Ultimate Fighting Championship

Casino-ondernemers en broers Frank Fertitta III en Lorenzo Fertitta kochten in 2001 voor twee miljoen dollar 81% van de eigendomsrechten van UFC en begonnen het sportpromotiebedrijf Zuffa (Italiaans voor 'gevecht') om die in onder te brengen. Ze gingen daarbij in zee met Flash Entertainment (van de overheid van Abu Dhabi, 10% van de aandelen) en zakenman Dana White (9%), die tevens voorzitter en woordvoerder van de organisatie werd. De UFC omarmde striktere regelgeving, werd onderhevig aan regelgevende sportcommissies en profileerde zich als een legitiem sportevenement. Het no holds barred-predicaat schudde men van zich af en men ging verder onder de noemer mixed martial arts (MMA). Zo stond de UFC op uit haar politieke isolement, werd meer sociaal geaccepteerd en herwon haar positie binnen de wereld van pay-per-view-televisie. Er werd meer aandacht besteed aan promotie en met een overeenkomst met een kabelexploitant op zak en de legalisatie van MMA in Californië, mocht de UFC zich langzaam maar zeker op een toenemende mate van populariteit en media-aandacht verheugen. UFC-wedstrijden worden momenteel onder andere uitgezonden in de Verenigde Staten[4], Verenigd Koninkrijk/Ierland[5], Canada[6], Japan[7], Mexico[8], Portugal[9], Brazilië[10] en Abu Dhabi.[11]

Bekendheid bij het grote publiek verwierf de UFC in 2004 met een realityserie, genaamd The Ultimate Fighter. Hierin streden zestien MMA-vechters, verdeeld over twee gewichtsklassen, onder elkaar om een contract in de UFC te kunnen bemachtigen. Ze verbleven in een villa en hadden geen contact met hun vrienden of familie. Ze werden getraind en gecoacht door bekende UFC-vechters en enkele andere professionele trainers. De finale van deze competitie gaf de doorslag wat betreft de bekendheid van de UFC.[12] In de strijd om het kampioenschap in het licht-zwaargewicht gaven Forrest Griffin en Stephan Bonnar zo'n spectaculair optreden weg dat het nog steeds als een van de beste MMA-gevechten ooit wordt gezien.[13] Beide vechters zijn in 2013 opgenomen in de UFC Hall of Fame. Na het gevecht was de weg vrij voor de UFC om te gaan groeien. De show bracht enkele grote talenten op. Deelnemers die uiteindelijk UFC-kampioen werden zijn Forrest Griffin, Rashad Evans, Matt Serra en T.J. Dillashaw. Deelnemers die voor het kampioenschap vochten maar wel verloren, zijn Nate Quarry, Kenny Florian (2x), Diego Sanchez, Josh Koscheck, Joe Stevenson, Patrick Côté, Manvil Gamburyan (voor een WEC-titel), Gray Maynard (2x), Nate Diaz en John Dodson.

In 2006 kocht Zuffa concurrent WEC (World Extreme Cagefighting) op. De zwaardere gewichtsklassen werden opgedoekt en alleen lichtgewicht, vedergewicht en bantamgewicht bleef bestaan in de WEC. Eind 2010 werd de WEC definitief gestopt en de meeste vechters werden in de UFC geplaatst. Kampioenen Dominick Cruz en José Aldo werden gekroond tot kampioenen aangezien respectievelijk bantamgewicht en vedergewicht nog niet bestond in de UFC. WEC kampioen lichtgewicht Anthony Pettis kreeg geen titel, maar werd wel hoog in de divisie geplaatst zodat hij snel kon meedingen voor de titel.

Eveneens in 2006 werd de WFA (World Fighting Alliance) opgekocht. De organisatie werd per direct opgedoekt en de contracten van de vechters werden overgenomen.

In maart 2007 kocht Zuffa de UFC's grootste concurrent Pride eveneens op. In de eerste plaats zouden beide competities gescheiden blijven, maar in oktober van datzelfde jaar werd het Pride-personeel ontslagen en de vechters opgenomen in de UFC.[14] In 2008 vormde het bestuur van Pride een nieuwe organisatie, Dream. Deze had te lijden onder de grote concurrentie van de UFC en werd in 2012 opgedoekt.

De laatste grote slag om de concurrentie achter zich te laten kwam in maart 2011, toen Strikeforce werd opgekocht. Wel bleven beide promoties los van elkaar fungeren; in de contracten werd niets veranderd. In oktober 2012 werd bekend dat televisiezender Showtime zou stoppen met het uitzenden van de Strikeforce-evenementen.[15]
Er stond een evenement gepland op 12 januari 2013 waarbij alle (mannelijke) kampioenen in actie zouden komen. In december 2012 kwam het nieuws naar buiten dat dit het allerlaatste Strikeforce-evenement zou worden.[16]
Vanwege verschillende blessures konden de strijd om zowel de titel voor het lichtgewicht als die voor het lichtzwaargewicht niet doorgaan. Kampioen in het bantamgewicht voor vrouwen Ronda Rousey werd gepromoveerd tot eerste vrouwelijke UFC-kampioen ooit.[17] Alleen Nate Marquardt verdedigde uiteindelijk zijn titel in dat evenement. Hij verloor van de Belg Tarec Saffiedine. Een groot deel van de Strikeforce-contracten werd hierna overgeheveld naar de UFC.

Alhoewel UFC-president Dana White lange tijd geen vrouwelijke divisie wilde hebben in zijn organisatie,[18] werd er na het opdoeken van Strikeforce toch een vrouwelijke divisie in het bantamgewicht toegevoegd.[19] Strikeforce-kampioene Ronda Rousey werd direct tot UFC-kampioene gekroond. Het eerste UFC-gevecht tussen twee vrouwen ooit werd gehouden op 23 februari 2013 tussen Rousey en Liz Carmouche. Carmouche was een grote underdog maar wist Rousey toch in de problemen te brengen toen zij haar in een staande rear naked choke/face crank wist te vangen. Rousey ontsnapte en liet Carmouche nog in de eerste ronde afkloppen middels een armklem.[20] Carmouche was tevens de eerste openlijk homoseksuele vechter ooit in de UFC.[21]
Het 18de seizoen van The Ultimate Fighter was het eerste seizoen met vrouwelijke coaches en vechters. Ronda Rousey zou het in eerste instantie opnemen tegen Cat Zingano, maar vanwege een knieblessure werd zij vervangen door Miesha Tate.[22]
Op 11 december 2012 kwam het nieuws naar buiten dat de UFC de gehele 115 pound-divisie van Invicta FC, een promotie met enkel vrouwelijke vechters, had overgenomen. Het zou gaan om elf contracten. Deze en enkele andere vrouwen streden in het twintigste seizoen van The Ultimate Fighter om zowel de toernooiwinst als de UFC-titel.[23] In dit seizoen werden voor het eerst de vechters gerangschikt naar kwaliteit. In de eerste ronde streed de nummer één tegen de nummer zestien, nummer twee tegen nummer vijftien, en zo verder. Alle vechters hadden een vaste plek in het toernooiformaat waardoor in de volgende ronden deze ranking niet meer van toepassing was. Nummer één Carla Esparza, de kampioene van de strogewichtdivisie van Invicta, streed in de finale op 12-12-2014 tegen nummer zeven Rose Namajunas. Esparza was dominant met haar worsteltechnieken en liet Namajunas uiteindelijk in de derde ronde afkloppen.

Zuffa verkocht de UFC op 11 juli 2016 voor vier miljard dollar aan de Amerikaanse amusementsorganisatie WME-IMG.[24] De broers Fertitta verkochten daarmee het grootste deel van hun aandelen. Flash Entertainment behield 10%. White werd eigenaar van een kleiner deel van zijn oorspronkelijke percentage in de aandelen en bleef aan als voorzitter.[25]

Een ronde in een UFC-wedstrijd duurt vijf minuten. Titelgevechten hebben vijf ronden, alsook de hoofdact (main event) van ieder UFC-evenement.[26] Andere wedstrijden hebben drie ronden. Tussen de ronden wordt er een minuut gepauzeerd waarin eventuele verwondingen verzorgd worden en de coaches de kooi in mogen om de strategie van hun vechter bij te sturen.

De UFC hanteert twaalf gewichtsklassen, acht voor de mannen en vier voor de vrouwen.

De UFC gebruikt een achthoekige kooi, de 'octagon', als gevechtsomgeving. Oorspronkelijk had de organisatie SEG patent op het gebruik van een achthoekige kooi en werd het andere MMA-organisaties verboden deze te gebruiken. In 2001 gaf Zuffa LLC andere organisaties toestemming deze ook te gebruiken. De kooi bestaat uit een achtzijdig met vinyl bedekt metalen hekwerk met een diameter van 11,6 m, waardoor van hoek-tot-hoek 9,14 m ruimte ontstaat. Het hek is 1,83 m hoog en de kooi bevindt zich op een 1,22 m hoog platform. Bovenop is het hekwerk met schuimrubber bedekt. De kooi heeft twee tegenover elkaar liggende toegangsdeuren.

Alle vechters moeten in de toegestane korte broekjes vechten, zonder schoenen en enige vorm van voetbedekking. Shirts, uniformen en lange broeken zijn niet toegestaan. Vechters moeten officiële lichte handschoenen (113-170 g) dragen waarbij de vingers grotendeels vrij blijven. De handschoenen staan harde stoten toe, terwijl het risico op blessures minder groot is dan bij blote handen. Initieel was er sprake van weinig-geen regelgeving op het gebied van kledij. Veel vechters kozen ervoor om strakke broekjes of boksshorts te dragen, terwijl anderen lange broeken of worsteloutfits droegen. Meervoudig toernooiwinnaar Royce Gracie droeg bij zijn eerste gevechten een jiujitsu-gi, het traditionele jiujitsutrainingsuniform. Op 9 augustus 2011 werden broekjes zonder pijpen door Dana White verboden nadat Dennis Hallman hierin verscheen voor een gevecht met Brian Ebersole.[27]

Een wedstrijd wordt meestal beslist/beëindigd door:

• Opgave van de tegenstander, die aan zijn tegenstander verbaal of via (driemaal of meer) afkloppen aangeeft niet meer verder te kunnen/willen vechten.
• Een knock-out (K.O.), een vechter gaat na een toegestane klap door de tegenstander neer en is bewusteloos of niet in staat direct het gevecht te hervatten.
• Een technische knock-out (T.K.O.), het gevecht wordt door de scheidsrechter beëindigd, als deze van mening is dat de vechter zich niet meer kan verdedigen; als waarschuwingen aan het adres van een vechter om zijn vechthouding/verdediging te verbeteren niet worden opgevolgd (doorgaans worden er twee waarschuwingen met tussenpoos van vijf seconden gegeven); als een bij het gevecht aanwezige arts het onverantwoord vindt dat een vechter de wedstrijd voortzet als gevolg van een blessure.
• Een jurybeslissing, afhankelijk van de score eindigt de wedstrijd met een:
  • unanimous decision (alle drie de scheidsrechters noteren winst voor één vechter),
  • majority decision (twee scheidsrechters noteren winst voor één vechter, een scheidsrechter een gelijkspel),
  • split decision (twee scheidsrechters noteren winst voor één vechter, een scheidsrechter voor de andere vechter),
  • unanimous draw (alle drie de scheidsrechters noteren een gelijkspel),
  • majority draw (twee scheidsrechters noteren een gelijkspel).
  • split draw (het totaal aantal punten voor elke vechter is gelijk)

Een gevecht kan ook eindigen met een technische beslissing, technisch gelijkspel, een diskwalificatie, het verspelen van het gevecht, of in een 'no contest' (geen wedstrijd). Dit laatste gebeurt bijvoorbeeld wanneer de ene vechter de andere het doorvechten onmogelijk maakt door middel van een niet opzettelijk uitgevoerde illegale actie. Doorgaan is dan onopzettelijk onmogelijk geworden, terwijl nog niemand de overwinning heeft verdiend.

Er is een tienpuntensysteem van toepassing op alle UFC-gevechten; drie juryleden noteren elke ronde een winnaar, die tien punten krijgt, de verliezer van een ronde krijgt negen punten of minder. Als de ronde gelijk is, krijgen beide vechters tien punten. In New Jersey mag de verliezer niet minder dan zeven punten krijgen, in andere staten is het ongewoon om een vechter minder dan zeven punten toe te kennen.

De Nevada State Athletic Commission merkt de volgende handelingen als overtredingen aan:

• Kopstoten
• Het aanvallen van de ogen
• Bijten
• Aan de haren trekken
• Fish hooking, het stoppen van (een) vinger(s) in de mond, neusgaten of andere lichaamsholten van de tegenstander
• Het aanvallen van de geslachtsdelen
• Het stoppen van (een) vinger(s) in sneeën of verwondingen anderzijds van de tegenstander
• Het verdraaien van, trekken aan of buigen van vingers en tenen
• Klappen op de achterkant van het hoofd of op de ruggengraat
• Naar beneden gerichte aanvallen met de punt van de elleboog
• Aanvallen naar de keel en het vastgrijpen van de luchtpijp
• Krabben, knijpen en verdraaien van de huid
• Het sleutelbeen vastgrijpen
• Het naar het hoofd trappen van een op de grond liggende tegenstander
• Het met de knieën naar het hoofd van een op de grond liggende tegenstander uithalen
• Het met de hiel/hak of voet vertrappen van een op de grond liggende tegenstander
• Het met de hiel/hak trappen naar de nieren
• Het op het hoofd van de en op de nek van de tegenstander gaan zitten/knielen
• Het uit de ring/kooi werpen van de tegenstander
• Het broekje of de handschoenen van de tegenstander vastgrijpen
• Spugen naar een tegenstander
• Onsportief gedrag jegens een tegenstander vertonen dat in een blessure kan resulteren
• Het vastgrijpen van de touwen of het hekwerk
• Het in de ring uiten van krachttermen, schelden
• Het tijdens de pauze aanvallen van de tegenstander
• Het aanvallen van de tegenstander wanneer de scheidsrechter zich met deze bezigt
• Het na de bel/gong aanvallen van de tegenstander
• Het negeren van aanwijzingen/instructies van de scheidsrechter
• Passieve houding, vermijden van contact met de tegenstander, het opzettelijk of voortdurend uitspuwen van de gebitsbeschermer en het simuleren van een blessure
• Tussenkomst vanuit de hoek
• De handdoek in de ring werpen tijdens de wedstrijd

Wanneer een overtreding wordt begaan, mag de scheidsrechter als straf punten aftrekken. Als de tegenstander bij de overtreding betrokken wordt, kan er diskwalificatie volgen wanneer er sprake was van een opzettelijke overtreding, of een 'no contest' als er sprake was van een onopzettelijke overtreding. Als een overtreding tot gevolg heeft dat de tegenstander het gevecht niet kan voortzetten, eindigt het gevecht met een technische beslissing en winst voor de tegenstander als deze op punten voorstaat, anders eindigt het gevecht met een technisch gelijkspel.[28]

Gewichtsklasse	Kampioen	Sinds	Winst-verlies (evt. gelijk)†	Titelverdedigingen
Vedergewicht	Amanda Nunes	29-12-2018	17-4	0
Bantamgewicht	Amanda Nunes	9-7-2016	18-4	5
Vlieggewicht	Valentina Sjevtsjenko	8-12-2018	19-3	3
Strogewicht	Zhang Weili	31-8-2019	21-1	1

^† = Prestaties tot dusver in de gehele professionele MMA-carrière. Te lezen als: winst-verlies of eventueel winst-verlies-gelijkspel.

• Laatste update: 9 maart 2020

Naam	Gewichtsklasse	Titelverdedigingen
José Aldo	Vedergewicht	7 (7+0)
Eddie Alvarez	Lichtgewicht	0
Jessica Andrade	Strogewicht (vrouwen)	0
Andrei Arlovski	Zwaargewicht	1
	Zwaargewicht (interim)	1
Renan Barão	Bantamgewicht	1
	Bantamgewicht (interim)	2
Josh Barnett	Zwaargewicht	0
Vitor Belfort	Lichtzwaargewicht	0
Michael Bisping	Middengewicht	1
Murilo Bustamante	Middengewicht	1
Shane Carwin	Zwaargewicht (interim)	0
Mark Coleman	Zwaargewicht	0
Carlos Condit	Weltergewicht (interim)	0
Daniel Cormier	Zwaargewicht	1
	Lichtzwaargewicht	4
Randy Couture	Lichtzwaargewicht (2x)	0
	Lichtzwaargewicht (interim)	0
	Zwaargewicht (3x)	3 (0+2+1)
Dominick Cruz	Bantamgewicht	3 (2+1)
T.J. Dillashaw	Bantamgewicht	3 (2+1)
Rafael dos Anjos	Lichtgewicht	1
Frankie Edgar	Lichtgewicht	3
Carla Esparza	Strogewicht (vrouwen)	0
Rashad Evans	Lichtzwaargewicht	0
Rich Franklin	Middengewicht	2
Cody Garbrandt	Bantamgewicht	0
Forrest Griffin	Lichtzwaargewicht	0
Benson Henderson	Lichtgewicht	3
Johny Hendricks	Weltergewicht	0
Holly Holm	Bantamgewicht (vrouwen)	0
Max Holloway	Vedergewicht	3
Matt Hughes	Weltergewicht	7 (5+2)
Quinton Jackson	Lichtzwaargewicht	1
Joanna Jędrzejczyk	Strogewicht (vrouwen)	5
Demetrious Johnson	Vlieggewicht	11
Cristiane Justino	Vedergewicht (vrouwen)	2
Robbie Lawler	Weltergewicht	2
Brock Lesnar	Zwaargewicht	2
Chuck Liddell	Lichtzwaargewicht	4
Lyoto Machida	Lichtzwaargewicht	1
Conor McGregor	Vedergewicht	0
	Lichtgewicht	0
Dave Menne	Middengewicht	0
Pat Miletich	Weltergewicht	4
Frank Mir	Zwaargewicht	0
	Zwaargewicht (interim)	0
Nicco Montaño	Vlieggewicht (vrouwen)	0
Rose Namajunas	Strogewicht (vrouwen)	1
Carlos Newton	Weltergewicht	0
Antônio Rodrigo Nogueira	Zwaargewicht (interim)	0
Tito Ortiz	Lichtzwaargewicht	5
B.J. Penn	Lichtgewicht	3
	Weltergewicht	0
Anthony Pettis	Lichtgewicht	1
Jens Pulver	Lichtgewicht	2
Germaine de Randamie	Vedergewicht (vrouwen)	0
Kevin Randleman	Zwaargewicht	1
Luke Rockhold	Middengewicht	0
Ricco Rodriguez	Zwaargewicht	0
Ronda Rousey	Bantamgewicht (vrouwen)	6
Maurício Rua	Lichtzwaargewicht	0
Bas Rutten	Zwaargewicht	0
Junior dos Santos	Zwaargewicht	1
Matt Serra	Weltergewicht	0
Dan Severn	Vrij (Superfight-kampioen)	0
Frank Shamrock	Lichtzwaargewicht	4
Ken Shamrock	Vrij (Superfight-kampioen)	2
Sean Sherk	Lichtgewicht	1
Anderson Silva	Middengewicht	10
Maurice Smith	Zwaargewicht	1
Georges St-Pierre	Weltergewicht	9 (0+9)
	Middengewicht	0
Tim Sylvia	Zwaargewicht (2x)	3 (1+2)
Evan Tanner	Middengewicht	0
Miesha Tate	Bantamgewicht (vrouwen)	0
Cain Velasquez	Zwaargewicht (2x)	2 (0+2)
Chris Weidman	Middengewicht	3
Fabrício Werdum	Zwaargewicht	0
Robert Whittaker	Middengewicht	0
Tyron Woodley	Weltergewicht	4

• Laatste update: 9 maart 2020

De UFC Bonus Awards zijn bonussen die worden uitgereikt aan vechters met het beste gevecht van de avond (Fight of the Night of FotN) en de twee meest spectaculaire knock-outs en/of submissions (Performance of the Night of PotN). PotN heeft per 11 februari 2014 de beste knock-out (KotN) en de beste submission (SotN) vervangen.[29] Het prijzengeld varieert per evenement, maar zit meestal rond $50.000 per vechter. De hoogste bonus die ooit is uitgekeerd was die aan Diego Sanchez en Martin Kampmann voor hun FotN tijdens UFC Live: Sanchez vs. Kampmann. Beiden kregen $160.000. De andere winnaars van dat evenement (Brian Bowles met de submission en Shane Roller met de KO) kregen 'slechts' $40.000. Het evenement met het hoogste totaalbedrag aan bonusuitkeringen was UFC 129: St-Pierre vs. Shields. José Aldo en Mark Hominick (FotN), Lyoto Machida (KotN) en Pablo Garza (SotN) kregen allen $129.000.

Vechters met minstens zeven bonussen:

† = wordt niet meer uitgereikt

• Laatste update: 16 april 2017