2,3-dinitrotolueen

	2,3-dinitrotolueen
	Structuurformule en molecuulmodel
	Structuurformule van 2,3-dinitrotolueen
	Algemeen
Molecuulformule; (uitleg)	C7H6N2O4
IUPAC-naam	1-methyl-2,3-dinitrobenzeen
Andere namen	2,3-DNT
Molmassa	182,13354 g/mol
SMILES	CC1=C(C(=CC=C1)[N+](=O)[O-])[N+](=O)[O-]
InChI	1/C7H6N2O4/c1-5-3-2-4-6(8(10)11) 7(5)9(12)13/h2-4H,1H
CAS-nummer	602-01-7
EG-nummer	210-013-5
PubChem	11761
Beschrijving	Gele kristallen met kenmerkende geur
	Waarschuwingen en veiligheidsmaatregelen
H-zinnen	H301 - H311 - H331 - H341 - H350 - H361 - H373 - H410
EUH-zinnen	geen
P-zinnen	P201 - P261 - P273 - P280 - P301+P310 - P311
Opslag	Gescheiden van sterke basen, voeding, voedingsmiddelen, oxiderende stoffen en reducerende middelen. Goed gesloten en in een goed verluchte ruimte bewaren.
EG-Index-nummer	609-007-00-9
ADR-klasse	Gevarenklasse 6.1
	Fysische eigenschappen
Aggregatietoestand	vast
Kleur	geel
Dichtheid	(vloeibaar gemaakt) 1,3 g/cm³
Smeltpunt	63 °C
Onoplosbaar in	water
log(Pow)	± 2,0
	Waar mogelijk zijn SI-eenheden gebruikt. Tenzij anders vermeld zijn standaardomstandigheden gebruikt (298,15 K of 25 °C, 1 bar).
Portaal	Scheikunde

2,3-dinitrotolueen is een organische verbinding met als brutoformule C₇H₆N₂O₄. De stof komt voor als gele kristallen met een kenmerkende geur, die onoplosbaar zijn in water.

Toxicologie en veiligheid

De stof kan bij verwarming ontploffen. Ze ontleedt bij verhitting, met vorming van giftige en corrosieve dampen, onder andere stikstofoxiden. 2,3-dinitrotolueen reageert met sterke basen, oxiderende stoffen en reducerende middelen.

De stof is irriterend voor de ogen en de huid. Ze kan effecten hebben op het centraal zenuwstelsel, het hart- en vaatstelsel en het bloed, met als gevolg de vorming van methemoglobine.

International Chemical Safety Card van 2,3-dinitrotolueen
(en) Gegevens van 2,3-dinitrotolueen in de GESTIS-stoffendatabank van het Duitse Institut für Arbeitsschutz der Deutschen Gesetzlichen Unfallversicherung (IFA) (JavaScript vereist)

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.