luiken

• Geluid:  luiken    (hulp, bestand)
• IPA: /ˈlœykə(n)/

• lui·ken

• [A] sterk werkwoord: van Middelnederlands luken, in de betekenis van ‘sluiten’ voor het eerst aangetroffen in 1265 [1][2][3][4]
• [B] zwak werkwoord: van Middelnederlands luken [5][6]

[A] luiken

1. (verouderd) sluiten

1. • luik, luikje komt van luiken, en beteekend toe doen: waar van in het vervolg breeder: en soo is een luik anders niet, als dat iets toedekt: soo sijn de luiken voor de glaasen: de luiken van Vaartuigen, en in het besonder de stulpluiken op de luikgaaten niet anders, als stopsels, die op de gaaten geleit, en gestulpt, werden: maar om nu te betoonen, dat luiken toe doen beteekend: daar toe is het bewijs niet verre te haalen: gelijk uit de volgende spreekwijsen blijkt: ik heb mjn oogen niet gelooken: dat is, ik heb mijn oogen niet toegedaan: ik heb gants niet geslaapen,[7] 

• ontluiken

_{Niet in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Taalunie als zwak werkwoord..}

[B] luiken

1. vlechten
   1. (scheepvaart), (techniek) maken van touw door dunnere strengen in elkaar te wikkelen

1. 1. • Het slaan van de strengen van het touw wordt ook luiken genoemd. [8]

   2. (techniek) maken van een mand of een stoelzitting door het vlechten van biezen of vergelijkbaar materiaal

1. • Tegen het ingemetst steenen fornuis zit een oude man een stoel te luiken. [9]

luiken mv

1. meervoud van het zelfstandig naamwoord luik

• Het woord luiken staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd 'luiken' herkend door: