Vincent Van Quickenborne

Hij doorliep zijn secundair onderwijs aan het Sint-Barbaracollege te Gent. In 1996 studeerde hij af als licentiaat in de rechten aan de Katholieke Universiteit Leuven. Hij werkte daarna als advocaat aan de Kortrijkse balie.

Hij was lid van het LVSV en het KVHV (van deze laatste enkel als niet-actief lid). Hij was verbonden aan de Coudenberggroep, een Belgischgezinde federalistische denktank.

Vincent Van Quickenborne trad in het voetlicht toen hij, actief in het netwerk van witte comités, de deur op de neus kreeg van Louis Tobback. Deze was niet gesteld op de actie aan zijn privéwoonst, waar Van Quickenborne ongevraagd aanbelde met televisiecamera's. Quicky, zoals hij weleens genoemd wordt, maakte van mediastunts zijn handelsmerk.

Vincent Van Quickenborne samen met partijvoorzitster Gwendolyn Rutten van de Open Vld (september 2013)

Inmiddels was in 1997 ID21 opgericht door onder anderen Volksunie-boegbeeld Bert Anciaux. Ze werkte samen met de Volksunie in VU&ID, een formatie die opkwam bij de Europese, federale en regionale verkiezingen in 1999. Toen werd Vincent Van Quickenborne met zijn nieuwe partij verkozen in de Senaat en gaf zichzelf de bijnaam 'Senator Q'. Ook hier kwam hij snel in de media, onder andere door de uitspraak dat hij een jointje wilde blowen in de Senaat. Van Quickenborne bleef senator tot in 2003.

Hij werkte als toenmalig senator mee aan het genocideproces tegen Ariel Sharon en generaal Yaron wegens de bloedbaden in Sabra en Shatila. Dit proces zorgde voor wereldwijde media-aandacht en uiteindelijk werd de Belgische Genocidewet onder druk van buitenlandse regeringen aangepast. Hij lag tevens mee aan de basis van de huidige Corporate governance regels in de beursgenoteerde ondernemingen en de behoefte aan meer transparantie wat betreft de verloning van de leden van de raad van bestuur en de CEO. Zijn wetsvoorstel hieromtrent trok de nodige aandacht, onder meer door de toenmalige problemen rond Lernout & Hauspie. Tevens was hij de eerste politicus die een wetsvoorstel indiende om de studenten toe te laten meer dagen te kunnen werken. Hij zorgde ook voor een historische doorbraak in het onderzoek naar de moordenaars van communist Julien Lahaut door eigenhandig verloren gewaande documenten hieromtrent terug te vinden. Verder zorgde hij getrouw zijn reputatie voor de nodige controverse door zijn wetsvoorstel om de adellijke titels af te schaffen. Als hyperactieve duizendpoot zette hij zich tevens in voor het eenheidsstatuut van arbeider en bediende en pleitte hij voor het vrijmaken van alle reguleringen rond het voeren van de verkiezingscampagnes.

Na het uiteenvallen van de VU en ID21 koos hij voor Spirit. Toen die partij in 2002 echter in kartel ging met sp.a ging, stapte Van Quickenborne over naar de toenmalige liberalen van de VLD. Daar werd hij de spitsbroeder van Jean-Marie Dedecker. Hij was tevens de eerste Belgische politicus met een weblog.

Bij de federale verkiezingen van 2003 stond hij als eerste opvolger op de VLD-lijst voor de Kamer van volksvertegenwoordigers in de kieskring West-Vlaanderen. Na deze verkiezingen werd hij in juli 2003 vrij onverwacht staatssecretaris voor Administratieve Vereenvoudiging in de federale regering Verhofstadt II, wat hij bleef tot in december 2007. Het was de eerste maal binnen de Belgische regering dat administratieve vereenvoudiging in één functie verenigd werd. Om de administratieve lasten terug te dringen werkte hij onder meer de Kafka-test uit die voorkomt dat besluiten van de ministerraad zorgen voor bijkomende rompslomp. Verder werd het getuigschrift van goed gedrag en zeden elektronisch opvraagbaar[5] en ook de verplichte publicatie in een krant voor de bedrijven van de bijeenroeping van de jaarlijkse aandeelhoudersvergadering ging voor de bijl alsook het levensbewijs. Hij volbracht de twaalf doelstellingen die opgenomen waren in het regeerakkoord. In mei 2007 bekroonde de krant De Standaard Van Quickenborne met de hoogste score van alle ministers en staatssecretarissen van de regering Verhofstadt II [6]. Bij de verkiezingen van 2004 werd Van Quickenborne verkozen in het Vlaams Parlement. Hij legde de eed af in dit parlement, maar liet zich onmiddellijk vervangen om staatssecretaris te kunnen blijven. In 2007 werd hij verkozen in de Kamer van volksvertegenwoordigers, waar hij nog steeds zetelt. Vanaf 20 maart 2008 was hij als minister bevoegd voor economie, innovatie, administratieve vereenvoudiging, ICT en telecommunicatie in de federale regering Leterme I, de regering Van Rompuy en de regering Leterme II en bleef dit tot in december 2011. Zijn officiële titel was Minister voor Ondernemen en Vereenvoudigen. Als minister van Ondernemen kon hij enkele realisaties voorleggen, waaronder de lancering van de elektronische maaltijdcheque[7], een nieuwe wet op het consumentenkrediet met de slogan 'Let op, Geld lenen kost ook geld'[8], de telecom 4G-licenties, de website 'bestetarief.be' voor telecom-producten, de lancering van de bankoverstapdienst in samenwerking met Febelfin[9], een nieuwe wet op de marktpraktijken en realiseerde hij een stap voorwaarts in de realisatie van een eengemaakt Europees patent.[10]

Gedurende zijn ministerschappen, in de periode 2008-2010 en 2011-2012, werd hij vervangen door een opvolger. Bovendien was hij van 2009 tot 2012 ondervoorzitter van Open Vld.

Na een moeizame regeringsvorming van bijna anderhalf jaar trad Van Quickenborne eind 2011 aan als vicepremier en Minister van Pensioenen in de nieuwe federale regering, wat hij bleef tot in oktober 2012. Hij nam daarbij een vliegende start door meteen een pensioenhervorming door te voeren die de leeftijd van het vervroegd pensioen met twee jaar optrok. Het resultaat was een staking van de overheidsbonden.[11] Ondanks het verzet zette de regering door met de pensioenhervorming. In oktober 2012 nam hij ontslag uit de regering om burgemeester van Kortrijk te worden en keerde hij terug naar de Kamer.

Bij de gemeenteraadsverkiezingen in 2012 was Van Quickenborne lijsttrekker in Kortrijk. Zijn partij werd tweede, na CD&V. Desondanks werd Van Quickenborne burgemeester van Kortrijk vanaf 2013: hij nam het initiatief om samen met sp.a en N-VA een coalitie te vormen en zo CD&V buiten spel te zetten. Zo kwam er voor het eerst sinds 1865 opnieuw een liberale burgemeester in Kortrijk. Samen met zijn stadscoalitie stelde Van Quickenborne op 15 oktober 2012 '10 engagementen voor de mensen van Kortrijk' voor.[12] Hij moest de start van zijn mandaat echter een maand uitstellen: de Raad voor Verkiezingsbetwistingen besliste na een klacht van leden van Groen en CD&V om Van Quickenborne een maand te schorsen als gemeenteraadslid. Reden was dat de maximaal toegestane grootte van enkele verkiezingsborden voor Van Quickenborne bij de campagne werd overschreden.[13] Eerste schepen Rudolf Scherpereel (N-VA) nam de functie zo lang over.[14]

Na de lokale verkiezingen in 2018 werd de lokale lijst Team Burgemeester - gebouwd rond Open Vld - met Van Quickenborne als lijsttrekker in Kortrijk afgetekend de grootste partij. Van Quickenborne kon zo burgemeester blijven en zette zijn ambt verder met dezelfde coalitie.[15]

Bij de federale verkiezingen in 2019 was hij als lijsttrekker opnieuw kandidaat voor de Kamer.[16] Hij werd herkozen.