White Christmas (film)

Het is Kerstmis 1944 en Kapitein Bob Wallace en soldaat Phil Davis entertainen de Amerikaanse troepen met liedjes en sketches. Tegen het einde van de show arriveert generaal-majoor Waverly. Waverly moet noodgedwongen het commando overdragen aan zijn opvolger. Net als hij zijn mannen wil bedanken voor hun inzet wordt het kamp beschoten door Duitse artillerie. Terwijl Wallace probeert om zijn mannen dekking te laten zoeken, stort een huis in. Davis weet hem te redden en raakt daarbij zelf lichtgewond aan zijn arm. Als Wallace zijn redder komt opzoeken in het hospitaal wordt hij gemanipuleerd. Davis die zelf aardig kan zingen en dansen wil een duo vormen met Wallace, die al beroemd is als zanger-entertainer. Als Wallace aarzelt, grijpt Davis naar zijn 'gewonde' arm en zegt dat Wallace 'natuurlijk niets verplicht is'.

Bing en Danny

Na de oorlog wordt het duo Wallace en Davis een hit in het nachtclubcircuit en later op Broadway. Als ze met hun eigen musical "Playing Around" op tournee gaan, komen de twee in Florida. Daar bezoeken ze op verzoek van een oude legerkameraad de nachtclubact van zijn twee zusjes, de Haynes Sisters. Wallace blijkt erg geïnteresseerd in de oudste zuster, Betty, en Phil is onder de druk van de jongste, Judy. Ze helpen de meisjes te ontsnappen uit de nachtclub als de sheriff daar aankomt. De huisbaas van de Hayneszusjes heeft namelijk nog een vordering op de twee. Phil geeft Judy de treinkaartjes die hij had gekocht voor hemzelf en Bob. Eenmaal bij de trein aangekomen hoort Bob, die denkt eindelijk met vakantie te kunnen gaan, dat Phil de kaartjes heeft weggegeven. Hij is woedend en wil de Hayneszusjes uit 'zijn' slaapcoupé sleuren. Phil gebruikt zijn 'armtruc' en niet veel later zitten Bob en Phil gezellig te praten met de zusjes Haynes. De trein gaat naar Vermont en de vier verheugen zich op de sneeuw. De zusjes hebben een engagement bij de Columbia Inn in Pine Tree, Vermont. Bob en Phil volgen ze en ontdekken dat de herberg het eigendom is van generaal Waverly. De generaal heeft al zijn spaargeld in de herberg gestopt, maar door het wegblijven van de sneeuw en toeristen dreigt hij failliet te gaan.

Danny Kaye en Vera-Ellen

Phil stelt voor dat hij en Bob Wallace weer hun oude nachtclubact gaan doen om bezoekers te trekken, maar Wallace heeft een beter idee. Hij laat de complete musical "Playing Around" naar Vermont halen. Ondertussen ontstaat er een romance tussen Bob en Betty, terwijl ook Judy en Phil meer voor elkaar gaan voelen. Bob ontdekt ook dat Waverly het leger weer in wil, maar wordt geweigerd. Dit kwetst de trots van de oud-generaal hevig. Om de trots van de generaal te herstellen wil Bob de oude divisie van Waverly naar Vermont halen om Kerstmis te vieren. Hij wil hiervoor een oproep doen in de Ed Harrison show. Harrision, een oude legerkameraad, is enthousiast en wil de beroerde situatie van de generaal uitmelken met een liveshow op televisie en gratis publiciteit voor Wallace en Davis. Wallace weigert dit, hij wil alleen de oproep doen. Maar de roddelaarster van de herberg, huishoudster Emma, heeft alleen het deel van de liveshow en de reclame gehoord en ze vertelt dit aan Betty. Die is woedend en vertrekt zonder een verklaring te geven uit Vermont. Bob Wallace is verbijsterd en reist haar achterna. Maar Betty weigert hem te zien. Hij gaat naar de televisiestudio en doet zijn oproep. Betty ziet de show en begrijpt nu dat er een misverstand is. Als de divisie naar Vermont komt voor de opvoering van Playing Around is Waverly ontroerd en wordt zijn trots hersteld. Bob en Betty worden herenigd, en ook Judy en Phil zijn nu bij elkaar. Als ze elkaar in de armen sluiten gaat het sneeuwen, toch nog een witte kerst.

• Bing Crosby: Bob Wallace
• Danny Kaye: Phil Davis
• Vera-Ellen: Judy Haynes
• Rosemary Clooney: Betty Haynes
• Dean Jagger: Generaal Waverly
• Mary Wickes: Emma Allen

Uitgangspunt van de film was het liedje "White Christmas" dat Irving Berlin had geschreven in 1940. Bing Crosby nam het nummer in 1941 op voor de film Holiday Inn. In deze film maakt Crosby samen met Fred Astaire en Virginia Dale deel uit van een muzikaal trio. White Christmas is losjes gebaseerd op Holiday Inn maar heeft een andere plot. Het verhaal van de film is minder belangrijk en dient voornamelijk als kapstok voor de verschillende liedjes en dansnummers.

Fred Astaire was aanvankelijk aangezocht voor de rol van Phil Davis. Astaire las het scenario en was niet onder de indruk, hij weigerde de rol. Besloten werd om hem te vervangen door Donald O'Connor, maar die werd ziek, waarna Danny Kaye de rol kreeg. Vera-Allen, een actrice/danseres werd aangetrokken voor de rol van de jongste Hayneszuster, Judy. Ze was echter in het echt zeven jaar ouder dan Rosemary Clooney die de rol van de oudere Betty ging vertolken. In de film draagt Vera-Ellen creaties die haar nek omhullen. Zelfs de pyjama's die ze draagt zijn zo ontworpen dat je haar blote nek niet kan zien. Hierdoor ontstonden geruchten dat Vera-Ellen anorexia had en dat haar nek door de ziekte was verouderd en gerimpeld. Het waren echter maar geruchten, want hoewel Vera-Ellen bekendstond als de vrouw met het smalste middel van heel Hollywood is nooit bewezen dat ze aan anorexia leed. Ook het verhaal over de nek klopt niet. Tijdens de première van "A Star Is Born", ook uit 1954, droeg ze een jurk met uitgesneden hals en was haar rimpelloze nek duidelijk te zien.

Crosby en Kaye

De film werd opgenomen tussen september en november 1953. Voor de choreografie was Loyal Griggs aangetrokken. Maar veel werd gedaan door een nog jonge Bob Fosse, al werd dit niet gemeld op de aftiteling. Fosse was ook als danser te zien in drie dansnummers. Aangezien zowel Danny Kaye als Vera-Ellen ervaren dansers waren, namen zij het grootste deel van de dansnummers voor hun rekening. Rosemary Clooney en Bing Crosby namen de leiding in de zangnummers. Een aantal dansers in de film stond aan het begin van hun carrière, John Brascia bijvoorbeeld was de danspartner van Vera-Ellen in een aantal van de dansnummers tijdens de zogenaamde repetities voor de musical-in-de-musical Playing Around. Hij zou later in nog een stuk of twintig films acteren en dansen. George Chakiris zou in 1961 een Oscar winnen voor Best Supporting Actor in West Side Story. Hij was al sinds 1947 actief in diverse musicalfilms, waar hij meestal meedanste als een van de leden van het ballet. Dit was ook het geval in White Christmas. Wel danst hij een belangrijke rol in het liedje "Love You Didn't Do Right by Me", met Rosemary Clooney.

"de zusjes"

Zoals gezegd was Vera-Ellen beter bekend als danseres/actrice dan als zangeres. Haar zangstem werd in de postproductie vervangen door de stem van Trudy Stevens, die hiervoor geen vermelding kreeg.

Een merkwaardig cameo kwam van Carl Switzer. Switzer was als tiener erg populair in de filmserie Our Gang en Little Rascals als Alfalfa. Na de Tweede Wereldoorlog was de roem van Switzer grotendeels voorbij. Hij is te zien op de foto die de zusjes Haynes aan Phil en Bob laten zien en waarop hun broer Benny is te zien. Phil huivert en zegt zachtjes tegen Bob: "dat is Sproetengezicht Haynes met zijn hondenkop".

Een aantal van de scènes in de film ontstond door improvisatie, bijvoorbeeld de scène aan het begin van de film als Bob en Phil de act van de zusjes Haynes imiteren en playbacken. Deze scène stond niet in het scenario en was het gevolg van het melige gedrag van Crosby en Kaye op de set. Ze deden een imitatie van de act van Clooney en Vera-Ellen, die het erg goed deed bij de filmploeg. Regisseur Michael Curtiz vond het zo leuk dat hij de scène in de film liet. Een andere geïmproviseerde scène is waar Rosemary Clooney en Bing Crosby elkaar 's nachts ontmoeten in de keuken van de Vermont Inn. Crosby vertelt aan Clooney welke dromen hij krijgt van het eten van kip en leverworst. De Vermont Inn was trouwens een herbouwde decorversie van de Inn uit de Hollywood Inn uit 1942.

Voor de opnames van de scènes in en rond de trein werd uitgeweken naar de Fox Studio, de enige studio die een trein op de set had staan. In de film bezoekt Bing Crosby als Bob Wallace de Ed Harrison-tv-show. Dit was een parodie op de Ed Sullivan Show. De tv-camera die te zien is, is een RCA Monochrome-tv-camera die in de tijd werd gebruikt op Channel 4 (later WRCA-TV), het beroemde tv-station van NBC in New York.

De film was een kaskraker. Alleen al in 1954 werd 12.000.000 dollar verdiend. De nummer twee van dat jaar The Caine Mutiny bracht "slechts" 8.700.000 dollar op.

In 2004 kwam er een toneelversie van de film uit onder de titel "Irving Berlin's White Christmas".

• (en)  ‌White Christmas in de Internet Movie Database