Witkraagijsvogel

De witkraagijsvogel is een gemiddeld grote ijsvogel die zo'n 22 tot 29 centimeter lang kan worden en een gewicht van 50 tot 90 gram kan bereiken. De kleuren van de veren variëren per ondersoort. De kleur van de bovendelen varieert van blauw tot groen, terwijl de onderzijde meestal wit of vaalgeel is. Ovallend is verder de witte kraag rond de nek. Sommige ondersoorten hebben een witte of vaalwitte gekleurde streep ter hoogte van de ogen. Andere soorten hebben weer een witte plek tussen de ogen en de snavel. Het bovendeel van de grote snavel is zwart. De onderzijde vaalgeel.

De vrouwtjes zijn gewoonlijk groener van kleur dan de mannetjes. Juveniele exemplaren zijn valer van kleur dan volwassen exemplaren en vertonen schubachtige schakeringen op de nek en borst.

De witkraagijsvogel komt voor in Noordoost-Afrika (langs de zuidkust van de Rode Zee), het westen en noordoosten van India via Myanmar, de hele Indische Archipel, het zuiden en westen van Nieuw-Guinea, de hele noordkust van Australië, de Salomonseilanden en verder in Oceanië. Van deze ijsvogel worden door de IOC 50 verschillende ondersoorten onderscheiden.[2]

Deze soort telt 50 ondersoorten:

• T. c. abyssinicus: de zuidelijke kusten van de Rode Zee.
• T. c. kalbaensis: noordoostelijk Arabië.
• T. c. vidali: de westkust van India.
• T. c. davisoni: de Andamanen en Cocoseilanden.
• T. c. occipitalis: de Nicobaren.
• T. c. humii: van de oostkust van India tot zuidelijk Malakka en noordoostelijk Sumatra.
• T. c. armstrongi: van Myanmar tot Thailand, Indochina en zuidelijk China.
• T. c. laubmannianus: Sumatra (behalve het noordoosten), Borneo en de nabijgelegen eilanden.
• T. c. chloropterus: de eilanden nabij westelijk Sumatra (behalve Enggano).
• T. c. azelus: Enggano (nabij westelijk Sumatra).
• T. c. palmeri: Java, Bali en de nabijgelegen eilanden.
• T. c. collaris: de Filipijnen.
• T. c. chloris: van Celebes tot noordwestelijk Nieuw-Guinea en de Kleine Soenda-eilanden.
• T. c. sordidus: noordelijk en noordoostelijk Australië en de Aru-eilanden.
• T. c. pilbara: noordwestelijk Australië.
• T. c. colcloughi: het oostelijke deel van Centraal-Australië.
• T. c. colonus: de eilanden nabij zuidoostelijk Nieuw-Guinea en de Louisiaden.
• T. c. teraokai: Palau (westelijke Carolinen).
• T. c. owstoni: de noordelijke Marianen.
• T. c. albicilla: de zuidelijke Marianen.
• T. c. orii: Rota.
• T. c. nusae: Lavongai, Nieuw-Ierland (behalve het zuidwesten) en Feni.
• T. c. matthiae: Sint Matthiaseilanden.
• T. c. stresemanni: de eilanden tussen Nieuw-Guinea en Nieuw-Brittannië.
• T. c. novaehiberniae: zuidwestelijk Nieuw-Ierland.
• T. c. bennetti: Nissan.
• T. c. tristrami: Nieuw-Brittannië.
• T. c. alberti: van Buku zuidoostelijk tot Guadalcanal.
• T. c. mala: Malaita.
• T. c. pavuvu: Pavuvu.
• T. c. solomonis: Makira en de nabijgelegen eilanden.
• T. c. sororum: Olu Malau.
• T. c. amoenus: Rennell en Bellona.
• T. c. brachyurus: Reefeilanden.
• T. c. vicina: Duffeilanden.
• T. c. ornatus: Nendö en Tinakula.
• T. c. utupuae: Utupua.
• T. c. melanodera: Vanikoro.
• T. c. torresianus: Torreseilanden.
• T. c. santoensis: Bankseilanden en Espiritu Santo.
• T. c. juliae: van Maewo tot Efate.
• T. c. erromangae: Erromango.
• T. c. tannensis: Tanna.
• T. c. vitiensis: Vanua Levu, Taveuni, Viti Levu, Koro, Ovalau en Ngau.
• T. c. eximius: Kadavu, Ono en Kanua Kula.
• T. c. marinus: Lau-eilanden.
• T. c. sacer: Tonga.
• T. c. regina: Futuna (centraal Polynesië).
• T. c. pealei: Tutuila (Amerikaans Samoa).
• T. c. manuae: Ofu, Swains en Ta'u (Manu'a-eilanden in Amerikaans-Samoa).

Deze ijsvogel wordt vaak aangetroffen in kustgebieden vooral in mangrovebossen, zoutwatermoerassen, getijdekreken en jachthavens aan zee. Echter, in sommige delen van zijn verspreidingsgebied, vooral op eilanden, komen ze ook voor in het binnenland in licht bebost gebied, op berghellingen, agrarische gebied en tuinen. Deze ijsvogel is vaak te zien als hij op de uitkijk zit op een opvallende plek zoals een kale tak, kabels of een rotspunt.

De kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) uiterst gering omdat de vogel voorkomt in een reusachtig groot gebied. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd, maar de aantallen lopen terug. Echter, het tempo ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om deze redenen staat witkraagijsvogel als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]