Vlakvaaggronden
Een vlakvaaggrond is een bodemtype binnen het Nederlandse systeem van bodemclassificatie. Ze behoren tot de hydrovaaggronden: het zijn bodems waarin periodieke hoge grondwaterstanden kunnen voorkomen. Vlakvaaggronden hebben een lichtgekleurde, meestal humusarme bovengrond (de A-horizont). Deze gronden vertonen weinig tekenen van bodemvorming en bestaan grotendeels uit grijs gekleurd zand. Op de zandkorrels worden geen ijzerhuidjes gevonden. Wel is de ondergrond vaak roestig.[1]
Vlakvaaggronden
| ||||
Plaats uw zelfgemaakte foto hier | ||||
Orde | vaaggronden | |||
Suborde | hydrovaaggronden | |||
Groep | hydrozandvaaggronden | |||
Subgroep | vlakvaaggronden | |||
|
Vlakvaaggronden komen onder andere voor in uitgestorven laagtes in stuifzandgebieden, op voormalige zandplaten in jonge polders in Noord-Holland, Zeeland en Flevoland en in en tot aan het grondwater afgegraven terreinen. Op deze zandgronden kan een maximaal 40 cm dik klei- of zaveldek liggen. Vlakvaaggronden kunnen zowel kalkrijk als kalkloos zijn.
horizont | diepte | omschrijving |
---|---|---|
Ap | 0-30 cm | grijs tot donkergrijs humusarm, kalkrijk, matig fijn zand |
Cg | 30-110 cm | lichtgrijs uiterst humusarm, kalkrijk, matig fijn zand; enkele roestvlekken; geen ijzerhuidjes op de zandkorrels |
Cr | > 110 cm | grijs tot lichtgrijs uiterst humusarm, kalkrijk gereduceerd zand |
Bronnen, noten en/of referenties
|