Suminia

Fossielen van Suminia getmanovi dateren van ongeveer 255 miljoen jaar geleden uit het begin van het Laat-Tartarian, overeenkomend met het tijdvak Wuchiapingien van het Laat-Perm. De fossielen zijn gevonden in zandsteenafzettingen bij Kotelnich aan de Vjatka-rivier in de Kirov-regio in Rusland. Het holotype is een incompleet skelet met schedel. Een later gevonden groot blok steen met zeker vijftien grotendeels complete en gearticuleerde skeletten heeft veel informatie opgeleverd over het uiterlijk en de vermoedelijke leefwijze van Suminia. Geïsoleerde fossielen van Suminia cf. getmanovi en Suminia sp. zijn op andere locaties in Europees Rusland gevonden.

Suminia had een kop-romplengte van dertig centimeter met een twintig centimeter lange staart. De schedel is 58 millimeter lang en licht gebouwd met grote oogkassen en een korte, snavelachtige snuit. Het was een herbivoor met schuin naar voren stekende grote voortanden, geen duidelijke hoektanden en maxillaire en dentaire tanden met een verdikte basis en grove vertandingen om mee te kauwen. De tanden zijn bladvormig. Het gebit wijst op een gespecialiseerd voedingspatroon en is aangepast voor het verwerken van plantaardig materiaal met een hoog vezelgehalte zoals bladeren en dunne stammen. Coprolieten met veel bladfragmenten in hetzelfde stenen blok als waarin de skeletten van Suminia zijn gevonden ondersteunen dit. Suminia was een van de eerste bekende herbivoren die dergelijk vezelrijk plantaardig materiaal efficiënt wist te verwerken. De bouw van de schedel en gereconstrueerde musculatuur wijst er op dat planten werd gegeten door een gecombineerde opwaartse en achterwaartse beweging van de onderkaak.

Suminia lijkt aanpassingen aan de ledematen, wervelkolom en staart te vertonen die wijzen op een klimmende levenswijze. Hiermee is het de oudste bekende gewervelde die een boombewoner was. De nek is lang met brede wervels. De wervelkolom is slank en flexibel. Het schouderblad is slank en lang. De ledematen zijn lang en de hand maakt veertig procent van de voorpoot uit. Het aspect van de vingerkootjes wijst op een functie om te grijpen en vast te houden. De eerste vinger en teen zijn verlengd met een klauwachtig uiteinde en staan gespreid van de overige vingers en tenen. De staart is lang met aan de basis ervan aanwijzingen voor sterke spieren, die passen bij een mogelijk grijpstaart.

Suminia leefde in een gebied met boomachtige planten van meer dan 2,5 meter hoog, hoger dan de grootst bekende op de grond levende herbivoren destijds. De vondsten in Rusland zijn het eerste bewijs dat er in het Laat-Perm binnen de herbivoren een splitsing heeft plaatsgevonden tussen kleine boombewonende vormen zoals Suminia en veel grotere op de grond levende vormen zoals dicynodonten en pareiasauriërs.

Suminia behoort tot de familie Otsheridae uit de Venyukovioidea. De dieren uit deze groep uit de Anomodontia leefden in het Laat-Perm in Rusland. De Venyukovioidea zijn de zustergroep van de Chainosauria, die zich met name op het zuidelijke supercontinent Gondwana ontwikkelden met de Dicynodontia als omvangrijkste groep. Onderstaand cladogram geeft de taxonomische positie van Suminia weer: