opbreken

• Geluid:  opbreken    (hulp, bestand)

• op·bre·ken

• samenstelling van  op   en  breken   [1]

opbreken

1. ergatief de tenten afbreken en optrekken

1. • Zij braken op van den berg Hor.[2] 

2. overgankelijk een weg ~: de grond openen voor werkzaamheden

1. • Je zult een blokje om moeten, want ze hebben onze straat opgebroken. 

2. onpersoonlijk duur te staan komen

1. • Het zal hem nog opbreken dat hij daar geen aandacht aan geschonken heeft. 

• Het woord opbreken staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd 'opbreken' herkend door: