anna

See also: Appendix:Variations of "anna"

English

Alternative forms

Etymology

From Hindi अन्न (anna), आना (ānā).

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈænə/
    Rhymes: -ænə

Noun

anna (plural annas)

  1. A unit of currency in former British India equal to 12 pies or 1/16 rupee.

Translations

Anagrams

Finnish

(index an)

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈɑnːɑˣ/, [ˈɑnːɑ(ʔ)]
  • Hyphenation: an‧na

Verb

anna

  1. Indicative present connegative form of antaa.
  2. Second-person singular imperative present form of antaa.
    • Anna sitä minulle!
      • Give it to me!
  3. Second-person singular imperative present connegative form of antaa.
    • Älä anna sitä minulle!
      • Don't give it to me!

Anagrams

Gothic

Romanization

anna

  1. Romanization of 𐌰𐌽𐌽𐌰

Icelandic

Etymology

From Old Norse anna.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈanːa/
  • Rhymes: -anːa

Verb

anna (weak verb, third-person singular past indicative annaði, supine annað)

  1. (transitive, with dative) to manage, be able to do
  2. (reflexive, with dative) to care for, see to

Conjugation
anna — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að anna
supine
(sagnbót)		 annað
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 annandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég anna við önnum present
(nútíð)		 ég anni við önnum
þú annar þið annið þú annir þið annið
hann, hún, það annar þeir, þær, þau anna hann, hún, það anni þeir, þær, þau anni
past
(þátíð)		 ég annaði við önnuðum past
(þátíð)		 ég annaði við önnuðum
þú annaðir þið önnuðuð þú annaðir þið önnuðuð
hann, hún, það annaði þeir, þær, þau önnuðu hann, hún, það annaði þeir, þær, þau önnuðu
imperative
(boðháttur)		 anna (þú) annið (þið)
Forms with appended personal pronoun
annaðu anniði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
annast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að annast
supine
(sagnbót)		 annast
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 annandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég annast við önnumst present
(nútíð)		 ég annist við önnumst
þú annast þið annist þú annist þið annist
hann, hún, það annast þeir, þær, þau annast hann, hún, það annist þeir, þær, þau annist
past
(þátíð)		 ég annaðist við önnuðumst past
(þátíð)		 ég annaðist við önnuðumst
þú annaðist þið önnuðust þú annaðist þið önnuðust
hann, hún, það annaðist þeir, þær, þau önnuðust hann, hún, það annaðist þeir, þær, þau önnuðust
imperative
(boðháttur)		 annast (þú) annist (þið)
Forms with appended personal pronoun
annastu annisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Japanese

Romanization

anna

  1. Rōmaji transcription of あんな

Latin

Verb

annā

  1. second-person singular present active imperative of annō

References
  • anna in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press
  • anna in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)
  • anna in William Smith, editor (1848) A Dictionary of Greek Biography and Mythology, London: John Murray

Norwegian Bokmål

Determiner

anna

  1. feminine singular of annen
  2. neuter singular of annen

Norwegian Nynorsk

Determiner

anna

  1. feminine singular of annan
  2. neuter singular of annan

Old Norse

Pronunciation
  • Hyphenation: ann-a

Verb

anna

  1. to be able to do
  2. to bring to completion

Conjugation
Conjugation of anna — active (weak class 2)
infinitive anna
present participle annandi
past participle annaðr
indicative present past
1st-person singular anna annaða
2nd-person singular annar annaðir
3rd-person singular annar annaði
1st-person plural ǫnnum ǫnnuðum
2nd-person plural annið ǫnnuðuð
3rd-person plural anna ǫnnuðu
subjunctive present past
1st-person singular anna annaða
2nd-person singular annir annaðir
3rd-person singular anni annaði
1st-person plural annim annaðim
2nd-person plural annið annaðið
3rd-person plural anni annaði
imperative present
2nd-person singular anna
1st-person plural ǫnnum
2nd-person plural annið
Conjugation of anna — mediopassive (weak class 2)
infinitive annask
present participle annandisk
past participle annazk
indicative present past
1st-person singular ǫnnumk ǫnnuðumk
2nd-person singular annask annaðisk
3rd-person singular annask annaðisk
1st-person plural ǫnnumsk ǫnnuðumsk
2nd-person plural annizk ǫnnuðuzk
3rd-person plural annask ǫnnuðusk
subjunctive present past
1st-person singular ǫnnumk ǫnnuðumk
2nd-person singular annisk annaðisk
3rd-person singular annisk annaðisk
1st-person plural annimsk annaðimsk
2nd-person plural annizk annaðizk
3rd-person plural annisk annaðisk
imperative present
2nd-person singular annask
1st-person plural ǫnnumsk
2nd-person plural annizk

Derived terms

References
  • anna in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press
  • anna in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)
  • anna in William Smith, editor (1848) A Dictionary of Greek Biography and Mythology, London: John Murray

Turkmen

Etymology

From Persian آدینه âdine > adna > anna.

Noun

anna (definite accusative annany, plural annalar)

  1. Friday
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.