The Orb

The Orb begon in 1988 als samenwerking tussen Alex Paterson (1960) en Jimmy Cauty (1956). In 1989 debuteerden ze met de single met de opvallend lange titel A Huge Ever Growing Pulsating Brain That Rules from the Centre of the Ultraworld. Het nummer bevat een sample van Lovin' You van Minnie Riperton en kreeg een notering in de Britse hitparade, ondanks de lengte van rond de twintig minuten. De sample was illegaal wegens auteursrecht, waardoor er een 'gecleande' versie moest komen. Volgend op de release van het nummer kreeg de groep een opdracht voor een remix van de hit Lily Was Here van David A. Stewart en Candy Dulfer. Paterson was ook betrokken bij de productie van Chill out van The KLF, de andere groep waar Cauty deel van uitmaakte. De dubbelrol van Cauty zorgde voor conflicten omdat Paterson geen sattelietgroep van The KLF wilde worden. Zodoende ging het duo in april van 1990 uit elkaar. Cauty nam een groot deel van het geproduceerde werk dat voor het eerste album bedoeld was mee. Hij verwijderde de bijdragen van Paterson en bracht het resultaat uit onder de naam Space met een gelijknamig album.[1] Met Martin Glover nam Paterson daarna de single Little Fluffy Clouds op, die draait rondom een interview met Rickie Lee Jones. De sample van dit interview kon na een schikking in het nummer blijven. Het nummer werd een top 10-hit in het Verenigd Koninkrijk.

Glover bleef niet permanent bij The Orb. Zijn plaats werd in 1991 ingenomen door Kris Weston (1968). Ook Thomas Fehlmann was vanaf die periode zo nu en dan betrokken. Daarnaast werd Andy Falconer aangetrokken, die kortstondig deel uitmaakte van de groep. In het voorjaar van 1991 verscheen The Orb's Adventures Beyond the Ultraworld. Dit album bevestigde de goede reputatie van de groep. The Orb kreeg daardoor een uitnodiging voor een van de Peel Sessions van John Peel. Ook leverde Paterson een bijdrage aan het album Screamadelica van Primal Scream. Een jaar later deed U.F.Orb, waaraan Martin Glover, Jah Wobble, Steve Hillage en Slam hun medewerking verleenden, het nog beter. In eigen land bereikte het album de eerste plaats in de albumlijsten. Ook het nummer Blue Room werd een grote hit. Als liveact was The Orb eveneens populair. In 1993 verscheen het livealbum Live 93, dat de medewerking van Simon Phillips en Nick Burton bevat. Samen met Robert Fripp werd het project FFWD (Fehlmann, Fripp, Weston, Dr. Paterson) opgezet, waarmee in 1994 een titelloos album werd uitgebracht.

In 1994 verliet Weston de groep. Hij werd vervangen door Andy Hughes en Thomas Fehlmann. De platen die daarna verschenen, bleken steeds ontoegankelijker (Pomme Fritz en Orbus Terrarum). Daarmee verloor The Orb langzaam zijn prominente positie in het dancelandschap. Een krachtige opleving (Orblivion) ten spijt, bleef The Orb een groep die actief was onder de oppervlakte. De albums Cydonia (2001) en Bicycles & Tricycles (2004) zijn eigenlijk vrijwel onopgemerkt gebleven. Ook was het eigen internetlabel Badorb.com geen lang leven beschoren. Ayumi Hamasaki was een van de artiesten die er werk op uitbracht. Het label was onsuccesvol en werd opgedoekt. Na het album Cydonia, waarvan de release twee jaar was uitgesteld, verliet Hughes de groep. Wel werd Once More, een opvallend popachtig nummer met zang van Aki Omori, nog een klein hitje.

Vanaf 2002 ging The Orb muziek uitbrengen via het Keulse Kompakt-label. De groep leek hiermee in eerste instantie tevens een nieuwe muzikale weg in te slaan. De 'kale' (dat wil zeggen: zonder de typische absurde vocale samples van The Orb) en meer op minimale techno leunende composities, die op een aantal Kompakt-ep's werden uitgebracht, geven wat inzicht in het album Okie Dokie It's The Orb on Kompakt, dat eind oktober 2005 verscheen. Echter, met het album The Dream uit 2008 keerde The Orb terug naar zijn traditionele stijl, al werkte Fehlmann aan dit album niet mee. In oktober 2010 verscheen het album Metallic Spheres met David Gilmour. Dit album bestaat uit twee lange nummers. In november 2011 bracht The Orb een korte film inclusief soundtrack en remixen uit onder de titel C Batter C. Het album The Orbserver in the Star House met Lee "Scratch" Perry verscheen in 2012. In juni 2013 kwam op dit album een vervolg uit, More Tales from the Orbservatory, wederom met Lee Perry. Het album Moonbuilding 2703 AD verscheen in 2015. Op dit album combineert The Orb zijn wortels met het minimalisme van de eerdere Kompakt-uitgaven. Het album COW / Chill Out, World! volgde in 2016.

Het 15e studio album No Sounds Are Out of Bounds werd in 2018 uitgebracht bij Cooking Vinyl. Dit album bracht 2 singles voort (Doughnuts Forever en Rush Hill Road). Het album was, zoals al vaker, een samenwerking met een heleboel andere artiesten zoals Roger Eno, Hollie Cook, Guy Pratt, Jah Wobble, Gaudi, Roney FM, Youth en Michael Rendall.[2]

Abolition of the Royal Familia verschijnt in maart 2020 op Cooking Vinyl. Dit album werd voorafgegaan door de single Pervitin (Emire Culling & The Hemlock Stone Version). Op dit album werkt Alex Paterson samen met Michael Rendall om de verschillende nummers te schrijven. Verder zijn er opnieuw heel wat andere artiesten die hun bijdrage leveren zoals Roger Eno, Youth, Steve Hillage en Gong’s Miquette Giraudy.[3] Er wordt een korte tour georganiseerd met dit album in de UK vanaf mei 2020.

• (en) Officiële website
• (en) The Orb in de database van AllMusic
• (en) The Orb op Discogs