Zeekrokodil

De zeekrokodil kan een lengte van meer dan zeven meter bereiken.[4] Er is een melding van een exemplaar van rond de tien meter, dat echter nooit gezien is. De lengte is herleid van een pootafdruk. Toen de schedel van een ander tien meter lang gewaand exemplaar werd geanalyseerd, bleek de lengte ongeveer de helft korter. De meeste mannelijke exemplaren zijn ongeveer vier tot vijf meter lang, de vrouwtjes blijven met twee tot drie meter aanmerkelijk kleiner. Het gewicht van een vijf meter lang exemplaar kan meer dan 500 kilo bedragen. Oudere mannetjes van meer dan zes meter zijn tussen de 1000 en 1200 kilo zwaar. Hiermee is de zeekrokodil niet het grootste reptiel ter wereld, want sommige slangen worden nog langer, maar wel het zwaarste. In Bunawan (Filipijnen), is in september 2011 de grootste zeekrokodil gevangen tot nu toe. Hij woog 1075 kilo en was 6,40 meter lang. Het dier werd overgebracht naar een natuurpark, waar hij een toeristische attractie werd. De krokodil, Lolong genoemd, werd gevangen omdat hij meerdere slachtoffers had gemaakt onder de plaatselijke dorpelingen. Hij is in gevangenschap doodgegaan op 10 februari 2013.

De zeekrokodil heeft een relatief grote kop en zware kaken. Andere kenmerken zijn de flankschubben, die ovaler van vorm zijn dan bij andere krokodillen, en de osteodermen, die alleen op de rug en een klein deel van de bovenzijde van de nek aanwezig zijn. Hierdoor is het vel zeer geschikt voor de fabricage van krokodillenleer. Het lijf is gestroomlijnder in vergelijking met andere soorten. De zeekrokodil is ook wat sterker aan het water aangepast.

Achter de ogen bevinden zich twee benige opstaande randen, die met de jaren duidelijker zichtbaar worden. De zeekrokodil heeft 64 tot 68 tanden, 4 of soms 5 rijen vooraan in de bovenkaak (premaxillair), 13 of 14 rijen tanden in de bovenkaak (maxillair) en een vast aantal van 15 rijen tanden in de onderkaak.[5]

De jonge dieren zijn lichtbruin van kleur, met een sterk gebandeerde staart. De bandering vervaagt na een aantal jaren, maar blijft altijd zichtbaar, ook bij volwassen exemplaren. De kleur wordt ook donkerder, hoewel het vel van veel volwassen dieren met name door modder en aangegroeide algen gekleurd wordt. Van sommige locaties zijn veel lichtere exemplaren bekend en ook een meer zwarte kleur komt soms voor.

De zeekrokodil komt voor in Australië, Bangladesh, Brunei, Cambodja, China, op de Filipijnen, in India, Indonesië (Kalimantan, Sulawesi, Flores, Molukken, Papoea, Sumatra, Java, Bali en Lombok), Maleisië, Myanmar, Palau, Papoea-Nieuw-Guinea, op de Salomonseilanden, in Singapore, Sri Lanka, Thailand, Vanuatu en Vietnam. Soms worden afgedwaalde exemplaren elders gevonden, zoals in Japan. Op de Seychellen en in Singapore is de zeekrokodil uitgestorven. In Thailand zijn vermoedelijk populaties uitgestorven. [6] Het grote geografische leefgebied is te danken aan het feit dat de krokodil zich over zee kan verspreiden.

De habitat bestaat uit meestal modderige, troebele wateren aan de kust, zoals riviermondingen, moerassen en modderstranden. Voor hun voortbeweging rekenen ze gedeeltelijk op de stromingen[7] Net als alle echte krokodillen (Crocodylidae) hebben zeekrokodillen een hoge tolerantie voor zout water, waardoor ze ook in brak water en in de zee kunnen worden aangetroffen. Meestal blijven ze dicht bij de kust, maar grotere exemplaren worden regelmatig ook op volle zee aangetroffen. Sommige dieren hebben mariene aangroeiingen zoals zeepokken op het lijf.

Op het menu van de jonge dieren staan ongewervelde dieren zoals insecten en kreeftachtigen, en kleine gewervelden als amfibieën, reptielen en zoogdieren. Grotere exemplaren schakelen over op grotere prooien zoals grote vissen, vogels en andere gewervelden. Slechts af en toe wordt een heel grote prooi gegrepen. Dit kan uiteenlopen van buffels, apen en gedomesticeerd vee tot haaien. Ook mensen worden soms aangevallen. Bij veel soorten krokodilachtigen wordt de agressiviteit jegens mensen overdreven, maar de zeekrokodil wordt terecht als een van de gevaarlijke soorten beschouwd, omdat jaarlijks een aantal mensen wordt aangevallen en gedood. De meeste menselijke slachtoffers waren onoplettend, bijvoorbeeld feestende jongeren onder invloed van alcohol, of toeristen die onbekende wateren betraden om te zwemmen.

De vrouwtjes zijn seksueel volwassen bij een leeftijd van ongeveer 10 tot 12 jaar en een lengte van ongeveer 2,2 tot 2,5 meter, mannetjes bij ongeveer 16 jaar en een lengte van 3,2 meter. Het uit bladeren en modder bestaande nest wordt langs oppervlaktewateren met zoet water gebouwd. De eieren worden dicht bij het water begraven, zodat de moeder ze beter kan bewaken en de jongen na het uitkomen sneller naar het water kunnen kruipen. Er worden ongeveer 25 tot 90 eitjes afgezet, meestal 40 tot 60, die na 80 tot 90 dagen uitkomen. De incubatietijd is afhankelijk van de temperatuur. Als deze constant 32 graden is duurt de ontwikkeling 80 dagen. Hoe lager de temperatuur, hoe langer de embryonale ontwikkeling duurt. Zoals bij alle krokodilachtigen wordt het geslacht niet bepaald door geslachtschromosomen maar door de temperatuur in het ei. Als deze ongeveer 31,6 graden is, zal een groter aantal mannetjes worden geboren. Bij een hogere of lagere temperatuur komen meer vrouwtjes uit het ei.

Het grootste aantal eitjes verdrinkt door overstromingen of wordt opgegeten door varanen, wilde varkens en andere dieren die de nesten opgraven. Het nest kan ook uitdrogen, waardoor de jongen doodgaan. Er is beschreven dat de vrouwtjes het nest nat maken door het met water uit een zelfgegraven poeltje naast het nest te besprenkelen. Dit gedrag is echter niet geheel duidelijk en dient nader te worden onderzocht. Wanneer de eitjes uitkomen, maken de jonge dieren piepgeluiden die de moeder lokken. Deze graaft de jongen uit en draagt ze in haar bek naar het water. Van de jongen bereikt minder dan een procent de volwassen leeftijd. De rest gaat dood in het ei of wordt als "juveniel" door allerlei roofdieren en zelfs door de eigen soortgenoten opgevreten (kannibalisme).

De "juvenielen" die in zoetwater opgroeien, worden door de hier broedende en erg territoriale volwassen exemplaren gedood of stroomafwaarts naar wateren met een hoger zoutgehalte of naar de kust verjaagd. Sommige populaties, zoals in Australië, zijn zo goed in aantal hersteld dat de "juvenielen" zich noodgedwongen ook verder stroomopwaarts bewegen waar de levensomstandigheden minder geschikt zijn.

De zeekrokodil verkreeg enige bekendheid door de film Crocodile Dundee. Het is een bekende soort die veel is onderzocht. De zeekrokodil is niet sterk bedreigd. Er komen zo'n 200.000 tot 300.000 exemplaren in het wild voor. De populaties van de soort zijn echter lang niet overal stabiel. Alleen in Australië en Papoea-Nieuw-Guinea komen relatief grote aantallen voor. Wat betreft de verspreiding valt in vrijwel alle andere landen wel iets op te merken over de achteruitgang van de soort. In sommige landen waar de krokodil ooit voorkwam, is deze nu uitgestorven, zoals op de Seychellen. In Vietnam, waar ooit duizenden dieren leefden, is de populatie nu uitgedund tot ongeveer 100 exemplaren. Habitatvernietiging, jacht op de krokodil voor de fabricage van krokodillenleer en met name het gebrek aan regelgeving om deze bedreigingen te reguleren zijn de voornaamste oorzaken van de achteruitgang. Ook zijn in veel landen nog geen kweekprogramma's opgezet, die reserves aan de natuurlijke populaties kunnen toevoegen.

• 
  Kop en nek
• 
  Detail kop
• 
  Bepantsering van de staart
• 
  Springende zeekrokodil