Tonny van Leeuwen

Van Leeuwen speelde in zijn jeugd voor de ploegen Jodan Boys en ONA uit Gouda. Op 15-jarige leeftijd werd hij ingelijfd door Sparta. Een jaar later maakte hij zijn debuut in de Eredivisie, bij afwezigheid van vaste doelman Andries van Dijk. In de daaropvolgende seizoenen leek Van Leeuwen de opvolger van Van Dijk te worden. Hij raakte echter geblesseerd en moest toezien hoe generatiegenoot Pim Doesburg zijn kans greep. In de zomer van 1963 verhuisde Van Leeuwen naar GVAV, waar hij de opvolger werd van Otto Roffel.

Van Leeuwen werd direct een basisspeler in het team van de Groningse subtopper, waarvoor hij twee keer vanaf de penaltystip scoorde. Hij werd de vaste doelman van Jong Oranje en werd vanaf 1964 geregeld opgeroepen voor het Nederlands elftal, waar hij reserve was achter Eddy Pieters Graafland. Zijn selectie werd uitgesteld door een schorsing van acht wedstrijden die hij opliep in de met 2-1 verloren uitwedstrijd tegen MVV op 15 maart 1964, waarin hij tegenstander Nico Mares tegen de grond sloeg en vervolgens uit het veld gestuurd werd. Piet Fransen verving hem in die wedstrijd als doelman.

Op 5 april 1967 maakte hij zijn interlanddebuut in een uitwedstrijd tegen de DDR. In de met 4-3 verloren wedstrijd maakte hij geen goede indruk en bij de eerstvolgende interland kreeg Pim Doesburg de kans zich te bewijzen. Bij zijn eigen club kon Van Leeuwen niet stuk. Op 23 april 1967 werd hij door supporters van het veld gedragen toen hij dankzij verschillende reddingen een groot aandeel had in een 1-0 uitzege tegen de latere landskampioen van dat seizoen Ajax. Op 10 mei 1967 kreeg Van Leeuwen een tweede kans in Oranje, in een uitwedstrijd tegen Hongarije. Hij maakte opnieuw een onzekere indruk en bleef in de rust, bij een 2-0-achterstand, geblesseerd achter in de kleedkamer. Enkele maanden later bedankte hij voor het nationale elftal, omdat hij zich mentaal niet in staat voelde het doel naar behoren te verdedigen.[1] Later kwam hij hierop terug, maar hij werd niet meer opgeroepen. Naast zijn twee interlands zat hij dertien keer op de reservebank en kwam hij uit voor Jong Oranje, Nederland B en het Nederlands militair voetbalelftal.

Ondanks dat er enkele keren interesse was van andere ploegen, waaronder Anderlecht, bleef Van Leeuwen GVAV trouw. Hij speelde als semi-prof en was naast zijn voetballoopbaan vertegenwoordiger voor sportartikelenfabrikant Quick. In 1969 stond hij enkele maanden aan de kant na een dubbele knieoperatie. In 1970 degradeerde hij met GVAV naar de Eerste divisie. Dankzij een tweede plaats achter FC Den Bosch werd na één seizoen weer promotie afgedwongen. Met zeven tegengoals was Van Leeuwen de minst gepasseerde doelverdediger in het Nederlands betaalde voetbal. Op 14 juni 1971 werd hij hiervoor in Rotterdam door de KNVB onderscheiden. Op de terugweg naar huis kwam hij om vijf uur 's ochtends door een ongeval op 28-jarige leeftijd om het leven. Vermoedelijk door slaap overmand kwam hij op de rijksweg 32 bij Meppel ter hoogte van de onderdoorgang van de spoorweg naar Groningen op de verkeerde weghelft en botste frontaal op een vrachtwagen met betonbuizen. Zijn echtgenote overleefde de klap.[2] Op 19 juni werd hij begraven op de begraafplaats van Peize.

Jaren na zijn overlijden werd bekend dat Van Leeuwen naast zijn twee kinderen bij zijn echtgenote, een buitenechtelijk kind had. Richard Vennema werd geboren in 1967 en speelde net als zijn vader als doelverdediger in het betaalde voetbal. Hij kwam tussen 1988 en 1999 uit voor SC Heracles en Veendam.[4]

Sparta Rotterdam

• KNVB beker: 1961/62

• Lijst van spelers van FC Groningen
• Lijst van spelers van Sparta Rotterdam
• Lijst van spelers van het Nederlands voetbalelftal