สู

สู • (sǔu) (abstract noun ความสู)

1. (archaic) ashamed; embarrassed.
   • กรมพระปรมานุชิตชิโนรส, ตะเลงพ่าย:

     มาเดียวเปลี่ยวอกอ้า อายสู

     maa diao bplìao òk âa · aai sǔu

     So ashamed is me who has to come alone.

From Proto-Zhuang-Tai: *su. Cognate with Northern Thai ᩈᩪ (sǔu).

สู • (sǔu)

1. (archaic) a second person pronoun used to address a person of equal or lower status.
   • ยวนพ่าย:

     สั่งแสนฟ้าเรื่อให้ กุํตวว หมื่นนครโทษอำ ผิดไว้ แสนสูตัดเอหัว มันสยบ เสียนา ไว้หว่างทางเหนือใต้ ต่อกัน

     sàng sɛ̌ɛn fáa rʉ̂ʉa hâi · gum dtuua · mʉ̀ʉn-ná-kɔɔn tôot am · pìt wái · sɛ̌ɛn sǔu dtàt ee hǔua · man sìiap · sǐia naa · wái wàang taang nʉ̌ʉa dtâai · dtɔ̀ɔ gan

     The king orders Saen Fa Ruea to arrest Muen Nakhon who is guilty of crime concealment, and says: "Saen, you shall have him beheaded and have his head impaled on a spike at the joint of the north and the south".