Willem Duyn

Duyn begon zijn carrière als drummer bij Het Holland-Quartet begin jaren zestig. Duyn is te horen op 1 single genaamd ‘Ciao Amore’ achter het drumstel. Verder in de jaren zestig was Duyn onder meer zanger bij de "Whiskers" en maakte hij deel uit van de tweede bezetting van de Jay-Jays, met Cees Kranenburg (drums), Jan Vennik (sax), Rudi Contini (gitaar), Joop Oonk (bas) en Hans Jansen (orgel). Zij waren de opvolgers van de Shadowband en The Jumping Jewels,[2] de begeleidingsband van Johnny Lion. Daarna maakte hij één LP en één single met de band Les Etoiles. Willem Duyn was daarna ook diskjockey in een discotheek in Den Helder.

In 1971 vormde de voormalige constructiebankwerker een popduo met Maggie MacNeal. In 1972 hadden zij een internationale hit met het door producer Hans van Hemert geschreven How Do You Do. Het liedje bereikte in de zomer van 1972 zelfs de top 10 van de Amerikaanse hitparade. In 1974 vertegenwoordigden ze Nederland op het Eurovisiesongfestival met het lied I see a star, waarmee ze de derde plaats behaalden. In eigen land hadden ze hiermee eveneens succes en stonden ze veertien weken in de hitparade.

In datzelfde jaar werd het duo ontbonden en trad Duyn verder op met Little Eve (Ingrid Kup, geb. Goor, 11 april 1954) met wie hij ook trouwde. Vanaf 1978 trad hij solo op als Big Mouth, later onder zijn eigen naam. In 1979 behaalde hij een hit met het autobiografische lied Willem, een cover van Frankie Miller's Darling. Willem kreeg in 1982 een vervolg met het eveneens autobiografische lied Wat een rare man. In 1983 volgde het nummer Ik neem de eerste trein naar Zandvoort, een cover van Udo Lindenberg's Sonderzug nach Pankow dat zelf een bewerking is van Chattanooga Choo Choo; de videoclip was echter opgenomen bij de Veluwsche Stoomtrein Maatschappij.[3] Duyn nam in 1992 tijdelijk de plaats in van Bennie Jolink, zanger van de band Normaal, toen deze zwaargewond raakte. In september van dat jaar had hij met Normaal nog een bescheiden hit met Woenderbar; ook dit was een cover, van Tenpole Tudor's Wunderbar. Hoewel Duyn nog vele (solo)singles uitbracht, bereikte hij nooit meer het succes dat hij boekte met Mouth & MacNeal.

Duyn was jarenlang woonachtig in Almelo en Wierden, en woonde later in het Drentse plaatsje Roswinkel. Hij kreeg op 67-jarige leeftijd thuis een hartstilstand en overleed onderweg naar een ziekenhuis. Duyn is twee keer getrouwd geweest en had zes kinderen.[4]

Op 21 maart 2012 verscheen over Mouth & MacNeal de biografie Duo tegen wil en dank, geschreven door de voormalige fanclubvoorzitter Roel Smit.