was in de jaren vijftig nog niet gewoon om een voormalige monarch publiekelijk als krankzinnig op te voeren en Elizabeth zag George III als een belangrijke voorouder. Maar ook in de VS was er kritiek. De filmmakers hadden al alle eventuele homoseksuele aspecten weggefilterd door Brummell te voorzien van een geheime vrouwelijke geliefde, maar liepen toch op tegen de machtige PCA (de Production Code Autority). De PCA keurde alle films op basis van de zogenaamde Hays- of Productioncode. De filmindustrie in Hollywood had deze zelfcensuur na een aantal seksschandalen in de jaren twintig zelf ingesteld. Films die niet werden goedgekeurd kwamen niet in de bioscoop in de VS. Dit betekende, geen seks, op toespelingen daarop, geen drugs, zelfs het uitspreken van een woord als 'abortus' of 'condoom' was al uit den boze. Overspel mocht niet voorkomen en echtparen in films sliepen in bedden die van elkaar waren gescheiden. De PCA maakte bij "Beau Brummel" grote bezwaren tegen de "immorele relatie tussen de prins-regent en Maria Anne Fitzherbert. Het gedrag van een hofmeester in een herenclub in een van de scènes werd als 'pervers' bestempeld, terwijl de manier waarop de prins-regent het geslacht van een hond vastgesteld ook niet door de beugel kon, evenals het woord 'damn' (verdomme). De filmmakers pasten de film haastig aan, waarna "Beau Brummell" in première kon.

• (en)  ‌Beau Brummell in de Internet Movie Database