Imperativ

Duits
Uitspraak
  • IPA: /'ɪmpeʀatiːf/
Woordafbreking
  • Im·pe·ra·tiv

Zelfstandig naamwoord

Imperativ m

  1. gebiedende wijs
Verbuiging
enkelvoud meervoud
nominatief der Imperativdie Imperative
genitief des Imperativsder Imperative
datief dem Imperativden Imperativen
accusatief den Imperativdie Imperative
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.